خبر خروج ۳۰ تابلوی هنری ارزشمند از موزه «امام علی» تحت مدیریت شهرداری تهران با هدف شرکت در یک نمایشگاه و عدم بازگشت تابلوها به موزه به رغم برگزار نشدن نمایشگاه مورد نظر، در رسانه‌ها و فضای مجازی تحت عنوان «اختلاس هنری» مطرح شده و بازتاب گسترده‌ای داشته است.
ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران، به تازگی به نشریه «انتخاب» گفت که در رابطه با خروج این آثار و عدم بازگرداندن آنها به شهرداری نامه فرستاده‌اند، ولی هنوز پاسخی به آنها داده نشده است. او ارزش یکی از تابلوها را «حدود ۳۰ میلیارد تومان» عنوان کرد.
در واکنش به این خبر، یکی از مسئولان شورای شهرداری تهران ادعا کرد که این تابلوها به موزه بازگشته‌اند ولی مدتی بعد روابط عمومی این موزه بازگشت تابلوها را تکذیب کرد.
همزمان با انتشار این خبر، گزارش‌هایی حاکی از به نمایش درآمدن بخشی از این آثار در اواخر فروردین ۱۴۰۳ در رویداد سالانه «ورلد آرت دبی» در امارات متحده عربی منتشر شد.
به گزارش روزنامه «سازندگی»، چهارده فقره از این ۳۰ اثر ارزشمند در دبی فروخته شدهاند و از ۱۶ اثر دیگر خبری نیست.
در این گزارش آمده است که این ۱۴ اثر را «مؤسسه ماهستان» فروخته است و احتمال دارد ۱۶ اثر دیگر در رویداد دیگری «بی‌سروصدا» فروخته شده باشند.
روزنامه «سازندگی» می‌گوید اغلب آثار با قیمتی «به مراتب پایین‌تر از قیمت واقعی» فروخته شدهاند.
به گزارش این روزنامه، فروش این آثار مقدمه‌ای برای فروختن آثار «میلیون دلاری» از پرویز تناولی، سهراب سپهری، و ده‌ها نقاشی قهوه‌خانه‌ای ارزشمند دیگر است.
پس از انتشار این خبرها، سعید صدراییان، از اعضای سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، در گفت‌و‌گو با خبرگزاری ایسنا ادعا کرد که قیمت تمامی این آثار در مجموع به سه میلیارد هم نمی‌‌رسید.
صدراییان با بیان این که در این موزه «نه مدل نگهداری درست بود، نه سیستم اطفای حریق مناسب وجود داشت، و نه سیستم خنک‌کنندگی و سیستم نگهداری فیزیکی درستی داشتند» ادعا کرد که از این رو تصمیم گرفتند با فروش برخی از این آثار، آثار جدیدی خریداری کرده و یا محیط آثار موجود را بهبود بخشند.
او در مورد روند نهایی این اقدام گفته است: « دوستان به اندازه‌ای اذیت کردند که اساسا فرآیند، تغییر کرد و ما دو سه مناسبت مهم از رویدادهای فروش را از دست دادیم.»
شهردار تهران تاکنون به هیچ‌یک از خبرهای پیرامون آثار خارج‌شده از موزه «امام علی» واکنشی نشان نداده است.
عدم توجه و رسیدگی به آثار ارزشمند هنری ایران در دوران حکومت جمهوری اسلامی موضوع تازه‌ای نیست و بارها رسانه‌ای نیز شده است.
در خرداد ۱۴۰۲، خبر گم شدن ۴۸ تخته فرش دستباف نفیس و گران‌قیمت از کاخ سعدآباد در رسانه‌ها بازتاب یافت و مقامات، انگشت اتهام خود را به سوی دولت‌های قبل نشانه گرفتند.
یکی دیگر از خبرسازترین موارد، تعطیلی خزانه جواهرات ملی ایران به بهانه شیوع کرونا و ادعای علی بهادری جهرمی سخنگوی دولت وقت و برخی رسانه‌های حکومتی بود که مدعی شدند که دو تاج مهم این موزه توسط خاندان پهلوی به سرقت رفته است در حالی که دو تاج مزبور تا سال ۱۳۹۸ در مقابل چشمان بازدیدکنندگان موزه قرار داشت.
این موزه پس از ۵۱ ماه تعطیلی با آثاری که در اصالت آنها تردید بود بازگشایی شد.
بسیاری این موضوع را مطرح کردند که جمهوری اسلامی در مدت پنج ساله تعطیلی موزه، جواهرات اصلی را خارج کرده و نمونه‌های بدل را به نمایش عموم درآورده است.
شهبانو فرح پهلوی در آن زمان در گفت‌وگویی اختصاصی با بخش فارسی صدای آمریکا گفت که پس از اظهارات سخنگوی دولت جمهوری اسلامی، نسبت به سرقت جواهرات سلطنتی از بانک مرکزی توسط حکومت نگران است، چرا که به گفته او، «می‌دانند ممکن است رژیم عوض شود» و می‌خواهند «این جواهرات را بردارند.»