همزمان با هشدار کارشناسان محیط زیست در مورد ورود ایران به مرحله «کمیابی» منابع آبی، یک نماینده مجلس شورای اسلامی از فرونشست زمین در ایران به میزان ۹۰ برابر بیشتر از میانگین کشور‌های توسعه یافته خبر داد.
به گزارش رسانه‌های داخلی، محمدرضا فلاح، نماینده اصفهان در شورای عالی استان‌ها، گفته است که در «مرکز شهر اصفهان» پدیده فرونشست «صدمات بسیاری» را به «آثار تاریخی» که «ثروت‌های ملی کشور» هستند، وارد کرده است.
او افزود، بر اساس تحقیقات زیادی که انجام شده، مشخص شده است که دلیل اصلی این فرونشست، «کاهش آب‌های زیرزمینی» است.
بنا بر تعریف یونسکو، پدیده «فرونشست زمین» عبارت است از «فروریزش و یا نشست سطح زمین» که به علت‌های متفاوت در «مقیاس بزرگ» روی می‌دهد.
در همین ارتباط، داریوش مختاری، کارشناس حوزه آب، به خبرگزاری «ایلنا» گفته است: «ساخت سدها» به دنبال پاسخ به کمبود منابع آب (عرضه آب) بود ولی در عمل و پس از ساخت «حدود ۶۰۰ سد»، ایران همچنان با «افت بارش‌ها» در حدود یک دهه اخیر و «کم‌آبی‌های نگران‌کننده» روبرو است.
این کارشناس زیست محیطی همچنین با استناد به «اطلاعات پهنه‌ای بارش» سازمان هواشناسی ایران، اظهار داشت که از «ابتدای سال آبی جاری تا ۲۳ فروردین‌ماه» بارش‌ها در کشور در مقایسه با دوره بلندمدت «۷.۱۷ درصد» کاهش یافته است.
داریوش مختاری «کم آبی» را به منزله «کمبود کوتاه‌مدت آب» در یک دوره کوتاه‌مدت یا میان‌مدت دانست و در مورد «کمیابی» گفت: این موضوع به منزله «کمبود بلندمدت و مزمن منابع آب» است و جزء «ویژگی‌های پایدار یک اقلیم یا گستره جغرافیایی» می‌شود.
علی بیت‌اللهی، عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات راه و شهرسازی، روز بیستم اسفند سال گذشته اعلام کرده بود که «۱۳ هزار شهر و روستا» با نزدیک به «۴۹ درصد جمعیت کل کشور» در معرض «فرونشست زمین» هستند و بیشترین خطر فرونشست متوجه استان‌های «تهران، خراسان رضوی و اصفهان» است.
روزبه اسکندری، کارشناس حوزه آب، نیز روز سه‌شنبه ۲۹ فروردین در رابطه با پیامدهای خشکسالی گسترده در استان سیستان و بلوچستان به در خطر بودن نسل گاو سیستان و بسیاری از پرندگان این استان در خطر انقراض اشاره کرد و گفت که هیچکدام از طرح‌های جمهوری اسلامی برای رفع خشکسالی در سیستان و بلوچستان ناجی حیات این استان نخواهد بود.
مرورگر شما HTML5 را پشتیبانی نمی کند
خشکسالی گسترده، حیات در استان سیستان و بلوچستان را تهدید می‌کند
از جمله مهمترین ابربحران‌های کنونی ایران، در حوزه زیست محیطی، کمبود گسترده آب و تخریب منابع خاکی، از پایه‌ای‌ترین الزامات زیستی است؛ موضوعی که تاکنون رویکرد جمهوری اسلامی و نهادهای اصلی تصمیم‌گیر حکومتی به آن عمدتا امنیتی بوده و فعالان این حوزه مورد تهدید یا بازداشت‌های فراوان قرار گرفته‌اند.