دبیر ستاد تسهیل و رفع موانع تولید ایران، «بزرگترین مشکل» کنونی واحدهای تولیدی را «افزایش ناگهانی هزینه‌های سوخت» اعلام کرده است.
صدیف بیک‌زاده در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا گفت: «واحد تولیدی که ظرف یک ماه ۵ تا ۶ میلیون تومان هزینه سوخت می‌داد، هزینه آن به ۲۵ تا ۳۰ میلیون تومان رسیده است.»
افزایش هزینه سوخت مصرفی در کنار قطع مقطعی برق و گاز در واحدهای صنعتی، به چالش جدی حوزه تولید و بخش خصوصی ایران برای ادامه فعالیت و رقابت با بازارهای مشابه و تولیدات خارجی تبدیل شده است.
عضو پیشین هیات نمایندگان اتاق بازرگانی اصفهان آذرماه ۹۸ گفته بود: «نوسانات ارزی، تحریم ها و نبود پرداخت یارانه تولید آنچنان بلایی بر سر تولید و صنعت کشور آورد که اصلاح آن به این آسانی‌ها نیست و نتیجه‌ای جز تعطیلی گاه و بیگاه کارخانه‌های تولیدی و دچار شدن به وضعیت رکود تورمی نداشته است.»
جعفر ذره‌بینی در خصوصی آسیب‌های «افزایش هزینه‌های سوخت» بر تولید هم گفته بود: «بر اساس قانون مجلس شورای اسلامی، باید ۳۰ درصد یارانه‌ها به صنعت داده می‌شد، اما در عمل این موضوع رخ نداد و با توجه به اینکه قیمت حامل‌های انرژی رابطه مستقیمی با تولید دارد، تاثیر زیادی بر روی هزینهها گذاشته است.»
یونس ژائله، رئیس اتاق بازرگانی تبریز نیز مهرماه گفته بود: «افزایش هزینه حامل‌های انرژی موجب بالا رفتن هزینه‌های تولید می‌شود اما در عین حال قدرت خرید مردم بالا نرفته و بدین وسیله مردم دچار مشکلاتی خواهند شد.»
در سال‌های اخیر و پس از اعمال تحریم‌های هسته‌ای، همزمان با کاهش چشمگیر واردات فراورده‌های سوختی و مستهلک شدن تجهیزات برخی از مجتمع‌های پتروشیمی، جمهوری اسلامی با چالش تامین سوخت در عرصه‌های مختلف شهری، نیروگاهی و صنایع مواجه شده است.
بسیاری از صنایع ایران در سال‌های اخیر برای جبران مشکلات ناشی از «قطع گاز» ، به استفاده از «سوخت‌های جایگزین» روی آورده‌اند، سوخت‌هایی که پیشتر گران‌تر از گاز بودند اما اکنون با توجه به افزایش شدید بهای مصرفی گاز، صرفه اقتصادی دارند؛ هر چند که بسیاری از آنها همچون «مازوت» جزو بزرگترین آلاینده‌های زیست محیطی محسوب می‌شوند.