صنایع فولاد در ایران با محدودیت‌هایی در دریافت گاز مواجه شده‌اند و رسانه‌ها از تشدید بحران تامین گاز در ماه‌های آینده و زیان ۱.۵ میلیارد دلاری صنایع فولادی خبر دادند.
وب سایت «اکو ایران» در گزارشی در این مورد نوشت: در تابستان گذشته، صنایع فولادی به دلیل قطع برق متحمل زیان ۲ میلیارد دلاری شدند.
اطلاعیه‌های منتشر شده در سایت «کدال» نیز نشان می‌دهد که چند شرکت با کاهش سهمیه دریافت گاز مواجه شده‌اند و همین موضوع برخی از خطوط تولید آنها را از مدار خارج کرده است.
علی محمد ابویی، نایب رئیس هیات مدیره نوردکاران ایران، در آبان سال جاری گفته بود که با قطعی گاز در فصل سرما، حدود ۳۵ درصد از واحدهای تولید فولادی ظرفیت خود را از دست خواهند داد.
ناترازی موجود در حوزه گاز، عامل اصلی این قطعی گاز است و این بحران برای تمامی صنایع نیز صدق می‌کند.
همچنین ببینید: زور دولت به صنایع رسید؛ آغاز سهمیه بندی گاز در ایراندر این ارتباط، روبرت بگلریان، عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی، روز ۲۹ آذر سال جاری گفته بود که «قطع گاز صنایع منجر به افزایش قیمت محصولات تولیدی صنایع سنگین، ایجاد بیکاری، اجرا نشدن تعهدات این صنایع به بازار جهانی و همچنین ناتوانی در انجام تعهدات بانکی از سوی صاحبان صنایع می‌شود.»
در چنین شرایطی که تولید پایدار و تامین گاز مصرفی در بخش‌های مختلف از جمله صنایع نیازمند سرمایه‌گذاری برای افزایش سطح تولید گاز است، کارشناسان از نبود برنامه و عزم جدی برای توسعه صنعت گاز خبر می‌دهند.
در این مورد، هاشم اورعی، رئیس اتحادیه انجمن‌های علمی انرژی ایران، روز دوشنبه ۱۱ دی، در اظهار نظری هشدارآمیز گفت: «اگر سرمایه گذاری لازم صورت نگیرد از ۱۴۰۴، هر سال یک فاز پارس جنوبی را از دست می‌دهیم.»
پیش از آن، خبرگزاری «ایسنا» روز سوم اردیبهشت در گزارشی در مورد وضعیت صنعت گاز ایران، با اشاره به ثابت بودن «تولید سالانه گاز» و افزایش احتمالی «ناچیزی» آن، کسری «تراز» آن در آینده را «اجتناب‌ناپذیر» دانسته بود.
سال گذشته به دلیل قطع مقطعی گاز صنایع، اقتصاد ایران میلیاردها دلار خسارت را متحمل شد، به طوری که رضا شهرستانی، عضو هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان فولاد، روز ۲۵ دی ۱۴۰۱ گفت که «قطعی گاز و برق» در صنعت فولاد، کاهش «دو میلیون تنی تولید فولاد» را به همراه خواهد داشت.
با این که ایران یکی از کشورهایی است که بزرگ‌ترین منابع گازی جهان را در اختیار دارد، اما در بهره‌برداری از میدان انرژی خود موفق نبوده است و منابع موجود پاسخگوی کامل نیازهای داخلی نیست.