در فوتبال هم مثل بسیاری از ورزش‌های دیگر٬ امکان بوجود آمدن شگفتی در تک مسابقه‌ها ممکن است؛ اما درتورنمنت‌ها برای قهرمان شدن نمی‌توان مثلاً درهفت بازی شگفتی آفرید.
از نتایج مسابقات جام جهانی بخصوص در دوره‌های اخیر، می‌توان نتیجه گرفت تیم‌های کشورهایی که در مجموع دارای ساختار فوتبال بهتری هستند٬ از اصالت بیشتری در این زمینه برخوردارند٬ تیم‌هایی که پرستاره‌تر هستند٬ تاکتیک‌های هجومی و مدرن را سرلوحه کار خود قرار داده‌اند٬ تیم‌هایی که مربیان کارآمدتر و بازی‌های باشگاهی بهتری دارند٬ تیم‌هایی که بازیکنانشان در طول سال در رقابت‌های مهم‌تر و متعدد‌تری شرکت می‌کنند و ... ٬ درنهایت به مراحل پایانی می‌رسند.
ممکن است تیمی در چند مسابقه به نوعی شگفتی بیافریند، ولی ادامه آن تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسد و در نهایت از دور مسابقات جام جهانی خارج می‌شود.
کافی است به چهار تیم پایانی دوره‌های اخیر جام جهانی توجه کنیم؛ در میان نام‌های بیست تیمی که در پنج دوره اخیر به مرحله نیمه‌نهایی رسیده‌اند٬ شاید تنها شگفتی٬ رسیدن کره جنوبی و تا حدودی ترکیه به مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۰۲ باشد.
فوتبال آلمان با چهار مرتبه حضور در مرحله نیمه‌نهایی از پنج دوره اخیر، بدون شک کامل‌ترین فوتبال جهان است؛ هلند و برزیل با سه بار حضور در رتبه بعدی هستند و حضور هیچیک شگفتی محسوب نمی‌شود.
در دیدار پایانی مسابقات هم که اساساً هیچ شگفتی نداشته‌ایم.
اعتقاد دارم که روز به روز با گسترش تصاویر تلویزیونی ار طریق ماهواره‌ها٬ و آسان‌ترشدن دسترسی به اطلاعات تیم‌های رقیب٬ استفاده از تکنولوژی در داوری و امثال اینها، شگفتی‌ها کمتر و کمتر می‌شوند و قدرت واقعی تیم‌هاست که بیش از پیش نتایج را رقم می‌زند.
قطعاً قهرمانی هیچیک از چهار تیم حاضر در مرحله نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۱۴، یعنی برزیل، آلمان، آرژانتین و هلند، شگفتی قلمداد نمی‌شود.
