هفدهم ژوئن مصادف با چهلمین سالگرد رسوایی واترگیت است که عمده ترین رسوایی سیاسی تاریخ آمریکا تلقی می شود. رسوایی واترگیت به استعفای ریچارد نیکسون- رئیس جمهوری وقت آمریکا- انجامید و تا امروز، از آن به عنوان حکایتی از جاه طلبی سیاسی، نقش پول و سوءاستفاده ازقدرت، یاد می شود.
آغاز ماجرا، ساعات اولیۀ بامداد هفدهم ژوئن 1972 بود و زمانی که پنج مرد که برای ستاد انتخاباتی ریچارد نیکسون (برای انتخاب مجدد او برای دور دوم ریاست جمهوری وی) کار می کردند، کوشیدند وارد ستاد انتخاباتی دموکراتها شوند و در حین تلاش برای ورود به ستاد، بازداشت شدند. واترگیت، نام مجتمع اداری ستاد انتخاباتی دموکراتها بود.
دو خبرنگار روزنامۀ واشینگتن پست ازاین رویداد گزارشی تهیه کردند و فاش کردند که تلاش برای ورود غیرقانونی به مجمتع واترگیت (مرکز انتخاباتی دموکراتها)، تنها بخشی از طرحی گسترده برای کاهش اعتبار مخالفان سیاسی رئیس جمهوری و کوشش برای کمک به انتخاب دوبارۀ وی بوده است.
طی جلسات دادرسی که در سال ۱۹۷۳ در سنای آمریکا برگزار شد، محرز شد که نیکسون مکالمات خود را با اعضای ستاد انتخاباتی و کارکنانش در کاخ سفید ضبط می کرده و این نوارهای صوتی نهایتاً روشن کرد که خود پرزیدنت نیکسون در این تخلف عمده نقش داشته است.
کوشش نیکسون و کارمندانش این بود که ساختار انتخاباتی آمریکا را دور بزنند و با خرابکاری، علیه دموکراتها عمل کنند تا حزب جمهوریخواه - و پرزیدنت نیکسون- را بار دیگر حاکم و وارد کاخ سفید کنند.
در سال ۱۹۷۳ نیکسون، رئیس جمهوری وقت دستور برکناری دادستان ویژۀ رسیدگی به پروندۀ واترگیت را صادر کرد. بسیاری از خبرنگاران، پوشش خبری رسوایی واترگیت را غریب ترین رویدادی قلمداد کرده اند که درطول زندگی حرفه ای خود به تهیۀ خبر و گزارش از آن پرداخته اند. واترگیت، رویدادی بود که طی آن، برای نخستین بار، یک مقام دولتی، خود را ورای قانون قرار داده بود و کوشیده بود فراتر از نظام قضایی عمل کند.
در پی فاش شدن نقش شخص نیکسون در رویدادی که از همان زمان به رسوایی واترگیت شهرت یافت، وی، حمایت حزب جمهوریخواه را از کف داد و در اوت ۱۹۷۴ از مقام ریاست جمهوری استعفا داد. ریچارد نیکسون به هنگام اعلام استعفا گفت: «هرگز اهل جا زدن نبوده ام، و ترک مسند ریاست جمهوری پیش از سرآمدن دورۀ آن، با طبیعتم مطلقاً سازگار نیست. اما به عنوان رئیس جمهوری، باید منافع آمریکا را مقدم بشمارم.»
پایان کابوس ملی
جرالد فورد- معاون نیکسون- در پی استعفای وی، سوگند یاد کرد و بی درنگ کوشش خود را برای مرهم نهادن بر جراحات کشوری که از نظر سیاسی صدمه دیده بود، آغاز کرد. وی در آغاز کار خود، خطاب به مردم گفت: «جمهوری بزرگ ما حاکمیت قانون است، نه آدمها. اینجا مردم حاکمند. قانون اساسی ما کارآمد است.»
آلن لیکتمن- مورخ دانشگاه آمریکن در واشنگتن- می گوید واترگیت، همچنان جدی ترین تلاش یک رئیس جمهوری آمریکا و کارکنانش برای دور زدن فرایند دموکراتیک انتخاب رئیس جمهوری به شمار می رود. لیکتمن، رسوایی واترگیت را تراژدی در حد تراژدیهای شکسپیر می داند، چون معتقد است که از بسیاری جهات، نیکسون اقدامات مثبت بسیاری برای آمریکا کرده بود و این، پایان غم انگیزی بر دوران فعالیت وی بود.
پیش از ترک کاخ سفید، ریچارد نیکسون درحضور کارکنانش سخنرانی پر احساسی ایراد کرد و طی آن گفت: «همواره به خاطر داشته باشید که عده ای ممکن است از شما نفرت داشته باشند. و این عده، تنها در صورتی پیروز می شوند که شما هم متقابلاً از آنها متنفر باشید. و با این نفرت ورزیدن است که خود را نابود می کنید.»
پس از چهار دهه، رسوایی واترگیت نه تنها نمونه ای از پیروزی فرایند دموکراتیک در ایالات متحده به شمار می رود، بلکه نمونۀ گویایی از آزادی مطبوعات در یک جامعۀ دموکراتیک است.
آغاز ماجرا، ساعات اولیۀ بامداد هفدهم ژوئن 1972 بود و زمانی که پنج مرد که برای ستاد انتخاباتی ریچارد نیکسون (برای انتخاب مجدد او برای دور دوم ریاست جمهوری وی) کار می کردند، کوشیدند وارد ستاد انتخاباتی دموکراتها شوند و در حین تلاش برای ورود به ستاد، بازداشت شدند. واترگیت، نام مجتمع اداری ستاد انتخاباتی دموکراتها بود.
دو خبرنگار روزنامۀ واشینگتن پست ازاین رویداد گزارشی تهیه کردند و فاش کردند که تلاش برای ورود غیرقانونی به مجمتع واترگیت (مرکز انتخاباتی دموکراتها)، تنها بخشی از طرحی گسترده برای کاهش اعتبار مخالفان سیاسی رئیس جمهوری و کوشش برای کمک به انتخاب دوبارۀ وی بوده است.
طی جلسات دادرسی که در سال ۱۹۷۳ در سنای آمریکا برگزار شد، محرز شد که نیکسون مکالمات خود را با اعضای ستاد انتخاباتی و کارکنانش در کاخ سفید ضبط می کرده و این نوارهای صوتی نهایتاً روشن کرد که خود پرزیدنت نیکسون در این تخلف عمده نقش داشته است.
کوشش نیکسون و کارمندانش این بود که ساختار انتخاباتی آمریکا را دور بزنند و با خرابکاری، علیه دموکراتها عمل کنند تا حزب جمهوریخواه - و پرزیدنت نیکسون- را بار دیگر حاکم و وارد کاخ سفید کنند.
در سال ۱۹۷۳ نیکسون، رئیس جمهوری وقت دستور برکناری دادستان ویژۀ رسیدگی به پروندۀ واترگیت را صادر کرد. بسیاری از خبرنگاران، پوشش خبری رسوایی واترگیت را غریب ترین رویدادی قلمداد کرده اند که درطول زندگی حرفه ای خود به تهیۀ خبر و گزارش از آن پرداخته اند. واترگیت، رویدادی بود که طی آن، برای نخستین بار، یک مقام دولتی، خود را ورای قانون قرار داده بود و کوشیده بود فراتر از نظام قضایی عمل کند.
در پی فاش شدن نقش شخص نیکسون در رویدادی که از همان زمان به رسوایی واترگیت شهرت یافت، وی، حمایت حزب جمهوریخواه را از کف داد و در اوت ۱۹۷۴ از مقام ریاست جمهوری استعفا داد. ریچارد نیکسون به هنگام اعلام استعفا گفت: «هرگز اهل جا زدن نبوده ام، و ترک مسند ریاست جمهوری پیش از سرآمدن دورۀ آن، با طبیعتم مطلقاً سازگار نیست. اما به عنوان رئیس جمهوری، باید منافع آمریکا را مقدم بشمارم.»
پایان کابوس ملی
جرالد فورد- معاون نیکسون- در پی استعفای وی، سوگند یاد کرد و بی درنگ کوشش خود را برای مرهم نهادن بر جراحات کشوری که از نظر سیاسی صدمه دیده بود، آغاز کرد. وی در آغاز کار خود، خطاب به مردم گفت: «جمهوری بزرگ ما حاکمیت قانون است، نه آدمها. اینجا مردم حاکمند. قانون اساسی ما کارآمد است.»
آلن لیکتمن- مورخ دانشگاه آمریکن در واشنگتن- می گوید واترگیت، همچنان جدی ترین تلاش یک رئیس جمهوری آمریکا و کارکنانش برای دور زدن فرایند دموکراتیک انتخاب رئیس جمهوری به شمار می رود. لیکتمن، رسوایی واترگیت را تراژدی در حد تراژدیهای شکسپیر می داند، چون معتقد است که از بسیاری جهات، نیکسون اقدامات مثبت بسیاری برای آمریکا کرده بود و این، پایان غم انگیزی بر دوران فعالیت وی بود.
پیش از ترک کاخ سفید، ریچارد نیکسون درحضور کارکنانش سخنرانی پر احساسی ایراد کرد و طی آن گفت: «همواره به خاطر داشته باشید که عده ای ممکن است از شما نفرت داشته باشند. و این عده، تنها در صورتی پیروز می شوند که شما هم متقابلاً از آنها متنفر باشید. و با این نفرت ورزیدن است که خود را نابود می کنید.»
پس از چهار دهه، رسوایی واترگیت نه تنها نمونه ای از پیروزی فرایند دموکراتیک در ایالات متحده به شمار می رود، بلکه نمونۀ گویایی از آزادی مطبوعات در یک جامعۀ دموکراتیک است.
