مقاله ای از پیتر اوربای برای وبسایت ان پی آر
هیچ کس در کنگره آمریکا نفوذ لابی گری آیپک، کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل، را دستکم نمی گیرد. در طول شش دهه - تقریبا از زمان تشکیل کشور اسرائیل- آیپک خود را به عنوان جریانی دو حزبی، اغلب پیروز، و صدای اتحاد آمریکایی اسرائیلی نشان داده است.
اگر چه دیدگاه آمریکایی ها نسبت به اسرائیل به شکل فزاینده ای جنبه حزبی یافته است اما آیپک تاکید خود بر رویکرد دو حزبی را حفظ کرده است. سیاست اسرائیل به شکل جدی به سمت راست گرایش پیدا کرده و در حال حاضر جمهوریخواهان آمریکا بسیار بیش از دموکرات ها در کنار دولت اسرائیل قرار گرفته اند.
این پدیده ای است که استیون روزن وقتی به عنوان مدیر سیاست خارجی آیپک در سال های ۱۹۸۲ تا ۲۰۰۵ کار می کرد تصورش را هم نداشت: «اگر آیپک به سازمانی جمهوریخواه بدل شده بود، موجودیتش دچار توقف می شد.»
مشکل آیپک این است: در حالی که بر روی خط دو حزبی حرکت می کند -هیات مدیره ای مرکب از دموکرات ها و جمهوریخواهان را حفظ کرده است- اما سیاست خاورمیانه در واشنگتن به فوتبالی جناحی تبدیل شده است.
زمستان گذشته، جان بینر، رییس جمهوریخواه مجلس نمایندگان آمریکا، از بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، برای سخنرانی در کنگره دعوت کرد.
نتانیاهو و جمهوریخواهان از سخنرانی او برای برجسته کردن اتحادشان در مخالفت با توافق هسته ای استفاده کردند.
کار آیپک مخالفت با مواضع دولت اسرائیل نیست. پس وارد جهت گیری حزبی شد و با دولت اوباما به مخالفت برخاست.
آرون دیوید میلر، مذاکره کننده پیشین امور خاورمیانه در وزارت خارجه آمریکا، پژوهشگر فعلی مرکز بین المللی ویلسون در واشنگتن، می گوید ماموریت آیپک از ابتدا محکوم به شکست بود: «در این تردیدی نیست که جامعه طرفدار اسرائیل صدای قوی دارد. اما هرگز قدرت وتوی یک رییس جمهوری مصمم و متبحر آمریکایی را نداشته و ندارد.»
سخنگوی آیپک از گفتگو برای این مقاله سرباز زد.
آیپک مبارزات بزرگی را پیشتر باخته بود: فروش تسلیحات پیشنهادی در ۱۹۷۵، ۱۹۸۰، و در ۱۹۹۱، وقتی جرج بوش، رییس جمهوری وقت، یک وام تضمینی ۱۰ میلیارد دلاری را به تعویق انداخت.
میلر می گوید: «آن ها هر سه این نبردها را باختند ولی با این وجود هیچ کس نمی تواند بگوید که ۱۵ یا ۲۰ سال بعد از آن وقایع این سازمان نفوذ کمتری دارد.»
در واقع، پس از هر یک از آن نبردها، عضو گیری آیپک و جمع آوری کمک های مالی آن افزایش چشمگیری پیدا کرد. در سیاست با منافع خاص هیچ چیز غیر از یک شکست بزرگ حامیان را برای شل کردن سر کیسه ترغیب نمی کند.
ایپک رقبایی هم در میان لابی های طرفدار اسرائیل دارد که شاخص ترین آن جی استریت، سازمانی جوان تر، لیبرال تر، و کوچک تر، است. سال گذشته جی استریت ۴۰۰ هزار دلار و ایپک ۳ میلیون دلار صرف لابی گری کردند.
جرمی بن آمی، رییس جی استریت، می گوید نتیجه توافق هسته ای به تنهایی نقطه چرخش نیست: «این طور نیست که از این پس همه چیز تغییر کند. اما افراد بعدها به این مقطع به عنوان لحظه ای بسیار مهم نگاه خواهند کرد و از این به بعد نمی توان از جامعه سیاسی یهودیان آمریکا چون گذشته صحبت کرد.»
حامیان ایپک، جی استریت را تنها تلاشی جدید از مجموعه تلاش ها برای تاسیس یک گروه فعال لیبرال تر طرفدار اسرائیل می بینند. آن ها می توانند به فهرستی از تلاش های ناکام مشابه اشاره کنند.
انتظار می رود که کنگره به زودی یک مجموعه کمک بزرگ برای اسرائیل تهیه کند که به جناح ها فرصت روبوسی و تجدید دوستی می دهد.
اما محافظه کاران متمم هایی را برای مانع تراشی بر سر راه توافق هسته ای ایران بررسی می کنند. بن آمی می گوید این تلاش ها می تواند دردسر ساز باشد: «اگر آن طرح ها به عنوان اسب تروا مورد استفاده قرار گیرند و درون خود ابزارهایی برای ضربه زدن به توافق در بر داشته باشند پس یک جنگ دیگر در پیش خواهد بود.»
در همین حال، اعضای ایپک تصمیم خواهند گرفت با قانونگذاران دموکراتی که بر سر توافق هسته ای ایران از اوباما در برابر آیپک حمایت کردند آشتی کنند یا نکنند.
جاش بلک، سخنگوی پیشین ایپک که در حال حاضر رییس یک گروه غیرانتفاعی به نام پروژه اسرائیل است، می گوید: «این که آن ها چگونه عمل کرده و آیا از آن قانونگذاران در کنگره حمایت می کنند یا از دیگرانی برای جایگزینی آن ها پشتیبانی خواهند کرد سوالی بی پاسخ است. در سیاست مساله تنها درک اشتباهات نیست بلکه مساله پاسخگو بودن است.»
