از سال ۲۰۰۹ تا به حال بیش از صد تبتی در اعتراض به سیاست های سرکوبگرانه چین در تبت دست به خودسوزی زده اند.
تبعیدیان تبت در معبد دالای لاما در شهر دارماسالای هند گرد آمدند تا برای یادبود افرادی که طی سال های گذشته در اعتراض به سیاست های چین دست به خودسوزی زده اند، شمع روشن کنند. کالسانگ دمدول، عضو پارلمان در تبعید تبت می گوید پکن ادعا می کند که دالای لاما الهام بخش و مسئول سازماندهی این خودسوزی ها است.
او می گوید «این خودکشی ها اقدامات کاملاً فردی و خودجوش افرادی است که از سر درماندگی دست به خودسوزی می زنند. شرایط در تبت بسیار دشوار است، هیچ فضایی برای اعتراض وجود ندارد، هیچ فرصتی برای آزادی بیان نیست بنابراین آنها ناچار می شوند تا دست به اقدام افراطی بزنند».
این خودسوزی ها توجه جهان را به خود جلب کرده، اما تغییر چندانی در سیاست های پکن پدید نیاورده است. بعضی از تحلیلگران می گویند دالای لاما باید برای متوقف کردن این خودکشی ها اقدام جدی تری به عمل بیاورد. با این وجود، پاتریک دوود، کارشناس موسسه «فولبرایت» می گوید رهبر روحانی تبت در موضع دشواری قرار دارد.
دوود می گوید «اگر او (دالای لاما) در قبال خودسوزی موضع مخالف اتخاذ کند، آنوقت گویی اعمال آن ها را اشتباه می خواند و این در حالی است که هم اکنون صد نفر خودسوزی کرده اند. خانواده های این افراد چطور با مخالفت رهبر روحانی کنار بیایند؟ اگر او در حمایت از خودسوزی ها موضع گیری کند، مقامات چین احساس می کنند که ادعاهای پکن در مورد نقش دالای لاما در این خودسوزی ها درست بوده است».
از بین ۱۰۰ تبتی که خودسوزی کرده اند، حداقل ۸۲ نفر کشته شده اند. برادرزاده سونم یکی از قربانیان این خودسوزی ها بوده است. او یک هفته در بیمارستان بستری بود و در نهایت بر اثر شدت سوختگی ها جان خود را از دست داد.
او گفت «او از درون می سوخت، جسم او هم سوخته بود، دیگر ادامه بقا ادامه نداشت. او از آن ها خواست اجازه دهند تا دار فانی را وداع کند. او گفته بود: من باید برای کشورم، مردم وطنم جان خود را فدا کنم».
پاتریک دوود می گوید «زندگی این افراد خیلی دردناک و غم انگیز است. من فکر می کنم همه مردم تبت در وحشت و درد و رنج لحظه ای روزگار می گذرانند که در بلندگوها اعلام می شود یک نفر دیگر دست به خودسوزی زده است. این خودسوزی ها غم و اندوه بسیاری به همراه می آورد. اما از سویی دیگر، من فکر می کنم مردم نسبت به این افراد که خود را قربانی وطن و مردم شان می کنند، نوعی احساس غرور و افتخار وجود دارد».
برخی از مردم با وجودی که عزیزان خود را بر اثر این خودسوزی ها از دست می دهند اما معتقدند مردم تبت برای چین متاسف هستند و احساس خشم ندارند.
حدود ۵۴ سال است که هزاران تبتی در دارمسالای هند در تبعید روزگار می گذرانند. با وجود گذر این سال های طولانی مردم تبت هنوز نسبت به روزی امید و خوش بینی دارند که درد و رنج دوستان و اقوامشان در مناطق تحت کنترل چین به پایان برسد.
تبعیدیان تبت در معبد دالای لاما در شهر دارماسالای هند گرد آمدند تا برای یادبود افرادی که طی سال های گذشته در اعتراض به سیاست های چین دست به خودسوزی زده اند، شمع روشن کنند. کالسانگ دمدول، عضو پارلمان در تبعید تبت می گوید پکن ادعا می کند که دالای لاما الهام بخش و مسئول سازماندهی این خودسوزی ها است.
او می گوید «این خودکشی ها اقدامات کاملاً فردی و خودجوش افرادی است که از سر درماندگی دست به خودسوزی می زنند. شرایط در تبت بسیار دشوار است، هیچ فضایی برای اعتراض وجود ندارد، هیچ فرصتی برای آزادی بیان نیست بنابراین آنها ناچار می شوند تا دست به اقدام افراطی بزنند».
این خودسوزی ها توجه جهان را به خود جلب کرده، اما تغییر چندانی در سیاست های پکن پدید نیاورده است. بعضی از تحلیلگران می گویند دالای لاما باید برای متوقف کردن این خودکشی ها اقدام جدی تری به عمل بیاورد. با این وجود، پاتریک دوود، کارشناس موسسه «فولبرایت» می گوید رهبر روحانی تبت در موضع دشواری قرار دارد.
دوود می گوید «اگر او (دالای لاما) در قبال خودسوزی موضع مخالف اتخاذ کند، آنوقت گویی اعمال آن ها را اشتباه می خواند و این در حالی است که هم اکنون صد نفر خودسوزی کرده اند. خانواده های این افراد چطور با مخالفت رهبر روحانی کنار بیایند؟ اگر او در حمایت از خودسوزی ها موضع گیری کند، مقامات چین احساس می کنند که ادعاهای پکن در مورد نقش دالای لاما در این خودسوزی ها درست بوده است».
از بین ۱۰۰ تبتی که خودسوزی کرده اند، حداقل ۸۲ نفر کشته شده اند. برادرزاده سونم یکی از قربانیان این خودسوزی ها بوده است. او یک هفته در بیمارستان بستری بود و در نهایت بر اثر شدت سوختگی ها جان خود را از دست داد.
او گفت «او از درون می سوخت، جسم او هم سوخته بود، دیگر ادامه بقا ادامه نداشت. او از آن ها خواست اجازه دهند تا دار فانی را وداع کند. او گفته بود: من باید برای کشورم، مردم وطنم جان خود را فدا کنم».
پاتریک دوود می گوید «زندگی این افراد خیلی دردناک و غم انگیز است. من فکر می کنم همه مردم تبت در وحشت و درد و رنج لحظه ای روزگار می گذرانند که در بلندگوها اعلام می شود یک نفر دیگر دست به خودسوزی زده است. این خودسوزی ها غم و اندوه بسیاری به همراه می آورد. اما از سویی دیگر، من فکر می کنم مردم نسبت به این افراد که خود را قربانی وطن و مردم شان می کنند، نوعی احساس غرور و افتخار وجود دارد».
برخی از مردم با وجودی که عزیزان خود را بر اثر این خودسوزی ها از دست می دهند اما معتقدند مردم تبت برای چین متاسف هستند و احساس خشم ندارند.
حدود ۵۴ سال است که هزاران تبتی در دارمسالای هند در تبعید روزگار می گذرانند. با وجود گذر این سال های طولانی مردم تبت هنوز نسبت به روزی امید و خوش بینی دارند که درد و رنج دوستان و اقوامشان در مناطق تحت کنترل چین به پایان برسد.
