ری بردبری، نویسنده داستان های علمی- تخیلی محبوب جهان و صاحب آثار شناخته شده ای مثل «فارنهایت ۴۵۱»، «حکایت های مریخ» ، شامگاه سه شنبه در ۹۱ سالگی در لس آنجلس درگذشت.
بردبری، در زندگی حرفه ای خود به عنوان شاعر و نویسنده از دهه ۱۹۴۰ میلادی تا به امروز صدها رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه و سناریوی تلویزیونی و سینمایی نوشت.
نیویورک تایمز می گوید کتاب های بردبری به تعداد ۸ میلیون نسخه و به ۳۶ زبان جهان منتشر شده است. نوه بردبری گفته است: «میراث او در کتاب ها، فیلم ها، تلویزیون و تئاتر، و مهمتر از همه در یاد و قلب خوانندگان آثارش باقی است زیرا، خواندن آثار او شناختن او بود. او بزرگترین بچه ای است که من شناختم.»
او که در ایران بیشتر با رمان معروفش «فارنهایت ۴۵۱» شناخته شده است، موفقیت خود را مدیون نرفتن به دانشگاه و به جای آن خواندن و نوشتن مدام می دانست : «وقتی در سال ۱۹۳۸ دبیرستان را تمام کردم هفته ای سه شب به کتابخانه می رفتم و این عادت را برای تقریبا ده سال حفظ کردم و بالاخره در سال ۱۹۴۷، همان موقعی که تازه ازدواج کرده بودم احساس کردم که دیگر بس است و در ۲۷ سالگی از کتابخانه فارغ التحصیل شدم. کشف کرده بودم که کتابخانه بهترین دانشگاه است.»
فارنهایت ۴۵۱، داستانی تخیلی است که در آینده رخ می دهد و درباره جامعه ای است که کتاب در آن ممنوع است، آتش نشان ها تمام روز مشغول سوزاندن کتاب هستند، و شخصیت های داستان تمام روز تلویزیون تماشا می کنند و دایما با هِدفُن به موسیقی گوش می دهند. اسوشتیدپرس می نویسد: «بردبری در این رمان آی-پاد، دوربین های مداربسته کامپیوتری و رسانه های پیشرفته امروزی را پیش بینی کرده است.»
او سال ها با ارائه فارنهایت ۴۵۱ به عنوان «کتاب الکترونیکی» مخالفت کرد. یک بار به نیویورک تایمز گفته بود که کتاب های الکترونیکی «بوی بنزین سوخته می دهند» و اینترنت را «یک انحراف بزرگ» خوانده بود: «اینترنت بی معنی است، واقعی نیست، یک جایی در هواست.»
بردبری یک بار در سال ۹۹ میلادی سکته دچار سکته قلبی شد اما نوشتن را رها نکرد. او اخیرا مقاله ای کوتاه نوشت و از این گفت که چطور وقتی شروع به نوشتن کرد، داستان های کوتاهش بارها و بارها از سوی مجلات رد می شد.
ری بردبری شیفته ادبیات بود. در سال ۲۰۰۸ به سازمان ملی هنر در آمریکا گفته بود: «اگر اهل خواندن باشید، زندگی را می دانید، بنابراین می دانید که چطور می شود در یک دمکراسی رای داد. اما اگر آدم خواندن نداند، بلد نیست تصمیم بگیرد. این مهمترین مسئله در کشور ماست. ما صاحب دمکراسی اهل مطالعه هستیم و باید آن را حفظ کنیم.»
این نویسنده آمریکایی، چهار فرزند دارد. همسر او در سال ۲۰۰۳ فوت کرد.
بردبری، در زندگی حرفه ای خود به عنوان شاعر و نویسنده از دهه ۱۹۴۰ میلادی تا به امروز صدها رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه و سناریوی تلویزیونی و سینمایی نوشت.
نیویورک تایمز می گوید کتاب های بردبری به تعداد ۸ میلیون نسخه و به ۳۶ زبان جهان منتشر شده است. نوه بردبری گفته است: «میراث او در کتاب ها، فیلم ها، تلویزیون و تئاتر، و مهمتر از همه در یاد و قلب خوانندگان آثارش باقی است زیرا، خواندن آثار او شناختن او بود. او بزرگترین بچه ای است که من شناختم.»
او که در ایران بیشتر با رمان معروفش «فارنهایت ۴۵۱» شناخته شده است، موفقیت خود را مدیون نرفتن به دانشگاه و به جای آن خواندن و نوشتن مدام می دانست : «وقتی در سال ۱۹۳۸ دبیرستان را تمام کردم هفته ای سه شب به کتابخانه می رفتم و این عادت را برای تقریبا ده سال حفظ کردم و بالاخره در سال ۱۹۴۷، همان موقعی که تازه ازدواج کرده بودم احساس کردم که دیگر بس است و در ۲۷ سالگی از کتابخانه فارغ التحصیل شدم. کشف کرده بودم که کتابخانه بهترین دانشگاه است.»
فارنهایت ۴۵۱، داستانی تخیلی است که در آینده رخ می دهد و درباره جامعه ای است که کتاب در آن ممنوع است، آتش نشان ها تمام روز مشغول سوزاندن کتاب هستند، و شخصیت های داستان تمام روز تلویزیون تماشا می کنند و دایما با هِدفُن به موسیقی گوش می دهند. اسوشتیدپرس می نویسد: «بردبری در این رمان آی-پاد، دوربین های مداربسته کامپیوتری و رسانه های پیشرفته امروزی را پیش بینی کرده است.»
او سال ها با ارائه فارنهایت ۴۵۱ به عنوان «کتاب الکترونیکی» مخالفت کرد. یک بار به نیویورک تایمز گفته بود که کتاب های الکترونیکی «بوی بنزین سوخته می دهند» و اینترنت را «یک انحراف بزرگ» خوانده بود: «اینترنت بی معنی است، واقعی نیست، یک جایی در هواست.»
بردبری یک بار در سال ۹۹ میلادی سکته دچار سکته قلبی شد اما نوشتن را رها نکرد. او اخیرا مقاله ای کوتاه نوشت و از این گفت که چطور وقتی شروع به نوشتن کرد، داستان های کوتاهش بارها و بارها از سوی مجلات رد می شد.
ری بردبری شیفته ادبیات بود. در سال ۲۰۰۸ به سازمان ملی هنر در آمریکا گفته بود: «اگر اهل خواندن باشید، زندگی را می دانید، بنابراین می دانید که چطور می شود در یک دمکراسی رای داد. اما اگر آدم خواندن نداند، بلد نیست تصمیم بگیرد. این مهمترین مسئله در کشور ماست. ما صاحب دمکراسی اهل مطالعه هستیم و باید آن را حفظ کنیم.»
این نویسنده آمریکایی، چهار فرزند دارد. همسر او در سال ۲۰۰۳ فوت کرد.
