دیوید ایگنشس در مطلب تحلیلی که روز جمعه در روزنامه واشنگتن پست منتشر شد می نویسد: تکرار تقریبا هر روزه خواسته بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل از آمریکا درباره لزوم تعیین «خط قرمز» برای ایران، کاخ سفید را با این پرسش مواجه ساخته که خواسته آقای نتانیاهو از اوباما واقعا چیست.
در ادامه مطلب آمده است اوباما می گوید با در نظر گرفتن این که کمی ابهام برای پرهیز از خصومت لازم است، تا جایی که باید، خط قرمزهای آمریکا را تعیین کرده است. اوباما در مصاحبه با جفری گلدبرگ از نشریه آتلانتیک در ماه مارس گفت «جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی جزو منافع ملی اساسی آمریکا است.»
آقای اوباما حتی در سخنانی که چند روز بعد در نشست سالانه ایپک ، کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل ایراد کرد گفت: «سیاست من جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی است.»
دیوید ایگنشس می نویسد رئیس جمهوری آمریکا علاوه بر این وعده ها، ارتش آمریکا را مامور کرد تا طرح های دقیق حمله به ایران را آماده کنند تا در صورت عبور ایران از خطوط قرمز، به مرحله اجرا درآیند. اسرائیلی ها از این که آمریکا در تصمیم گیری درباره حمله به ایران به دنبال چه نوع علائمی است خبر دارد و می داند که آمریکا در حمله بازدارنده خود از چه تسلیحاتی استفاده می کند.
پس نتانیاهو حقیقتا از اوباما چه میخواهد که هنوز به دست نیاورده؟ اسرائیل احتمالا به دنبال اولتیماتوم یا ضرب الاجلی برای توقف غنی سازی اورانیوم در ایران است.
نخست وزیر اسرائیل روز سه شنبه گذشته گفت «رهبرانی که حاضر نیستند برای ایران ضرب الاجل و خط قرمز تعیین کنند از نظر اخلاقی حق ندارند چراغ قرمز در مقابل اسرائیل قرار دهند.»
کاخ سفید منطقا پاسخ داد: «خط قرمزهای» اسرائیل کدامند؟ اگر اسرائیل تعهدات علنی رئیس جمهوری آمریکا در قبال ایران را نمی پذیرد، خط قرمز را کجا باید تعیین کند؟ پرسش هایی که پاسخدهی شفاف به آن مشکل است.
اسرائیل می گوید ایران نباید توانایی غنی سازی اتمی داشته باشد اما متاسفانه ایران مدت ها پیش از این مرز عبور کرده است. در حال حاضر احتمالا اسرائیل نمی خواهد که ایران سانتریفیوژهای بیشتری را در تاسیسات زیرزمینی فردو در نزدیکی قم نصب کند تا وارد «مرحله امنی» بشود که بتواند سوخت با غلظت کافی برای بمب تولید کند. و اگر آمریکا قادر است که قم را بمباران و سانتریفیوژها را نابود کند، چرا مسئله ترسیم خط قرمز اینقدر برای اسرائیل اهمیت دارد؟
دیوید ایگنشس می افزاید با تماشای خط و نشان کشیدن های نتانیاهو برای «بمباران کردن یا بمباران نکردن ایران»، ممکن است این شک به وجود آید که شاید مسئله اصلی برای او «اعتماد» است. علی رغم سابقه اوباما در اقدام علیه القاعده، به نظر می رسد که هنوز نتانیاهو نسبت به او متقاعد نشده است.
در ادامه مطلب واشنگتن پست آمده است بنیامین نتانیاهو باید این را بفهمد که هیچ کشوری به یک کشور دیگر اجازه نمی دهد که برایش تعیین تکلیف کند و شرایطی را تحمیل کند که ممکن است به جنگ بیانجامد. رهبر اسرائیل می خواهد که کلید جنگ در دست خودش باشد اما باراک اوباما نمی خواهد اختیار جنگ و صلح را به هیچ کس، حتی بهترین دوست آمریکا واگذار کند. همچنین اوباما درباره انعطاف پذیری حداکثری درباره این که چطور و کی وارد اقدام نظامی شود، در آنچه که می گوید جدی است.
نخست وزیر اسرائیل همچنین باید تاکنون متوجه شده باشد که اوباما دوست ندارد مورد امر ونهی قرار بگیرد. این جالبترین نکته ای است که در کتاب جدید باب وودوارد، به نام «بهای سیاست» مطرح شده است. این کتاب توضیح می دهد که چطور اوباما سال گذشته حاضر شد زیر خسارت مالی برود اما به کنگره عمدتا جمهوری خواه آمریکا این شانس را ندهد تا در سال برگزاری انتخابات یک بحران دیگر درست کنند. وودوارد می نویسد: «او نمی توانست چنان اهرمی را در اختیار جمهوریخواهان قرار دهد...این کار باج گیری بود.»
از نظر کاخ سفید نتانیاهو سعی می کند همان کاری را بکند که جان بوئنر، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا کرد که احتمال موفقیتش کم است. و مسئولان از اظهارنظرهای آقای نتانیاهو و فشار برای ملاقات شخصی با اوباما آن هم در میانه کمپین انتخابات آمریکا، خوشحال نیستند.
خطر اظهارات چند ماهه اخیر در اسرائیل درباره جنگ با ایران، بیش از آن که تهران را به ترس وادارد، رهبران ایرانی را به راه حل اسرائیل مشکوک می کند. نتانیاهو با این رویکرد خود را در موقعیتی قرار می دهد تا برای حفظ آبرویش مجبور به حمله شود. و اوباما باید به رهبر اسرائیل در این حفظ آبرو کمک کند.
بله، آمریکا خط قرمز خود را کشیده است. اما ارزش آن را دارد که آمریکا این خط قرمز را علنا در یک محل مشخص تکرار کند، مثلا در مجمع عمومی سالانه سازمان ملل متحد که در ماه جاری برگزار خواهد شد. ایالات متحده باید بر مقابله احتمالی نظامی با ایران کنترل داشته باشد و تحت تاثیر و نفوذ متحد کوچکتر و ضعیفتر خود قرار نگیرد. اوباما لازم است که صاحب سیاست بازدارنده ای باشد که پیشتر از آن سخن گفته است.
در ادامه مطلب آمده است اوباما می گوید با در نظر گرفتن این که کمی ابهام برای پرهیز از خصومت لازم است، تا جایی که باید، خط قرمزهای آمریکا را تعیین کرده است. اوباما در مصاحبه با جفری گلدبرگ از نشریه آتلانتیک در ماه مارس گفت «جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی جزو منافع ملی اساسی آمریکا است.»
آقای اوباما حتی در سخنانی که چند روز بعد در نشست سالانه ایپک ، کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل ایراد کرد گفت: «سیاست من جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی است.»
دیوید ایگنشس می نویسد رئیس جمهوری آمریکا علاوه بر این وعده ها، ارتش آمریکا را مامور کرد تا طرح های دقیق حمله به ایران را آماده کنند تا در صورت عبور ایران از خطوط قرمز، به مرحله اجرا درآیند. اسرائیلی ها از این که آمریکا در تصمیم گیری درباره حمله به ایران به دنبال چه نوع علائمی است خبر دارد و می داند که آمریکا در حمله بازدارنده خود از چه تسلیحاتی استفاده می کند.
پس نتانیاهو حقیقتا از اوباما چه میخواهد که هنوز به دست نیاورده؟ اسرائیل احتمالا به دنبال اولتیماتوم یا ضرب الاجلی برای توقف غنی سازی اورانیوم در ایران است.
نخست وزیر اسرائیل روز سه شنبه گذشته گفت «رهبرانی که حاضر نیستند برای ایران ضرب الاجل و خط قرمز تعیین کنند از نظر اخلاقی حق ندارند چراغ قرمز در مقابل اسرائیل قرار دهند.»
کاخ سفید منطقا پاسخ داد: «خط قرمزهای» اسرائیل کدامند؟ اگر اسرائیل تعهدات علنی رئیس جمهوری آمریکا در قبال ایران را نمی پذیرد، خط قرمز را کجا باید تعیین کند؟ پرسش هایی که پاسخدهی شفاف به آن مشکل است.
اسرائیل می گوید ایران نباید توانایی غنی سازی اتمی داشته باشد اما متاسفانه ایران مدت ها پیش از این مرز عبور کرده است. در حال حاضر احتمالا اسرائیل نمی خواهد که ایران سانتریفیوژهای بیشتری را در تاسیسات زیرزمینی فردو در نزدیکی قم نصب کند تا وارد «مرحله امنی» بشود که بتواند سوخت با غلظت کافی برای بمب تولید کند. و اگر آمریکا قادر است که قم را بمباران و سانتریفیوژها را نابود کند، چرا مسئله ترسیم خط قرمز اینقدر برای اسرائیل اهمیت دارد؟
دیوید ایگنشس می افزاید با تماشای خط و نشان کشیدن های نتانیاهو برای «بمباران کردن یا بمباران نکردن ایران»، ممکن است این شک به وجود آید که شاید مسئله اصلی برای او «اعتماد» است. علی رغم سابقه اوباما در اقدام علیه القاعده، به نظر می رسد که هنوز نتانیاهو نسبت به او متقاعد نشده است.
در ادامه مطلب واشنگتن پست آمده است بنیامین نتانیاهو باید این را بفهمد که هیچ کشوری به یک کشور دیگر اجازه نمی دهد که برایش تعیین تکلیف کند و شرایطی را تحمیل کند که ممکن است به جنگ بیانجامد. رهبر اسرائیل می خواهد که کلید جنگ در دست خودش باشد اما باراک اوباما نمی خواهد اختیار جنگ و صلح را به هیچ کس، حتی بهترین دوست آمریکا واگذار کند. همچنین اوباما درباره انعطاف پذیری حداکثری درباره این که چطور و کی وارد اقدام نظامی شود، در آنچه که می گوید جدی است.
نخست وزیر اسرائیل همچنین باید تاکنون متوجه شده باشد که اوباما دوست ندارد مورد امر ونهی قرار بگیرد. این جالبترین نکته ای است که در کتاب جدید باب وودوارد، به نام «بهای سیاست» مطرح شده است. این کتاب توضیح می دهد که چطور اوباما سال گذشته حاضر شد زیر خسارت مالی برود اما به کنگره عمدتا جمهوری خواه آمریکا این شانس را ندهد تا در سال برگزاری انتخابات یک بحران دیگر درست کنند. وودوارد می نویسد: «او نمی توانست چنان اهرمی را در اختیار جمهوریخواهان قرار دهد...این کار باج گیری بود.»
از نظر کاخ سفید نتانیاهو سعی می کند همان کاری را بکند که جان بوئنر، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا کرد که احتمال موفقیتش کم است. و مسئولان از اظهارنظرهای آقای نتانیاهو و فشار برای ملاقات شخصی با اوباما آن هم در میانه کمپین انتخابات آمریکا، خوشحال نیستند.
خطر اظهارات چند ماهه اخیر در اسرائیل درباره جنگ با ایران، بیش از آن که تهران را به ترس وادارد، رهبران ایرانی را به راه حل اسرائیل مشکوک می کند. نتانیاهو با این رویکرد خود را در موقعیتی قرار می دهد تا برای حفظ آبرویش مجبور به حمله شود. و اوباما باید به رهبر اسرائیل در این حفظ آبرو کمک کند.
بله، آمریکا خط قرمز خود را کشیده است. اما ارزش آن را دارد که آمریکا این خط قرمز را علنا در یک محل مشخص تکرار کند، مثلا در مجمع عمومی سالانه سازمان ملل متحد که در ماه جاری برگزار خواهد شد. ایالات متحده باید بر مقابله احتمالی نظامی با ایران کنترل داشته باشد و تحت تاثیر و نفوذ متحد کوچکتر و ضعیفتر خود قرار نگیرد. اوباما لازم است که صاحب سیاست بازدارنده ای باشد که پیشتر از آن سخن گفته است.
