جوزف براود، رئیس «مرکز ارتباطات صلح»، و دنیس راس، مشاور و پژوهشگر ممتاز در «انستیتو واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک» با سابقه حضور در دولت های بوش، کلینتون و اوباما، در یادداشتی در روزنامه «هیل» نوشته اند با «پیمان ابراهیم» نیمی از جمعیت عرب خاورمیانه و شمال آفریقا در کشورهایی زندگی می کنند که با اسرائیل روابط رسمی دیپلماتیک دارند. اما دستاوردهای دیپلماتیک در سطح دولت ها در نبود همکاری های مردم با مردم، که مزایایی قابل لمس برای جوامع به همراه می آورد، شکننده خواهد بود.
براود و راس می گویند اکنون لازم است چندین برنامه موجود ایالات متحده برای توسعه عرب، جامعه مدنی، تکثرگرایی سیاسی و حقوق کار با اصول همکاری مدنی عرب-اسرائیلی ادغام شوند.
برای تحقق این امر، دولت بایدن، اگر خواهان افزایش چشم انداز دستیابی به اهداف سیاسی اش است، باید بر امور بروکراتیک روزمره و تفکیک منسوخ ماموریت ها چیره شود.
دولت ایالات متحده طیفی از برنامه ها را برای ترویج توسعه عرب اداره می کند. از جمله این برنامه ها «ابتکار همکاری خاورمیانه» در وزارت خارجه آمریکا و چهار بخش «بنیاد ملی دموکراسی» است. برنامه های دیگری در «سازمان توسعه بین المللی ایالات متحده» شامل «همکاری منطقه ای خاورمیانه» و حتی در وزارتخانه های دادگستری و دفاع ایالات متحده وجود دارد.
اما به جز چند استثناء، ایالات متحده این مسیرها را طوری جداگانه پیگیری می کند که گویی مسیرهای دیگر وجود خارجی ندارند.
دیوارهای بروکراتیک تفکیک کننده این برنامه ها ممکن است زمانی به لحاظ تاکتیکی منطقی بود، اما دیگر چنین نیست. حمایت عمومی در میان اعراب برای تعامل با اقتصاد و جامعه اسرائیل، حتی در کشورهایی که هنوز روابط دیپلماتیک رسمی با اسرائیل ندارند، رو به رشد است.
تغییر رویکرد در ایالات متحده باعث بی توجهی به مسائل فلسطینیان نمی شود، بلکه برعکس ظرفیت های بالقوه عمده ای را برای پیشرفت شکوفا می کند. در یک کلام، اگر از این فرصت بهره ببریم و به شرایط تازه به شکلی خلاقانه واکنش نشان دهیم با یک وضعیت برد-برد سه گانه روبرو خواهیم شد.
تعامل مدنی عرب-اسرائیلی در سراسر منطقه باید به برنامه های معمول توسعه عرب تحت حمایت مالی دولت ایالات متحده افزوده شود.
منطقی است که ابتدا تمرکز بر شش کشور عرب باشد که روابط دیپلماتیک رسمی با اسرائیل دارند. سپس از آن می توان برای تشویق عادی سازی بیشتر روابط در منطقه بهره برد.
در کانون این برنامه ها باید کمک به جوانان و زنان در جوامع عرب و حمایت از سازمان های مردم نهاد مشوق این برنامه ها در ایالات متحده و اروپا قرار داشته باشد.
ایجاد یک دفتر هماهنگی برای این منظور در «شورای امنیت ملی» ایالات متحده منطقی به نظر می رسد. اما کنگره هم ممکن است نقشی مهم در این باره ایفا کند. کنگره می تواند با تصویب قوانینی پیگیری تعامل مدنی عرب-اسرائیلی را به بخشی رسمی از دستور کار این برنامه ها تبدیل کند.
تعامل عرب-اسرائیلی در هر سطح، در هر کجا و هر زمان می تواند موجب رونق همه جوامع درگیر و بهبود دیپلماسی میان کشورها شود و شرایط لازم را برای جوامع در پذیرش صلح فراهم می کند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید:
