محمد علی قهرمان بوکس جهان هفته گذشته در ۷۴ سالگی درگذشت. او سه بار قهرمان بوکس سنگین وزن جهان شد و در همه جا با لقب "برترین" شناخته می شد.
او که بر اثر مشکلات تنفسی درگذشت، و سالها بود که با بیماری پارکینسون دست و پنجه نرم می کرد رنج سه سال و نیم محرومیت از ورزش آن هم در سالهای طلایی عمر حرفه ای خود را به جان خرید.
محمد علی بوکسور سنگین وزن در سال ۱۹۶۷ به ارتش فراخوانده شد ولی از رفتن به جنگ ویتنام سرباز زد. این تصمیم باعث شد که بازداشت شود و مقامات بوکس آمریکا کمربند قهرمانی را از او گرفتند. روزنامه نیویورک تایمز می گوید تصمیم او صرفا به دلیل پیروی از سیاست "ملت اسلام" بود که چند سال قبل به آن پیوسته بود.
رابطه او با "ملت اسلام" پیچیده بود. می گویند او قربانی شد و این سازمان پول او را به جیب زد. نیویورک تایمز به نقل از افرادی از این نهاد می گوید برعکس، این علی بود که از ملت اسلام پول می گرفت.
با تمام این حرف ها وکیل علی می گوید که تلفن او مدام در حال زنگ زدن بود. مراجعین فرمایشات مختلفی داشتند، از پرداختن کرایه خانه تا درخواست وام.
او از ۲۵ تا ۲۹ سالگی از حضور در رینگ محروم شد. سال هایی که برای هر ورزشکاری اوج عمر حرفه ای است؛ بخصوص اگر بوکسور حرفه ای باشد. در سال های غیبت علی، جو فریزیر بر بالای سکوی بوکس جهان ایستاد. او پس از پایان محرومیت و بازگشت به رینگ در یک رشته مبارزه فراموش نشدنی با جو فریزیر شکست ناپذیر شرکت کرد. اولین مبارزه را فریزیر برد اما دومین و سومین مبارزه به نفع علی تمام شد. اما آیا محمد علی حقیقتا آن طوری که خودش همیشه کری می خواند "بهترین تمام دوران" بود؟
روزنامه نیویورک تایمز می نویسد محمد علی از نظر فیزیکی آسیب پذیر بود. پزشکان همان اوایل کار به او هشدار داده بودند که در زمان تمرین برای مبارزه هایش ضربه های زیادی را تحمل می کند. اما او توجه نکرد و هیچکس از اطرافیانش هم نتوانست او را متقاعد کند. بسیاری از صاحبنظران با امانوئل استوارت مربی بوکس هم عقیده اند که گفته بود علی باید پس از پیروزی بر جرج فورمن در زئیر (جمهوری دموکراتیک کنگو فعلی) در سال ۱۹۷۴ با بوکس خداحافظی کند. اما او برای هفت سال دیگر ادامه داد و بعد سال ها با عواقب روحی و جسمی آن زندگی کرد. آنجلو داندیی مربی محمد علی می گوید او در دو مبارزه آخرش، به آسیب مغزی دچار شده بود.
نیویورک تایمز می گوید علی پس از بازنشستگی همچنان سمبل "قدرت لایزال" بود، اما واقعیت این است که اینطور نبود و بخصوص این که سه سال و اندی دوری از رینگ، ضربه محکمی به او زده بود.
شبکه خبری سی.ان.بی.سی می گوید نباید فراموش کرد که علی الزاما به خاطر آنچه که در رینگ بوکس بود تاج "بهترین" را بر سر نگذاشته بود بلکه آنچه که در بیرون از رینگ کرده بود او را در دل مردم جا کرده بود.
رفتارها و منش پلهوانی او در ورزش و اقدامات انساندوستانه اش و سفر به گوشه و کنار جهان به دلایل انساندوستانه و به عنوان سفیر صلح از او تصویری منحصر به فرد ساخت.
برخی می گویند جو لوئیز از محمد علی برتر بود. لوئیز خود سونی لیستون را بهترین قهرمان سنگین وزن بوکس می داند.
