در پنجمین جلسه رسیدگی به پرونده جمشید شارمهد، شهروند دوتابعیتی زندانی در ایران که با اتهام «افساد فی‌الارض» روبه‌رو شده است، نماینده حسینیه شیراز اجرای حکم اعدام به عنوان «اشد مجازات» برای او «در ملأ عام» و در محل «روبه‌روی حسینیه شیراز» را از دادگاه درخواست کرد.
به گزارش خبرگزاری‌های رسمی در ایران، در این جلسه که روز سه‌شنبه ۲۱ تیر در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست «قاضی صلواتی» برگزار شد، علاوه بر احد پاریابی، نماینده حسینیه شیراز، شماری از خانواده‌های افرادی که گفته شده در انفجار حسینیه شیراز کشته شده‌اند، برای آقای شارمهد خواستار «اشد مجازات» شدند که بر اساس قوانین جمهوری اسلامی ایران «اشد مجازات» معادل اعدام است.
احد پاریابی در این جلسه «درخواست اشد مجازات» را «حداقل کار» دانست و ادعا کرد آقای شارمهد «طراح و راهبر» انفجار حسینیه «شهدا» در شیراز در سال ۱۳۸۷ بوده است. او همچنین اعلام کرد که «در این جا شاکی دولت آمریکا» و همچنین اسرائیل است.
جمشید شارمهد، شهروند دوتابعیتی ایرانی آلمانی در سال ۱۳۹۹ در حین یک سفر، بنا بر برخی گزارش‌ها توسط عوامل امنیتی جمهوری اسلامی در دبی ربوده و با انتقال به ایران زندانی شد و از آن زمان تحت فشارهای شدید در سلول انفرادی به سر می‌برد.
هرچند نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی جمشید شارمهد را به عنوان «رئیس گروه تندر» معرفی کرده‌اند، اما خانواده او از جمله دخترش غزاله شارمهد آن را در گفت‌وگو با صدای آمریکا رد کرده است.
در چهارمین جلسه رسیدگی به پرونده جمشید شارمهد که ۳۱ خرداد در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست «قاضی صلواتی» برگزار شد، دادستان این شهروند دوتابعیتی را به «تلاش برای فروش اطلاعات برنامه موشکی سپاه پاسداران به اف‌بی‌آی» متهم کرد.
خانواده جمشید شارمهد با رد این اتهام‌ها، دادگاه او را نمایشی و ساختگی خوانده‌اند و برخی نهادهای حقوق بشری نیز روند دادرسی و محاکمه او را ناعادلانه توصیف کرده‌اند.
دختر او غزاله شارمهد پیش از این با تأکید بر این که «هیچ بخشی از این دادگاه عادلانه نیست»، به صدای آمریکا گفته است که رئیس دادگاه، قاضی صلواتی، بی‌طرف نیست و اجازه حضور وکیل‌های مستقل را در پرونده نمی‌دهد.
غزاله شارمهد می‌گوید که پدرش به پارکینسون، بیماری قلبی و دیابت مبتلا است و علاوه بر کاهش وزنش در بیش از ۶۶۰ روز زندان انفرادی، دندان‌های خود را نیز از دست داده است.
