روزنامه‌نگار سرشناس آمريکايی، توماس فريدمن، در مقاله‌ای با عنوان «در حمايت از قمار با ايران» در بخش نظرات روزنامه نيويورک تايمز، نوشت، از لحظه‌ای که تهران حس کرد ايالات متحده مايل به استفاده قاطعانه از نيروی نظامی برای قطع برنامه اتمی ايران نيست، اساسا امکان رسيدن به معامله کاملی که قاطعانه به نفع آمريکا و متحدانش باشد در مذاکره با ايران از ميان رفت، چرا که توازن قدرت به ميزان زيادی برابر شده بود.
توماس فريدمن، وقوع آن لحظه را در زمان دولت جورج بوش می‌داند، هنگامی که معلوم شد بوش نه حاضر است حق ايران به داشتن چرخه سوخت اتمی را قبول کند و نه در پی ايجاد ساختارهای نظامی و ديپلماتيک برای توقف آن باشد.
توماس فريدمن نوشت: «اما ناکامل بودن درجات گوناگون دارد و گزينه ديپلماتيکی که اوباما به دنبال آن رفت، اگر به درستی به اجرا گذاشته شده و مورد حمايت يک ديپلماسی نيرومند قرار گيرد، بيش از هر گزينه ديگری که از منتقدان اين توافقنامه تاکنون بيرون آمده در خدمت منافع مهم آمريکا است، زيرا در ازای محدود کردن و نه نابودکردن زيرساخت‌های اتمی ايران، و برداشته شدن تحريم‌ها، که موجب تقويت تهران به عنوان يک قدرت منطقه‌ای خواهد شد، به مدت ۱۵ سال مانع از توليد مواد اتمی خواهد شد که می‌تواند در ساخت بمب اتم به‌کار رود و زمينه تقويت نيروهای واقع‌بين درون ايران را بوجود خواهد آورد.»
این روزنامه نگار مشهور معتقد است که هر دو طرف، هم موافقان و هم مخالفان اين توافقنامه، استدلال‌های مشروعی دارند. او اما در مقاله خود نوشت: «من معتقدم که منافع آمريکا حکم می‌کند ما به‌جای صرف وقت در برهم زدن توافق، بايد روی استفاده بهينه از آن تمرکز کنيم و سعی کنيم در برابر جنبه‌های بد آن برای خود محافظ‌هايی ایجاد آوريم. برهم زدن توافق اشتباهی خواهد بود که به منزوی شدن ما خواهد انجاميد و نه ايران، و بدون وجود بازرسان يا دست‌اندازهای ديگر، گزينه‌های ما را در رفتن به جنگ يا تحمل يک ايران نزديک تر به بمب اتم محدودتر خواهد کرد.»
