وزیران خارجه پیشین ۱۳ کشور جهان با انتشار بیانیه ای حمایت خود را از مذاکرات اتمی ژنو که میان ایران و شش قدرت برتر جهان در جریان است اعلام کرده و خواستار دادن وقت و فرصت کافی برای ادامه این مذاکرات شده اند. وزیران خارجه آمریکا، کانادا و اسرائیل، از جمله امضاکنندگان این بیانیه هستند.
در بیانیه این وزیران پیشین چنین آمده است:
«ما وزیران خارجه پیشین از ۱۳ کشور جهان: اروپا، خاوردور، آمریکای شمالی، و خاورمیانه، قویاً معتقدیم که حمایت از، و ادامه ی، مذاکرات میان کشورهای ۵+۱ با ایران درباره برنامه اتمی این مکور به سود جمعی و جهانی ماست.
ما، به عنوان وزیران خارجه پیشین، معتقدیم که منطق حکم می کند که در مدتی که ایران برنامه غنی سازی اورانیوم خود را به تعلیق درمی آورد، خود را به انجام مذاکرات فشرده با ایران متعهد بدانیم.
به نظرما این اقدام، هم دعوت و ترغیب به پیشرفت مذاکرات است و هم از تاریخ عبرت می گیرد. هفت سال پس از مذاکرات ۵+۱ با ایران و ۳۴ سال پس از آخرین مذاکره ایالات متحده آمریکا با ایران، اکنون پرزیدنت روحانی علاقه خود را به احیای مذاکرات تعهد آمیز در باره برنامه هسته ای ایران نشان می دهد. و توافق موقتی که اکنون دردست مذاکره است، تعهدی واقعی و عینی به حل مسئله از راه دیپلماسی است. باید به آن وقت و فرصت داد.
ما با پرزیدنت اوباما و بسیاری از رهبران جهان که می گویند نباید به ایران اجازه داد که سلاح اتمی تولید کند، موافقیم. هم در علاقه ما و هم به نفع ماست که ایران در مدت انجام مذاکرات، غنی سازی اورانیوم خود را به تعلیق درآورد. زیرا هرگونه امکان و فرصت تشدید غنی سازی را، تا زمانی که مذاکرات در جریان است، ازمیان بر می دارد و پیش رفت این روند را تضمین می کند. به علاوه، چنین توافق موقتی می تواند در هنگام تدوین مذاکرات نهایی کشورهای ۵+۱ در باره کل برنامه اتمی ایران، موجب اعتماد سازی شود.
مسلم است که اعمال تحریم ها تاثیر خود را داشته است و در حین مذاکرات و تا زمان رسیدن به توافق جامع و کامل نهایی باید موثر ترین و سخت ترین فقره های تحریم برجا بمانند. پیشنهاد آزاد کردن بخشی از دارایی های ایران امتیاز کوچکی ست برای هموار کردن راه رسیدن به هدف هایی عمیق تر.
برخی ادعا می کنند که هرگونه مذاکره ای با ایران مخاطره آمیز است. اما اگر خود را از این گزینه محروم کنیم تنها با گزینه ای دوقطبی روبرو خواهیم بود که از دو حال خارج نیست. یا جنگ است و یا ایران مجهز به تسلیحات اتمی. بدیهی ست که حرکت در مسیر دیپلماتیک بهترین روش برای پیش روی ست.
توافق موقت می تواند گامی مهم در آغاز روندی طولانی باشد. بر ماست که از تلاش های ۵+۱ در رسیدن به چنین توافق موقت و از ادامه تلاش های موثر آنان برای رسیدن به توافقی جامع و شامل پشتیبانی کنیم. ما از حکومت ایران می خواهیم که ضمن تعلیق برنامه غنی سازی خود، درهای کشورش را به روی بازرسی های کامل آژانس بین المللی انرژی اتمی باز کند و دراین راه از قطعنامه های شورای امنیت تبعیت کند.»
امضاکنندگان این بیانیه عبارتند از :
۱- مادلین آلبرایت -آمریکا، ۰۲ هالدور اسگریمسون – ایسلند، ۰۳ لوید اکس ورثی – کانادا، ۰۴ اشلومو بن آمری – اسرائیل، ۰۵ اریک دریک – بلژیک، ۰۶ لامبرتو دینی – ایتالیا، ۰۷ هایمه گاما – پرتغال، ۰۸ هان سونگ سو – کره جنوبی، ۰۹ دان مک کینون – نیوزیلند، ۰۱۰ ژرژ پاپاندرو – یونان، ۰۱۱ نیلس پترسون – دانمارک، ۰۱۲ لیدی پولفر- لوکزامیبورگ، ۰۱۳ کنوت ولباک - نروژ
در بیانیه این وزیران پیشین چنین آمده است:
«ما وزیران خارجه پیشین از ۱۳ کشور جهان: اروپا، خاوردور، آمریکای شمالی، و خاورمیانه، قویاً معتقدیم که حمایت از، و ادامه ی، مذاکرات میان کشورهای ۵+۱ با ایران درباره برنامه اتمی این مکور به سود جمعی و جهانی ماست.
ما، به عنوان وزیران خارجه پیشین، معتقدیم که منطق حکم می کند که در مدتی که ایران برنامه غنی سازی اورانیوم خود را به تعلیق درمی آورد، خود را به انجام مذاکرات فشرده با ایران متعهد بدانیم.
به نظرما این اقدام، هم دعوت و ترغیب به پیشرفت مذاکرات است و هم از تاریخ عبرت می گیرد. هفت سال پس از مذاکرات ۵+۱ با ایران و ۳۴ سال پس از آخرین مذاکره ایالات متحده آمریکا با ایران، اکنون پرزیدنت روحانی علاقه خود را به احیای مذاکرات تعهد آمیز در باره برنامه هسته ای ایران نشان می دهد. و توافق موقتی که اکنون دردست مذاکره است، تعهدی واقعی و عینی به حل مسئله از راه دیپلماسی است. باید به آن وقت و فرصت داد.
ما با پرزیدنت اوباما و بسیاری از رهبران جهان که می گویند نباید به ایران اجازه داد که سلاح اتمی تولید کند، موافقیم. هم در علاقه ما و هم به نفع ماست که ایران در مدت انجام مذاکرات، غنی سازی اورانیوم خود را به تعلیق درآورد. زیرا هرگونه امکان و فرصت تشدید غنی سازی را، تا زمانی که مذاکرات در جریان است، ازمیان بر می دارد و پیش رفت این روند را تضمین می کند. به علاوه، چنین توافق موقتی می تواند در هنگام تدوین مذاکرات نهایی کشورهای ۵+۱ در باره کل برنامه اتمی ایران، موجب اعتماد سازی شود.
مسلم است که اعمال تحریم ها تاثیر خود را داشته است و در حین مذاکرات و تا زمان رسیدن به توافق جامع و کامل نهایی باید موثر ترین و سخت ترین فقره های تحریم برجا بمانند. پیشنهاد آزاد کردن بخشی از دارایی های ایران امتیاز کوچکی ست برای هموار کردن راه رسیدن به هدف هایی عمیق تر.
برخی ادعا می کنند که هرگونه مذاکره ای با ایران مخاطره آمیز است. اما اگر خود را از این گزینه محروم کنیم تنها با گزینه ای دوقطبی روبرو خواهیم بود که از دو حال خارج نیست. یا جنگ است و یا ایران مجهز به تسلیحات اتمی. بدیهی ست که حرکت در مسیر دیپلماتیک بهترین روش برای پیش روی ست.
توافق موقت می تواند گامی مهم در آغاز روندی طولانی باشد. بر ماست که از تلاش های ۵+۱ در رسیدن به چنین توافق موقت و از ادامه تلاش های موثر آنان برای رسیدن به توافقی جامع و شامل پشتیبانی کنیم. ما از حکومت ایران می خواهیم که ضمن تعلیق برنامه غنی سازی خود، درهای کشورش را به روی بازرسی های کامل آژانس بین المللی انرژی اتمی باز کند و دراین راه از قطعنامه های شورای امنیت تبعیت کند.»
امضاکنندگان این بیانیه عبارتند از :
۱- مادلین آلبرایت -آمریکا، ۰۲ هالدور اسگریمسون – ایسلند، ۰۳ لوید اکس ورثی – کانادا، ۰۴ اشلومو بن آمری – اسرائیل، ۰۵ اریک دریک – بلژیک، ۰۶ لامبرتو دینی – ایتالیا، ۰۷ هایمه گاما – پرتغال، ۰۸ هان سونگ سو – کره جنوبی، ۰۹ دان مک کینون – نیوزیلند، ۰۱۰ ژرژ پاپاندرو – یونان، ۰۱۱ نیلس پترسون – دانمارک، ۰۱۲ لیدی پولفر- لوکزامیبورگ، ۰۱۳ کنوت ولباک - نروژ
