واشنگتن (بخش فارسی صدای آمریکا) - دو کارشناس آمریکایی امور نظامی در مورد برنامه‌های ایران برای احداث پایگاه‌های نیروی دریایی در منطقه ابراز بدبینی کردند.
بهنام بن طالبلو تحلیلگر ارشد امور ایران در بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها و پاتریک مگاهان از پژوهشگران این بنیاد در امور نظامی می‌گویند، «ایده مطرح شده از سوی یکی از فرماندهان کلیدی نظامی ایران برای ساخت پایگاه‌های دریایی در یمن و سوریه، به هیچ وچه منطقی نیست.»
اشاره این دو به اظهارات ماه گذشته محمد باقری رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران است که گفت تهران «در مقطعی» تمایل داشت در یمن و سوریه پایگاه دریایی احداث کند.
به عقیده این کارشناسان، «این بیشتر در راستای مبالغه‌های مرسوم سران نظامی ایران است. از آن مهمتر، با توجه به موفقیت‌های نسبی ایران در جنگ قدرت منطقه‌ای که با روش‌های غیرمتعارفی مانند تجهیز تسلیحاتی و تامین مالی پراکسی‌های خود کسب کرده است، به نظر می‌رسد چنین حرکتی موفقیت آمیز نباشد.»
آنها تاکید کردند که تحرکات نظامی متعارف و ایجاد پایگاه‌های نظامی در خارج از کشور «در حال حاضر خارج از توان ایران است،» چرا که تهران تنها در دو مورد در سال های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ میلادی اقدام به اعزام ناو جنگی به مدیترانه کرد و یک بار هم در سال ۲۰۱۶ به خلیج عدن اعزام کرد؛ وقتی که یک کشتی نیروی دریایی ایران و قایق‌های پشتیبان آن، با ممانعت عربستان سعودی و نیروهای ائتلاف منطقه‌ای، نتوانستند به سواحل یمن برسند.
به عقیده بن طالبلو و مگاهان، موارد محدود اعزام ناوهای جنگی، به علاوه ادعاهای مکرر در باره اعزام کشتی جنگی به اقیانوس اطلس که به حقیقت نپیوسته است، ریشه در این واقعیت دارد که قابلیت‌های نظامی ایران در دریا ضعیف است. آنها نمی توانند با ناوگان دریایی ایالات متحده، ناتو و اسرائیل در منطقه رقابت کنند.»
این کارشناسان آمریکایی همچنین بر این نکته تاکید کردند که ایران فعالانه به تجهیز تسلیحاتی، اعزام نیرو و تامین مالی شرکای محلی و پراکسی‌های خود در لبنان، سوریه، یمن و عراق می‌پردازد.
به گفته آنها «تهران با دخالت‌های پنهان و انتقال سلاح، تحریم‌های تسلحاتی که از دیرباز برقرارند را دور زده و از سطحی از قابلیت انکار چنین اقداماتی هم برخوردار بوده است. با همکاری با شرکای محلی و پراکسی‌ها، این گروه‌ها در چند کشور خاور میانه پایگاهی را برای ایران به وجود آورده‌اند؛ بدون آن که به انتقال‌های پرهزینه و متعارف نیرو در این کشورها متوسل شود. تهران می‌تواند این گروه‌ها را به عنوان لژیون‌های خارجی برای رسیدن به اهداف خود بسیج کند.»
«مقام‌های ایران به صحبت از بازی بزرگ و توانایی‌ها و مقاصد خود در دریاها ادامه می‌دهند. اما تلاش برای اعزام نیرو از طریق روش‌های متعارف و آشکار، تنها منحرف کردن اذهان از توانایی های فعلی تهران در شکل‌دهی آرایش نظامی دریایی از طریق روش‌های غیرمتعارف است.»
