روزنامه واشنگتن‌پست در مقاله‌ای می‌نویسد «رژیم‌های سرکوب‌گری مانند ایران و روسیه با این فرض عمل می‌کنند که اگر اشتباه (خود) را بپذیرند، و اجازه هرگونه مخالفت یا اعتراض را بدهند، ممکن است جامعه از هم بپاشد.»
به نوشته جنیفر روبین، نویسنده این مقاله، اما آنچه در روسیه و ایران می‌بینیم نیز سوی دیگر این سکه است که: «رژیم‌هایی که بر مردم خود به شدت فشار وارد می‌کنند و آنها را به مرز تحمل‌ناپذیری سوق می‌دهند نیز خود را «در معرض شورش تمام عیار» قرار می‌دهند.
روبین می‌نویسد اعتراضات در ایران بیش از یک هفته پس از مرگ مهسا امینی پس از بازداشت توسط «گشت ارشاد» ادامه دارد. او به اتهام نقض قوانین سختگیرانه جمهوری اسلامی در مورد پوشش بازداشت شد. معترضان، که بسیاری از آنها زن هستند، حجاب خود را آتش می‌زنند و با پلیس مقابله می‌کنند. معترضان پوسترها را پاره می کنند و بیلبوردهای علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی را به آتش می کشند.
مقاله در ادامه می‌گوید بیش از ۳۰ نفر کشته شده‌اند، روزنامه واشگتن پست ویدئویی را تایید کرده است که نشان می‌دهد پلیس به سمت جمعیت معترضان شلیک می‌کند.
در روسیه نیز تحرکات پوتین برای حمله به اوکراین به قیمت کشته شدن ده‌ها هزار روس تمام شد، تحریم‌های فلج‌کننده را به دنبال داشت، این کشور را رسوا کرد و نتوانست به هدف پوتین برای سرنگونی دولت اوکراین دست یابد.
و حالا روس‌ها بین فرار از کشور و یا مبارزه با سربازی یکی انتخاب می کنند.
به نوشته روبین بدون شک پوتین به سرکوب وحشیانه مخالفانش ادامه می‌دهد اما او نمی تواند سند نارضایتی پیوسته مردم روسیه از جنگ با اوکراین را سرکوب کند.
به گفته نویسنده، آمریکا علاوه بر سخت‌تر کردن تحریم‌ها، می‌تواند کمک قابل توجه دیگری به جنبش‌های ضد استبدادی جهان کند: می‌تواند الگوی احترام به آزادی‌های مدنی و حقوق بشر در داخل کشور باشد- از جمله حقوق آزادی باروری - و الگوی برگزاری انتخابات شفاف، دقیق و مسالمت‌آمیز باشد.
