انتخابات ریاست جمهوری ایران از نظر آزادی بیان پدیده قابل توجهی است. از یکسو حکومت سعی دارد نشان دهد در کشور آزادی بیان کافی وجود دارد و از سوی دیگر، حتی نامزد های کنترل شده و به عبارت ساده تر خودی، سانسور می شوند.
بر کسی پوشیده نیست که شورای نگهبان، با آن روش نظارتی که بدون پاسخگویی برخی را رد صلاحیت می کند، یکی از موانع انتخابات آزاد در ایران است. در این دوره انتخابات، شورای نگهبان برای اینکه باز انتخابات را محدودتر از دوره قبل کند، عملا نامزدهایی را تایید کرده که برای سیاست های انتخاباتی نظام مشکل ساز نشوند.
منتقد ترین نامزدهای تایید شده، محمدرضا عارف و حسن روحانی هستند که دیدگاههای آنها با حداقل خواسته معترضان به انتخابات گذشته، تفاوت زیادی دارد.
زمانیکه برگزار کنندگان انتخابات در ایران از تعلق خاطر نامزدها به خود اطمینان حاصل کردنر ابزار های انتخاباتی را در اختیار شان قرار دادند. از جمله برگزاری مناظره و استفاده از تلویزیون دولتی ایران. با اینحال، شاهدیم که همین نامزد های خودی و تایید شده، با سانسور مواجه می شوند.
اولین مورد در مورد محسن رضایی اتفاق افتاد:
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه اطلاع رسانی محسن رضایی، در این برنامه تلویزیونی محسن رضایی زمانی که از غم و رنج پدر سه شهیدی می گفت که اینک پنج پسر تحصیلکرده وی بیکار بودند علیرغم اینکه سه نقر آنان فوق لیسانس و دو نفر آنان لیسانس داشت، ادامه سخنان وی در این باره سانسور شد و از تلویزیون پخش نشد.
این در حالی است که این پدر شهید در ادامه مکالمه خود به محسن رضایی می گوید اگر تا چند وقت دیگر مشکلات وی حل نشود، خود کشی می کند. محسن رضایی با نقل این واقعه می خواست به مخاطبان نشان دهد که بیکاری چه بلایی بر سر اقشار مختلف جامعه و حتی بر سر پدری آورده است که سه فرزندش را تقدیم میهن کرده است . این هشدار در تلویزیون اجازه پخش نیافت.
علاوه بر این بخش دیگری از سخنان محسن رضایی و زمانی که وی در مورد تبعیض بین قومیت ها سخن می گفت نیز با سانسور مواجه شد. محسن رضایی در این بخش از سخنان خود از تلاش برای از بین بردن تبعیض بین قومیت ها سخن گفته بود که این بخش نیز اجازه پخش نیافت . منبع
ظاهرا انتظار بود که نامزد های نزدیک به مخالفان دولت با سانسور بیشتری مواجه شوند اما مورد دوم نشان می دهد که حتی فردی مثل سعید جلیلی که از او به عنوان نامزد مورد نظر آیت الله خامنه ای یاد می شود هم از این سانسور در امان نبوده است.
گزارش شده است که دقایق کوتاه شده از مستند سعید جلیلی اشاراتی به دیگر کاندیداها داشته و کمیسیون تبلیغات به دلیل استنباط تعریض به کاندیداهای دیگر، رای به حذف آن داده است. منبع
شورایی که در هر دو خبر به عنوان مسوول سانسور معرفی شده اند، کميسيون تبليغ انتخابات ریاست جمهوری است که از هر قوه دو عضو در آن حضور دارد و معمولا بر نحوه تبلیغات نامزدها در تلویزیون دولتی ایران نظارت دارد. این شورا در صدا و سیما بر فیلمی که نامزدها تهیه کرده اند، نظارت می کند و بخش هایی را که تشخیص بدهد مصلحت نیست را سانسور می کند.
مسوولان جمهوری اسلامی از مفاهیمی مثل آزادی، دموکراسی و آزادی بیان تلقی خاصی دارند که با محدودیت هایی همراه است.
در یک انتخابات آزاد، نامزد حق دارد هر چه می خواهد بگوید. این مردم هستند که با بررسی ادعاهای او، راست آزمایی و نگاهی به کارنامه یا حزب اش، در نهایت تصمیم می گیرند رای بدهند یا خیر. نامزد انتخابات می تواند هر ادعایی که می خواهد بیان کند. اگر ادعای او دروغ باشد، جامعه متوجه می شود و حاضر نمی شود سکان هدایت جامعه را به او بدهد. اگر ادعایش درست باشد، که از او حمایت می کند.
ایران این آزادی وجود ندارد. شورای نگهبان از میان نامزدها، برخی را بر می گزیند. نامزد آنطور که در بالا دیدید، سانسور می شود و حداقل تجربه ۲۲ خرداد ۸۸ نشان داد که روز انتخابات هم روایت خاص خودش را دارد.
در گفتگو های نامزدهای انتخابات ایران، از زبان شان شنیده شده که به آنها درباره انتقاد از یکدیگر تذکر داده شده و این نامزدهای تایید صلاحیت شده، متعهد شده اند که در انتقاد خطوط قرمز را رعایت کنند.
در حقیقت، سانسور در سانسور. یعنی نامزدهایی که به هزار اما و اگر تایید صلاحیت شدند و حالا از آنها خواسته می شود خط قرمز که لابد یکی آیت الله خامنه ای است، رعایت کنند. حتی اگر در چارچوب خطوط قرمز هم باشند، تنها از یکدیگر انتقاد کنند هم، اینطور با سانسور مواجه می شوند.
بر کسی پوشیده نیست که شورای نگهبان، با آن روش نظارتی که بدون پاسخگویی برخی را رد صلاحیت می کند، یکی از موانع انتخابات آزاد در ایران است. در این دوره انتخابات، شورای نگهبان برای اینکه باز انتخابات را محدودتر از دوره قبل کند، عملا نامزدهایی را تایید کرده که برای سیاست های انتخاباتی نظام مشکل ساز نشوند.
منتقد ترین نامزدهای تایید شده، محمدرضا عارف و حسن روحانی هستند که دیدگاههای آنها با حداقل خواسته معترضان به انتخابات گذشته، تفاوت زیادی دارد.
زمانیکه برگزار کنندگان انتخابات در ایران از تعلق خاطر نامزدها به خود اطمینان حاصل کردنر ابزار های انتخاباتی را در اختیار شان قرار دادند. از جمله برگزاری مناظره و استفاده از تلویزیون دولتی ایران. با اینحال، شاهدیم که همین نامزد های خودی و تایید شده، با سانسور مواجه می شوند.
اولین مورد در مورد محسن رضایی اتفاق افتاد:
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه اطلاع رسانی محسن رضایی، در این برنامه تلویزیونی محسن رضایی زمانی که از غم و رنج پدر سه شهیدی می گفت که اینک پنج پسر تحصیلکرده وی بیکار بودند علیرغم اینکه سه نقر آنان فوق لیسانس و دو نفر آنان لیسانس داشت، ادامه سخنان وی در این باره سانسور شد و از تلویزیون پخش نشد.
این در حالی است که این پدر شهید در ادامه مکالمه خود به محسن رضایی می گوید اگر تا چند وقت دیگر مشکلات وی حل نشود، خود کشی می کند. محسن رضایی با نقل این واقعه می خواست به مخاطبان نشان دهد که بیکاری چه بلایی بر سر اقشار مختلف جامعه و حتی بر سر پدری آورده است که سه فرزندش را تقدیم میهن کرده است . این هشدار در تلویزیون اجازه پخش نیافت.
علاوه بر این بخش دیگری از سخنان محسن رضایی و زمانی که وی در مورد تبعیض بین قومیت ها سخن می گفت نیز با سانسور مواجه شد. محسن رضایی در این بخش از سخنان خود از تلاش برای از بین بردن تبعیض بین قومیت ها سخن گفته بود که این بخش نیز اجازه پخش نیافت . منبع
ظاهرا انتظار بود که نامزد های نزدیک به مخالفان دولت با سانسور بیشتری مواجه شوند اما مورد دوم نشان می دهد که حتی فردی مثل سعید جلیلی که از او به عنوان نامزد مورد نظر آیت الله خامنه ای یاد می شود هم از این سانسور در امان نبوده است.
گزارش شده است که دقایق کوتاه شده از مستند سعید جلیلی اشاراتی به دیگر کاندیداها داشته و کمیسیون تبلیغات به دلیل استنباط تعریض به کاندیداهای دیگر، رای به حذف آن داده است. منبع
شورایی که در هر دو خبر به عنوان مسوول سانسور معرفی شده اند، کميسيون تبليغ انتخابات ریاست جمهوری است که از هر قوه دو عضو در آن حضور دارد و معمولا بر نحوه تبلیغات نامزدها در تلویزیون دولتی ایران نظارت دارد. این شورا در صدا و سیما بر فیلمی که نامزدها تهیه کرده اند، نظارت می کند و بخش هایی را که تشخیص بدهد مصلحت نیست را سانسور می کند.
مسوولان جمهوری اسلامی از مفاهیمی مثل آزادی، دموکراسی و آزادی بیان تلقی خاصی دارند که با محدودیت هایی همراه است.
در یک انتخابات آزاد، نامزد حق دارد هر چه می خواهد بگوید. این مردم هستند که با بررسی ادعاهای او، راست آزمایی و نگاهی به کارنامه یا حزب اش، در نهایت تصمیم می گیرند رای بدهند یا خیر. نامزد انتخابات می تواند هر ادعایی که می خواهد بیان کند. اگر ادعای او دروغ باشد، جامعه متوجه می شود و حاضر نمی شود سکان هدایت جامعه را به او بدهد. اگر ادعایش درست باشد، که از او حمایت می کند.
ایران این آزادی وجود ندارد. شورای نگهبان از میان نامزدها، برخی را بر می گزیند. نامزد آنطور که در بالا دیدید، سانسور می شود و حداقل تجربه ۲۲ خرداد ۸۸ نشان داد که روز انتخابات هم روایت خاص خودش را دارد.
در گفتگو های نامزدهای انتخابات ایران، از زبان شان شنیده شده که به آنها درباره انتقاد از یکدیگر تذکر داده شده و این نامزدهای تایید صلاحیت شده، متعهد شده اند که در انتقاد خطوط قرمز را رعایت کنند.
در حقیقت، سانسور در سانسور. یعنی نامزدهایی که به هزار اما و اگر تایید صلاحیت شدند و حالا از آنها خواسته می شود خط قرمز که لابد یکی آیت الله خامنه ای است، رعایت کنند. حتی اگر در چارچوب خطوط قرمز هم باشند، تنها از یکدیگر انتقاد کنند هم، اینطور با سانسور مواجه می شوند.
