وقتی در دسامبر ۱۹۷۷ جیمی کارتر، رئیس جمهور آن زمان آمریکا ایران را به عنوان جزیره ثبات توصیف کرد، قصدش هرچه بود و با هر نيت، کاری ندارم، اما در این گفته حقیقتی نهفته است اگر به این صورت معنی و تعبیر شود که ایران از آنچنان «موقعیت جاذبه ای» در منطقه و فراتر از آن برخوردار است که هر حرکت عمده و بنیادی در آن، چه در مسیر صعود و چه در سراشیبی و نزول مآلاً کل منطقه و ماورای آن را به دنبال خود می کشد.
آنچه ایرانیان سی سال و اندی پیش، با رویای آزادی و آزادزیستی آغاز کردند با این نیت که دمکراسی را در قلب منطقه ای بارور کنند که ساکنانش از بیم حکومت هایشان، اسم آن را هم از حافظه شان پاک کرده بودند چه رسد به درخواستش، آن زمان که عملاً مسیر عکس در پیش گرفت و بجای پیشگرایی به واپسگرایی کشیده شد، تأثیرش بر منطقه و فراتر از آن در جهان آن است که در سال های اخیر شاهد آن بوده ایم و بوده اید.
يعنی جایگزینی رویای دهه ۱۹۶٠ و ۱۹۷۰ با خشونت و واپسگرایی های مذهبی و عقیدتی دهه ۱۹۸٠ و تروريسم که بشریت را در این سال های مدید در زنجیری گذارده که توان پیشرفتن را از آن سلب کرده است.
و سی سال بعد، امروز، ایرانی ها باز دارند بدعتی دیگر می گذارند و این بدعت به گمان من در تاریخ بشریت به عنوان یک نقطه عطف در مسیر تعالی آدمیت، نگاشته خواهد شد.
همان مسیری که دورنمایش را یک ایرانی به نام کورش که فراتر از القاب بزرگ و کبیر است، متجاوز از دو هزاره پیش، برای بشریت ترسیم کرد.
آنچه امروز مردم ایران ابتدا به بهانه انتخابات و بعد تقلب در انتخابات آغاز کردند و اینک به زیر سؤال بردن هر بنیاد سرکوبگر و بی مسئولیت و دفاع از حقوق خداداد بشر تبدیل شده، فراتر از ایران و حتی فراتر از منطقه رفته و اینک به عنوان نقطه الهامی برای همه مردمان محروم از آزادی و در قيد حکومتهای استبدادی و خودکامه در آمده است. گزارش همین امروز روزنامه واشنگتن پست در صفحه اول آن، زیر عنوان « فعالین دنیای عرب به ایران می نگرند و متحیرند، چرا ما نه؟» به جنب و جوش بزرگی در منطقه اشاره می کند که ملهم از حرکت مردم ایران است. این جنب و جوش هرچند اینک فی المثل در مصر جنب و جوشی ذهنی است و آنان، یا بسیاریشان در رویای آنند که مثلا در سال ۲۰۱۱ که نوبت انتخابات ریاست جمهوری در مصر است، کاری کنند که ایرانیان می کنند، اما تأییدیست بر نقش کلیدی و موقعیت جاذبه ای ایران که نیک بر آن نگریسته شود؛ صعودش در جهت پیشرفت و تعالی منطقه و مآلاً بشریت و نزولش در حکم پس رفتی برای کل جامعه انسانی است که امروز حتی در این سراشیبی نیز به بن رسیده و باید تغییر مسیر دهد.
وقتی به حرکت امروز ایرانیان اشاره می کنم، منظورم فقط تظاهرات خیابانی در ایران نیست، هرچند اصل و منشأ آنجاست. منظور من توفیقی است که ایرانیان در پیوند دادن همه ایرانیان درون و برون از مرزها یافته اند که هر روزه و هر شبه در همه شهرهای جوامع آزاد حضور و گردآمدن هزار و بیشتر نفری آنها را می بینی. مثل همین دیشب در Dupont Circle واشنگتن. و ایرانی هایی که این بار دیگر گول تفرقه افکنی ها و کینه های پوسیده تاریخی را نخورده و گردهم خواستار حقوق انسان ایرانی هستند و مصمم به آنکه با مرگ ندا، صدا در ایران به خاموشی نگراید.
و در میانشان البته غیرایرانی ها هم یافت می شوند، جوان های سرزمین های مجاور که می خواهند بوی خوش آزادی را اگر شده به همت ایرانیان به مشام خود برسانند.
و این را هم بشنو از همین گزارش امروز واشنگتن پست که آن زمان که جوان های مصری اعلام می کنند که برای همدردی و همدلی با ایرانیان و در سوگ «ندا» گرد هم خواهند آمد، ده ها کامیون مملو از پلیس قاهره، خود را به وعده گاه می رسانند که کسی جرأت حضور در آنجا را نیابد.
می بینی که در حرکت ایرانیان، ملت ها در امید، و دیکتاتورها در بیمند و همین باید موجب سربلندی من و سربلندی تو باشد.
