بر اساس یک گزارش سازمان ملل متحد که روز پنجشنبه ۲۳ آذر منتشر شد، مقامات طالبان زنان افغانستان را به زندان می‌فرستند تا از آنها در برابر خشونت‌های جنسیتی «محافظت» کنند.
قبل از قدرت گرفتن طالبان در سال ۱۴۰۰، در افغانستان ۲۳ مرکز حمایت از زنان وجود داشت که زنان قربانی خشونت‌های جنسیتی می‌توانستند در آنها پناه بگیرند. در گزارش سازمان ملل آمده است که اکنون هیچکدام از آنها وجود ندارد.
به گزارش آسوشیتدپرس، مقامات حکومت طالبان به هئیت کمک‌رسانی سازمان ملل به مردم افغانستان گفته‌اند نیازی به چنین پناهگاه‌هایی وجود ندارد و ایجاد چنین مراکزی یک «مفهوم غربی» است.
در این گزارش آمده است که طالبان زنان را در صورتی به زندان می‌فرستند که اقوام مردی برای اقامت نداشته باشند یا اقوام مرد آنها «ناامن» تلقی شوند. مقامات طالبان همچنین از اقوام مرد این گروه از زنان خواسته‌اند تا تعهد دهند و در حضور بزرگان محلی سوگندنامه امضاء کنند که به آنها آسیب نرسانند.
بر اساس این گزارش، زنان برای «محافظت» به زندان فرستاده می‌شوند، «همانند استفاده از زندان‌ها برای اسکان معتادان به مواد مخدر و افراد بی‌خانمان در کابل.»
به نوشته آسوشیتدپرس، هیچ یک از وزارتخانه‌های طالبان در پاسخ به پرسش‌های این خبرگزاری که بازماندگان خشونت‌های جنسیتی از کجا می‌توانند کمک بخواهند و چه اقدامات حفاظتی برای زنان موجود است و میزان محکومیت مجرمان چیست، اظهار نظر نکرده‌اند.
زنان و دختران افغانستان از زمان تسلط طالبان به‌طور فزاینده‌ای در خانه‌های خود محبوس شده‌اند. آنها از تحصیل بالاتر از مقطع ششم ابتدایی و استفاده از فضاهای عمومی مانند پارک‌ها و بیشتر مشاغل محروم هستند. زنان موظفند در سفرهای بیش از ۷۲ کیلومتر، یک «همراه مرد» داشته باشند و از قوانین طالبان برای پوشش زنان پیروی کنند.
طالبان چند ماه قبل دستور بسته شدن تمام سالن‌های زیبایی زنان را صادر کرد که یکی از معدود مکان‌هایی بودند که زنان می توانستند خارج از خانه یا محیط خانوادگی به آنجا بروند.
افغانستان برای سال‌ها در میان بدترین کشورهای جهان برای زنان بوده است. میلیون ها دختر قبل از تسلط طالبان به دلایل فرهنگی و غیره از تحصیل بازمانده بودند. ازدواج کودکان، خشونت و آزار و اذیت آنها گسترده بوده است.
گروه‌های مدافع حقوق بشر هشدار داده‌اند که حکومت طالبان خشونت علیه زنان و دختران را امکان‌پذیر می‌سازد و هرگونه حمایت قانونی را برای آنها از بین می‌برد.
بر اساس گزارش سازمان ملل، زنان دیگر نمی‌توانند در قوه قضاییه یا نیروی انتظامی کار کنند، اجازه کار در حوزه رسیدگی به جرایم مرتبط با خشونت‌های جنسیتی ندارند و تنها زمانی اجازه حضور در محل کار را دارند که توسط مدیران مردشان فراخوانده شود.
ملاله یوسف‌زی، فعال حقوق بشر و از دریافت‌کنندگان جایزه صلح نوبل، اخیراً از جامعه جهانی خواست به وضعیت زنان و دختران در افغانستان زیر سلطه طالبان توجه کند و آنچه او «آپارتاید جنسیتی» خواند، بر اساس قوانین بین‌المللی، جرم‌انگاری شود.
کمیسیون آمریکا در امور آزادی‌های مذهبی بین‌المللی در آخرین گزارش سالانه خود می‌گوید جمهوری اسلامی ایران و طالبان در افغانستان با اعمال قانون حجاب اجباری، آزادی افراد برای پوشیدن لباس مطابق با مذهب یا باورهایشان را نقض می‌کنند.
