دبیر شورای فرهنگ عمومی جمهوری اسلامی مدعی شده است افراد موسوم به «حزباللهی» در ایران «غلط» میکنند «فعالیت ضدمدنی» ولو در «ماجرای حجاب» انجام دهند.
مجید امامی، دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور با انتشار یادداشتی در صفحه اینستاگرام خود، خطاب به «برخی از این آقایان و خانمها» که در موضوع به گفته او «کشف حجاب غیر قانونی» در برخی شهرها «مواضع شخصی و تهدیدآمیز» میگیرند نوشت: مانند همه شما «قلباً نگران و خون به دل میخورم.»
او در ادامه با اعلام اینکه «من حزب اللهی غلط میکنم، فعالیت ضد مدنی انجام دهم ولو در ماجرای حجاب»، افزوده است که برخی از این طرفداران حجاب اجباری، مخالفان را «تهدید» نیز میکنند.
پس از کشته شدن مهسا امینی در بازداشت نیروی انتظامی و از پایان شهریورماه ۱۴۰۱ موج اعتراصات به «حجاب اجباری» در ایران گسترش بیشتری گرفت و بسیاری از دختران و زنان سعی میکنند به رغم محدودیتها و فشارهای شدید، با آن در عرصه اجتماع مقابله کنند.
دبیر شورای فرهنگ عمومی جمهوری اسلامی که از زیر مجموعههای «شورای عالی انقلاب فرهنگی» و از متولیان دولتی حوزه پوشش اجباری زنان در ایران است، در ادامه خواستار «تذکر لسانی» شده و ضمن انتقاد به «سرخود» وارد شدن نیروهای «حزباللهی» نوشته: نظام در حال «تمشیت امر است ولو به کندی ولو ناقص ولو نارس.»
این سخنان همزمان با آن صورت میگیرد که در ماههای اخیر تهدید مخالفان حجاب اجباری به «برخورد» از سوی بعضی از طرفداران حکومت با توجیههای «شرعی و دینی» افزایش یافته است.
در این حال، برخورد دستگاههای مختلف حکومت از جمله قوه قضاییه، پلیس یا بخشهای مربوط به اصناف با شهروندان مخالف پوشش اجباری تشدید و موجب پلمب اماکن یا بازداشت برخی افراد در هفتههای اخیر شده است.
حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه «کیهان» که زیر نظر مستقیم علی خامنهای در این نشریه فعالیت میکند، بیست و هشتم اسفند ۱۴۰۱ با «غائله» و «کشفحجاب» نامیدن مخالفت بسیاری از ایرانیان با قانون «حجاب اجباری»، خطاب به مسئولان حکومتی نوشت این وضعیت را «جمع کنید» و تهدید کرد: اگر مسئولان جلوی «بیحجابی» را نگیرند، مردم وارد میدان میشوند!
دبیر شورای فرهنگ عمومی جمهوری اسلامی در بخش دیگری از یادداشت خود، با ادعای اینکه در حوزه فرهنگی نباید «کتک» زد و رفتار خشونتآمیز داشت، گفته است: «آتش به اختیار بودن، آتش گرفتن میخواهد.»
رهبر جمهوری اسلامی هفدهم خردادماه ۹۶ خطاب به حامیانش گفته بود هرگاه احساس کردند «دستگاههای مرکزی» حکومتی و دولتی «فکر و فرهنگ و سیاست و...» دچار «اختلالند» یا «تعطیلند»، «آتش به اختیار» وارد میدان شوند.