الی گرانمایه در مقاله‌ای در بخش نظرات وبسایت روزنامه نیویورک تایمز تحت عنوان «کارشکنی سیاسی در معامله با ایران» نوشت، آمریکا و ایران در روز ۱۸ ژانویه (۲۸ دی ماه ۱۳۹۳) با ارائه یک سری راه حل‌های خلاقانه گامی به سوی دستیابی به توافق اتمی برداشتند، اما به نوشته این روزنامه، این گام برای آن که به جهشی در گفتگوها تبدیل شود نیازمند «سازش‌های سیاسی» است.
اگر چارچوب توافق تا ماه مارس بدست نیاید، مذاکرات جاری هسته‌ای بین ایران و قدرت‌های جهانی به بن‌بست خواهد رسید و بنابر این کسانی از دو طرف، که خواهان پایان دادن به این فرآیند هستند، به خوراک تبلیغاتی برای پیشبرد کار خود دست خواهند یافت.
ماه مارس به خاطر شروع سال نو در ایران برای رییس جمهوری حسن روحانی اهمیت دارد، زیرا او در این ماه می‌خواهد در فشارهای روانی نشات گرفته از تحریم‌ها بر مردم ایران تغییری ایجاد کند، ضمن این که زمان مناسبی برای تقویت صف میانه روها در انتخابات آینده مجلس است.
تمدید مهلت مذاکرات با تمامی محاسنی که داشت، نمی‌تواند بدون دستیابی به یک پیشرفت محسوس، دوباره تمدید شود و به عقیده نویسنده مقاله، عملا راهی برای کارشکنی در این مسیر دیپلماتیک است.
بنابر این ایران نباید منافع کوتاه مدت عقیدتی خود را فدای اهداف بلندمدت استراتژیک، که همان برداشته شدن تحریم‌ها و تعامل با غرب است بکند.
نویسنده در ادامه می‌گوید، از سوی دیگر دولت ایالات متحده نباید به کنگره اجازه «مشکل تراشی» بدهد و واشنگتن را از مسیر دستیابی به توافقی که امنیت جهانی را به ارمغان می آورد، خارج کند.
