دیدگاه | انتقاد نویسنده اسرائيلی از بایدن و بنت

دیدار رئیس جمهوری آمریکا با نخست وزیر اسرائیل در واشنگتن

یک مفسر برجسته اسرائیلی در مقاله‌ای در نیوزویک با اشاره به دیدار اخیر نخست وزیر اسرائیل و رئیس جمهوری آمریکا در کاخ سفید، نوشته است که آقای بنت باید به پرزیدنت بایدن تاکید کند وقت سستی نیست.

کارولاین گلیک، ستون‌نویس روزنامه عبری‌زبان «اسرائیل هیوم»‌، مقاله خود در پایگاه اینترنتی نشریه نیوزویک را با روایت گفتگوی تلفنی مارگارت تاچر با پرزیدنت جرج اچ. دبلیو. بوش (بوش پدر) دو هفته بعد از اشغال کویت توسط قوای صدام حسین، آغاز می‌کند که طی آن نخست وزیر بریتانیا به رئیس جمهوری آمریکا می‌گوید: «جرج، یادتان باشد که حالا وقت سستی نیست.» پرزیدنت بوش مدت‌ها بعد، طی مراسمی در کاخ سفید هنگام اعطای مدال آزادی ریاست‌ جمهوری به خانم تاچر، گفت این عبارت را در روزهای پردردسر بارها به یاد آورده بود.

به عقیده این نویسنده اسرائیلی، دیدار کاخ سفید نیز فرصتی برای آقایان بنت و بایدن بود که به ترتیب نقش تاچر و بوش را ایفا کنند.

خانم گلیک می‌نویسد، با اشاره به دیدار آقای بنت از کاخ سفید در میانه وخیم‌ترین بحران اعتبار راهبردی در تاریخ آمریکا، یاد‌آور می‌شود که واکنش بلافاصله چین و روسیه به تسخیر کابل توسط قوای طالبان، پاسخ مثبت به تقاضای درازمدت حکومت ایران برای عضویت در سازمان همکاری شانگهای بود. در پی آن اعلام شد که چین و روسیه طی ماه‌های آینده مانورهای دریایی مشترکی را با حکومت ایران انجام خواهند داد. به اعتقاد نویسنده، «در حالی که آیت‌ الله ها به سرعت به سوی خط پایان هسته ای پیش می روند، روسیه و چین از ایران حمایت می‌کنند.»

این ستون نویس اسرائیلی می‌نویسد، بنت می بایست ضمن تاکید بر لزوم خارج ساختن سریع نیروها و اتباع آمریکا و وابستگان افغانستانی آنها از افغانستان، به آقای بایدن یادآور شود که ریشه مشکل افغانستان در پاکستان است. عدم تمایل آمریکا به محاسبه کامل نقش پاکستان، کشوری که صاحب بمب هسته ای و حامی تروریسم است، از عوامل اصلی شکست آمریکا در نابود کردن کامل القاعده و طالبان بود.

گلیک، در مقاله خود در نیوزویک می‌نویسد از آنجا که حمایت از طالبان و همدستان تروریست‌ آن، با تکیه بر زرادخانه هسته ای پاکستان میسر شد، باید به هر قیمت از دست یافتن حکومت ایران به بمب هسته ای جلوگیری کرد، و از آنجا که ایران به تولید چنین سلاحی نزدیک شده است، در این مرحله دیگر دیپلماسی هسته ای سودی ندارد.

او می‌افزاید بنت می‌تواند به آقای بایدن بگوید که راه اصلاح اعتبار ابرقدرتی که آمریکا در افغانستان از دست داده، همکاری با اسرائیل برای پیشگیری نظامی از بمب هسته ای ایران است.

ستون نویس اسرائیلی در ادامه می‌نویسد که با توجه به پیشینه پرزیدنت بایدن و آقای بنت، دلیلی وجود ندارد که آنها بتوانند نقش‌های تاچر و جرج بوش پدر را ایفا کنند.

کارولاین گلیک، که انتشاراتی معتبر کراون فوروم در سال ۲۰۱۴ کتابی از او در دفاع از «راه حل تک دولت برای صلح در خاورمیانه» منتشر کرد، می‌افزاید، مسئولیت آقای بایدن در «فاجعه افغانستان» در سیاست خارجی دلجویانه دولت او خدشه‌ای وارد نکرده است. او در این رابطه به سخنان رابرت مالی، نماینده ویژه آمریکا در امور ایران، در مصاحبه با نشریه پولیتیکو اشاره می‌کند و می‌گوید که در آن مصاحبه، آقای مالی درباره اقدام تنبیهی که ایران را در صورت عدم اجرای تعهدات هسته‌ای به آن تهدید می‌کند، توضیحی نمی‌دهد.

به عقیده نویسنده اسرائیلی، امیدواری بنت به همکاری با بایدن برای مبارزه با برنامه هسته‌ای ایران، ناشی از سستی بنت است که در هفته‌های پیش از سفر به واشنگتن، ترجیح داد به موشک‌باران اسرائیل توسط حزب‌الله و حماس، و ارسال بادکنک‌های آتش‌زا از نوار غزه، پاسخ قدرتمندانه‌ای ندهد. یکی از وزیران کابینه بنت در مصاحبه‌‌ای رادیویی گفت، بنت نمی‌تواند زمانی که اسرائیل در جنوب (با حماس) در جنگ است، وارد آمریکا شود.

ستون نویس اسرائیلی در ادامه مقاله خود در نیوزویک، یادآور می‌شود که نظرسنجی‌ها در هر دو کشور نشان می‌دهد که دو رهبر هنگام دیدار در واشنگتن از حمایت افکار عمومی بهره‌مند نبودند.

از سوی دیگر، نویسنده توضیح می‌دهد که احزابی که ائتلاف شکننده کابینه بنت را تشکیل می‌دهند، هر لحظه اراده کنند می‌توانند او را به زیر بکشند و به همین سبب، روی همه تصمیم‌های او حق وتو دارند و هیچ‌کدام از آنها خواهان رویارویی با ایران یا بایدن نیستند.

وی می‌افزاید، بایدن هم در موضع سیاسی ضعیف کنونی، نمی‌تواند پایگاه سیاسی خود را رها کند و پایگاه سیاسی او به ویژه در مورد ایران، به سستی کامل گرایش دارد. او می‌نویسد دولت بایدن برای پرهیز از خشم حکومت ایران، به اسرائیل فشار آورد که در برابر موشک‌های حزب‌الله، دست به اقدام نزند، در چنین شرایطی، بخت بنت برای متقاعد کردن بایدن به مقابله با ایران، معادل صفر است.

* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی‌رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن، الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.