در حالی که حکومت متزلزل ليبی با درگیری‌های فزاينده‌ای در اطراف فرودگاه طرابلس، پايتخت، و همینطور شهر شرقی بنغازی روبرو است، تولید نفت آن کشور کاهش یافته و باعث از دست رفتن درآمدهای دولتی، که از ماه آوريل به سختی افزايش يافته بود، شده است.
در پی وقايع هفته گذشته در طرابلس، جايی که دو گروه شبه‌نظامی بر سر کنترل فرودگاه درگیر شدند، ميدان نفتی الفيل به اجبار از ميزان توليدات خود کاست.
الفيل که توسط شرکت ملی نفت ليبی و شرکت ايتاليايی ENI اداره می‌شود، توسط نیروهای امنیتی از منطقه زينتان در شمال غربی محافظت می‌شود. شبه‌نظاميان منطقه زينتان همچنين محافظت از فرودگاه طرابلس را برعهده دارند که صحنه برخوردهايی به مدت يک هفته بوده است.
سخنگوی شرکت ملی نفت، محمد الحريری گفت، توليد نفت در مقطع روز دوشنبه ۴۵۰ هزار بشکه در روز است که بايد مقايسه شود با روز پنجشنبه که ۵۵۵ هزار بشکه در روز بود.
در درگیری‌های فرودگاه طرابلس که يک هفته به طول انجاميد، و شامل سنگين‌ترين مبارزات خیابانی از زمان جنگ‌های داخلی سال ۲۰۱۱ میلادی (۱۳۹۰ خورشیدی) بوده و در آن از سلاح‌هايی نظير توپخانه و موشک استفاده شد، ۴۷ نفر کشته شدند.
دوشنبه شب درگیری‌های تازه‌ای در طرابلس و بنغازی رخ داد. نيروهای مسلح و سربازان وفادار به يک ژنرال پيشين ارتش با شبه‌نظاميان اسلامگرايی مستقر در آن شهرها به زدوخورد پرداختند.
در مورد تلفات زدوخوردهای روز دوشنبه در بنغازی يا در محله قصر بن غشير در نزدیکی فرودگاه طرابلس که در آن ساکنان مجبور به ترک خانه های خود شدند و یا بر اثر درگیری‌های مسلحانه به دام افتادند هیچ گزارشی منتشر نشده است.
شهردار منطقه، محمد عبدالله، گفت، «بسیاری از خانواده‌ها هنوز هم در محل گیر افتاده‌اند و به دلیل شدت گلوله‌باران و بمباران، که با انواع سلاح‌های سنگین انجام می‌گيرد، قادر به خروج نيستند.»
درگیری‌ها باعث توقف بيشتر پروازهای بین‌المللی شده است، و به بيش از ده‌ها هواپیمای پارک شده آسیب رسانيده است. از يک ايرباس که روز دوشنبه مورد اصابت قرار گرفته بود دود سياهی بلند می‌شد که موجب گشت سازمان ملل متحد کارکنان خود را از لیبی خارج کند.
درگیری‌های فرودگاه نشان‌دهنده شکاف‌های داخلی بين دو جناح اصلی است.
يک جناح متشکل است از افرادی که زادگاهشان شهر غربی زينتان بوده، به همراه متحدان خود که در جنبش سیاسی «اتحاد نيروهای ملی» قرار دارند و خود را با آن شناسايی می‌کنند. جناح ديگر که بيشتر اسلامگراست، بريگادهای مصراته نام دارند به همراه گروه‌های مسلح طرفدار «حزب عدالت و سازندگی»، که خود شاخه‌ای از اخوان المسلمین است.
این گروه‌های مسلح از سال ۲۰۱۱ غالبا منابع نفت لیبی را به منظور تحت فشار قرار دادن دولت و يا نفوذ سياسی هدف قرار داده‌اند. سال گذشته یک رشته از تظاهرات منجر به کاهش توليدات به کمتر از نصف حد معمول ۱ ميليون و ۴۰۰هزار بشکه در روز شد.
در پی مذاکراتی که در ماه آوریل به توافق انجاميد، به يک سال محاصره چهار ميدان نفتی توسط يک فرمانده ياغی ارتش پايان داده شد، و دولت فرصتی پيدا کرد تا به تدريج توليد را سامان دهد و به صدور نفت خام پرداخته و از اين طريق به درآمدهای حیاتی نفت برسد.
در آستانه آن توافق با نيروهای امنيتی در مورد پايان بخشيدن به محاصره، حريری گفته بود، انتظار می‌رود يکی از بنادر صادراتی نفت ليبی، بندر برگا، «طی چند روز» فعاليت را از سر گيرد.
بنا به گزارش خبرگزاری رویترز، تاکنون هيچ تانکری موفق به بارگذاری در اين بندر نشده است. هنگامی که ميدان نفتی الشراره بازگشايی شد، یک کشتی حمل‌ونقل ۲۳۰هزار بشکه نفت خام اين ميدان را بار زده و در تاريخ ۲۹ تيرماه بندر زاويه را به مقصد بندر بيلبائو در اسپانيا ترک کرد.