منطقه نیپاتزآنو در شمال رم، ایتالیا. «لامبرتو فرسکوبالدی» که جد و آبادش سی نسل در این دره شراب ساخته اند، می گوید طرح هایش برای گسترش کار ، با مقررات تازه اتحادیه اروپا ، مختل شده است. او از مقامات اتحادیه درخواست کرده بود که امسال، مزرعه خود برای کاشتن انگورهای کیانتی، سنجووزه ، و ورمنتینو را ۵۰ هکتار متر مربع افزایش دهد اما وزارت کشاورزی رم ، تنها با ۹ هزار هکتار موافقت کرد.
فرسکوبالدی می گوید:«بازار من کاملاً سالم است. زمین دارم، می خواهم انگور بیشتر تولید کنم، ولی نمی گذارند. انگار ما یک چوب پنبه بر سر پیشرفت کمپانی ها چپانده ایم.»
او تنها نیست. امسال ایتالیا ، بزرگترین تولید کننده شراب دنیا، این مقررات محدود کننده که در سال ۲۰۱۶ تصویب شد، را اجرایی کرده است. براساس این مقررات، افزایش زمین تحت کشت انگور فقط به یک در صد در سال محدود شده است. این مقررات ، نتیجه سالها مذاکره بود که به ایجاد سیستمی منجر شد که در آن میزان مشخصی پروانه کشت میان همه تولید کنندگان تقسیم می شود.
منطقه ای در شمال رم که مزرعه های شراب آن مشهور است.
کشورهائی از جمله ایتالیا خواستار جلوگیری از تولید بیش از حد لازم انگور شدند که در اواسط سال های ۲۰۰۰ ، موجب بوجود آمدن «دریاچه های شراب » شد. کمیسیون اروپائی می گوید که سیستم جدید موجب کنترل افزایش تولید در تاکستان ها می شود و در عین حال روشن تر از قبل است.
ایتالیا هنوز از از کاهش تولید انگور حمایت می کند اما «اتحادیه شراب ایتالیا» «یو آی وی»که که نماینده ۷۰ درصد از بازار ۷/۱ میلیاردی صادرات شراب ایتالیاست، می گوید مقررات جدید بیش از حد سختگیرانه است.
مساحت متوسط هر قطعه زمین دو هکتار است که در مقایسه با ۵/۱۰ هکتار در فرانسه رقیب اصلی ایتالیا، رقابت در تولید را دشوارتر می سازد و موجب گرم تر شدن بازار دریافت پروانه کاشت می شود.
فرسکوبالدی می گوید تقاضای کافی برای برآوردن تقاضای رشد تولید تا چهار درصد در سال در ایتالیا وجود دارد، بی آن که به کیفیت و یا قیمت تولیدات لطمه بزند. او می افزاید مقامات محلی باید مدیریت افزایش تولید را بر عهده گیرند.