آرامش دوستدار، فیلسوف و نظریه‌پرداز سرشناس ایرانی که سال‌ها ساکن آلمان بود، چهارشنبه ۵ آبان در ۹۰ سالگی در شهر کلن درگذشت.
«نقد بنیادین نسبت به دین» از ویژگی‌های بارز فکری ماندگار آقای دوستدار است، چنانچه در کتاب‌های او از جمله «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» و «ملاحظات فلسفی در دین و علم» نیز این مفهوم به رشته تحریر درآمده است.
از دیگر آثار آرامش دوستدار می‌توان به «زبان و شبه‌زبان فرهنگ و شبه‌فرهنگ»، «درخشش‌های تیره»، و «خویشاوندی پنهان» نام برد.
درگذشت این اندیشمند ایرانی، در شبکه‌های اجتماعی نیز بازتاب گسترده‌ای داشته است.
آرش جودکی، مرگ آرامش دوستدار را برای دوستان و نزدیکانش غم‌انگیز دانست و نوشت: «گرنه اندیشمندی چون او، بی‌باک در خردورزی، تک‌ر‌و و به خود استوار، چنان جای و جایگاهی در زبان و اندیشه‌ی جهان فارسی‌زبان دارد که هم‌اندیشی با او، در نبودش هم، همواره شادی‌بخش خواهد بود.»
محمد ایزدی او را «سیستماتیک‌ترین فیلسوف ایرانی یک قرن اخیر» توصیف کرد و نوشت: «هیچ فیلسوف معاصری این چنین نظریه‌اش را منسجم و با دقت و آکادمیک ارائه نکرد. او نه شارح و ترجمه‌نویس بود، نه بدون پایه نظری. اهمیت دوستدار نه در برگرفتن فلسفه نیچه و هایدگر، بلکه در تأمل در تاریخ فکری ایران بود.»
فرج سرکوهی این نظریه‌پرداز ایرانی را «پدیده‌ی ندرتِ تاریخِ معاصر» نامید و نوشت: «آرامش دوستدار با طرح تحلیلی «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» و خلق مفاهیمی چون فرهنگِ دین‌خو و دین‌خویی و.. از مصداق‌های متفکر در تاریخِ معاصر ما بود.»