یادداشتی در روزنامه نیویورک تایمز از خوان گوایدو، رئیس جمهوری موقت ونزوئلا
کاراکاس، ونزوئلا- در ۲۳ ژانویه، ۶۱ سال پس از برکناری دیکتاتور بیرحم مارکوس پرز خیمنز، ونزوئلا بار دیگر برای بزرگداشتی دموکراتیک گردهم آمد.
پرز خیمنز سال ۱۹۵۳ با تقلب از سوی مجلس نمایندگان انتخاب شده بود. دوره رهبری او در سال ۱۹۵۸ به پایان می رسید، اما خیمنز به جای دعوت به برگزاری یک انتخابات ریاست جمهوری آزاد و شفاف، پس از یک همه پرسی بر سر دولت اش در اواخر سال ۱۹۵۷ به شکلی غیر دموکراتیک دوباره انتخاب شد. پس از اعتراضات فراگیر و شکاف درون رهبری نظامی، دیکتاتور کشور را ترک کرد و ونزوئلا آزادی اش را در ۲۳ ژانویه ۱۹۵۸ بار دیگر به دست آورد.
ما دوباره با چالش بازگرداندن دموکراسی مان و بازسازی کشور روبرو هستیم، این بار در میان یک بحران انسانی و ادامه غصب ریاست جمهوری به دست نیکلاس مادورو. در کشور کمبود شدید دارو و غذا وجود دارد، زیرساخت های ضروری و نظام بهداشت و درمان فرو پاشیده است، شمار فزاینده ای از کودکان از سوء تغذیه رنج می برند، و بیماری های پیشتر ریشه کن شده دوباره سر برآورده اند.
ما یکی از بالاترین آمار آدم کشی در جهان را داریم که با سرکوب بیرحمانه دولت علیه معترضان بدتر شده است. این تراژدی به بزرگترین کوچ انسانی در تاریخ آمریکای لاتین بدل شده و سه میلیون ونزوئلایی اکنون در دیگر کشورها زندگی می کنند.
انتخاب دوباره آقای مادورو در ۲۰ مه ۲۰۱۸ غیرقانونی بود و از آن زمان تا کنون گروه بزرگی از کشورها در جامعه بین المللی به این امر اذعان کرده ند. دوره اصلی شش ساله ریاست جمهوری او در ۱۰ ژانویه به اتمام رسید. نیکلاس مادورو با ادامه ماندن بر سر کار ریاست جمهوری را غصب کرده است.
انتصاب من به عنوان رئیس جمهوری موقت بر مبنای ماده ۲۳۳ قانون اساسی ونزوئلا انجام گرفته که بر آن اساس، اگر در آغاز دولت جدید رهبر منتخبی وجود نداشته باشد، قدرت تا زمان برگزاری انتخابات آزاد و شفاف به ریاست مجلس ملی واگذار می شود. به همین دلیل سوگندی که من در روز ۲۳ ژانویه یاد کردم، نمی تواند ارتقاء خود خواسته تلقی شود.
وقتی هوگو چاوز در سال ۱۹۹۸ به قدرت رسید، من پانزده ساله بودم. در آن زمان در ایالت وارگاس در مرز کارائیب زندگی می کردم. در سال ۱۹۹۹ باران موسمی منجر به سیلی شد که جان هزاران نفر را گرفت. من چند دوست خود را از دست دادم و مدرسه مان زیر گل و لای دفن شد.
اهمیت مقاومت از آن زمان در روح من نقش بست. هر دو پدربزرگ من در ارتش خدمت کردند و اخلاق کاری قوی را به ما آموزش دادند. من آموختم که اگر آینده بهتری را برای کشورم می خواهم باید آستین هایم را بالا بزنم و زندگی ام را وقف خدمت به مردم کنم.
زمانی که روشن شد کشور تحت رهبری چاوز به سوی خودکامگی حرکت می کند به جنبش دانشجویی پیوستم که در شکست چاوز در رفراندوم سال ۲۰۰۷ نقشی حیاتی داشت. آن رفراندوم می توانست اختیارات فراوانی به او بدهد. من در سال ۲۰۱۵ به عنوان نماینده ایالت وارگاس در مجلس ملی انتخاب شدم.
همان نسل برادران و خواهران ام در جنبش دانشجویی امروز در کنار من ایستاده اند و ونزوئلا از تمام طیف های سیاسی به تلاش برای استقرار دوباره دموکراسی می پیوندند.
رژیم مادورو زیر فشار فزاینده به سرکوب و پیگرد متوسل می شود. ساچمه نیروهای نظامی که به تظاهر کنندگان صلح جو در سال ۲۰۱۷ شلیک کردند کماکان در بدن من است که در برابر ایثارگری های هم میهنان ام بهای اندکی است که پرداخته ام.
در دوره مادورو، دست کم ۲۴۰ ونزوئلایی در راهپیمایی ها کشته شده اند و ۶۰۰ زندانی سیاسی داریم؛ از جمله لئوپولدو لوپز، بنیانگذار حزب من، که پنج سال است زندانی است.
وقتی سرکوب کارآیی ندارد، مادورو فریبکارانه پیشنهاد «دیالوگ» می دهد. اما ما نسبت به این فریبکاری ها مصون شده ایم.
پاسخ ما در سه محور ارائه می شود: نخست، تقویت مجلس ملی به عنوان آخرین سنگر دموکراسی. دوم، تحکیم حمایت جامعه بین المللی به خصوص «گروه لیما»، «سازمان کشورهای قاره آمریکا»، ایالات متحده و اتحادیه اروپا. سوم، بیان این واقعیت برای مردم که آن ها از حق تعیین سرنوشت شان برخوردارند.
بیش از ۵۰ کشور جهان یا من را به عنوان رئیس جمهور موقت یا مجلس ملی را به عنوان قدرت مشروع در ونزوئلا به رسمیت شناخته اند. من از آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، و چند سازمان امور بشردوستانه درخواست کمک برای تخفیف بحران انسانی کرده ام. من روند انتصاب سفیران و شناسایی و دریافت دارایی های ملی در خارج از کشور را آغاز کرده ام.
۸۴ درصد مردم ونزوئلا حاکمیت آقای مادورو را رد می کنند. ما در برگزاری نشست هایی علنی در سراسر کشور و با سیاستمداران اپوزیسیون به سه نقطه اشتراک استراتژیک رسیده ایم: پایان دادن به غصب قدرت، تشکیل دولت گذار و انتخابات آزاد.
گذار مستلزم حمایت نهادهای کلیدی نظامی است. ما دیدارهای پنهانی با اعضای نیروهای مسلح و امنیتی داشته ایم و پیشنهاد عفو عمومی به تمام آن هایی داده ایم که به جنایت علیه بشریت محکوم نشوند. دست کشیدن ارتش از حمایت از مادورو برای اعمال تغییر در دولت اهمیت حیاتی دارد.
زمان برای مادورو به سر می رسد، اما برای مدیریت خروج او از قدرت با کمترین خونریزی لازم است تمام ونزوئلایی ها در پایان دادن به رژیم او متحد شوند. برای این مهم، به حمایت دولت های طرفدار دموکراسی، نهادها و افراد در سراسر جهان نیاز داریم.
قدرت ما و نجات تمام ونزوئلایی ها در یکپارچگی است.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
