تیمی از دیرینه شناسان می گوید به کشف بالقوه عظیمی در کانادا نائل شده که می تواند "تاریخ وایکینگ ها در دنیای جدید را بازنویسی کند." این کشف به کمک ساگاها، رمزنامه های قرون وسطی و فناوری ماهواره انجام شده است.
ساگاها ، که شاهکارهای ادبی قرون وسطی تلقی می شود، داستان ها و ماجراهای وایکینگ های سرسخت و نترس است. داستان دریانوران ماهر و دلاورانی که از آغاز حدود قرن هشتم، از سرزمین های اسکاندیناوی پا فراتر گذاشتند و برای حمله و تجارت راه سرزمین های خارجی را در پیش گرفتند.
بر اساس این داستان ها، وایکینگ ها نخستین سفر از اروپا به آمریکای شمالی را دستکم ۵۰۰ سال پیش از کریستف کلمب آغاز کردند.
اما پرسش این بود که آیا واقعا آنها از قرن ها پیش، دنیای جدید را کشف کرده بودند؟ آیا نوشته های راهبان قرن های ۱۳ و ۱۴ مبنی بر اینکه آمریکا توسط وایکینگ ها کشف شد، واقعی بود؟
در دهه ۱۹۶۰، دیرینه شناسان به این نتیجه رسیدند که محلی در شمالی ترین ناحیه نیوفاند لند (Newfoundland) در کانادا موسوم به لانس‌آکس میدوز (L’Anse aux Meadows) سکونتگاه وایکینگ ها بود، که حدود یک هزار سال پیش تاسیس شد. آن کشف تاریخ اکتشاف های اروپائیان در دنیای جدید را تغییر داد و ثابت کرد ساگاها فقط افسانه نبودند.
با این حال، سکونتگاه "لانس‌آکس میدوز" فقط سکونت گاهی موقت بود، که اسکاندیناوی ها پس از چند سال رها کردند. از آن زمان، دیرینه شناسان در جستجوی نشانه های دیگر سفرهای وایکینگ ها در آمریکای شمالی بوده اند، اما در نیم قرن گذشته نشانه قاطعی پیدا نکرده اند.
حال یک اتفاق جدید افتاده است. به گرارش نشریه "هاف پست ساینس"، به خاطر تلاش "سارا پارکاک"، دیرینه شناس، شواهدی پیدا شده که دومین محل وایکینگ ها در آمریکای شمالی را نشان می دهد. این اقامتگاه، حدود ۳۰۰ مایل دورتر در جنوب "لانس‌آکس میدوز" قرار دارد.
"پارکاک" پس از تجزیه و تحلیل تصویرهای ماهواره، در باره یافته اش به بی بی سی گفت و گو کرد و گفت "این محل جدید می تواند اسرار بیشتری را در مورد وایکینگ ها فاش کند، این که آیا آنها نخستین اروپائیانی بودند که برای مدتی کوتاه در آمریکای شمالی ساکن شدند و نیز نشان می دهد آنها بسیار پیشتر از آنچه ما فکر کرده ایم، وارد دنیای جدید شدند."
دوگلاس بولندر، دیرینه شناسی که در نواحی سکونت وایکینگ ها تخصص دارد، گفت این یافته قابلیت آنرا دارد که تاریخ را تغییر دهد.
او همچنین به نشنال جئوگرافی گفت "داستانهای ساگاها دوره کوتاهی از فعالیت و کوشش نافرجام را نشان می دهد. اقامتگاه لانس‌آکس میدوز کاملا در این داستان می گنجد ، اما این فقط یک ناحیه است."
یکی از دلایلی که رد یابی وایکینگ ها چنین دشوار بوده، شیوه حرکت آنها است. بگفته "دان اسنو"، در مقاله ای برای بی بی سی، آنها بسرعت سفر می کردند و چیزی پشت سر باقی نمی گذاَشتند. اما از برکت تصویرهای ماهواره ای، پارکاک معتقد است حتی می شود رد پای گریزان ترین وایکینگ ها را هم پیدا کرد.
دوگلاس بولندر، دیرینه شناسی که در نواحی سکونت وایکینگ ها تخصص دارد، به نشنال جئوگرافی گفته، "مدت های طولانی، دیرینه شناسان آمریکای شمالی فکر جستجوی مکانی های اسکاندیناوی ها در ساحل کانادا را نادیده گرفتند، زیرا هیچ روش واقعی برای چنین کاری وجود نداشت. اگر سارا پارکاک بتواند با استفاده از ماهواره ها چنبن مکانی را پیدا کند، آنگاه شانسی منطقی وجود دارد که بشود جاهای دیگر آنها را کشف کرد."