روز ۲۱ اوت ۲۰۱۳، نیروهای دولت سوریه مرتکب قساوتی دهشتناک شدند: با گاز سارین، یک ماده شیمیایی که بر سیستم اعصاب تاثیر می گذارد، به ساکنان شهرک غوطه در حومه دمشق حمله کردند. بیش از یک هزار سوری، شامل صدها کودک جان سپردند و هزاران نفر مجروح شدند. این عمل بی درنگ در سطح جهانی محکوم شد و موجب شد آمریکا تهدید کند به حملات هوایی دست خواهد زد.
در نتیجه، بشار اسد رئیس جمهوری سوریه به میز مذاکره کشانده شد. طرح چارچوب کری – لاوروف، همراه با افزایش فشار بین المللی، سوریه را وادار ساخت به کنوانسیون سلاح های شیمیایی بپیوندد و موجودی های اعلام شده تسلیحات شیمیایی خود را رها کند. این مواد سپس با کشتی از سوریه بیرون برده و نابود شد.
با این حال، کسی مسئول مسئول مرک های دهشتناک هزاران سوری در ۲۱ اوت ۲۰۱۳ شناخته نشد. حملات علیه غیر نظامیان سوری ادامه یافته است و حالا اکثرا از گاز کلورین در بمب های بشکه ای استفاده می شود.
روز ۷ اوت، نزدیک دو سال پس از حمله غوطه، شورای امنیت سازمان ملل متحد باتفاق آرا قطعنامه ۲۲۳۵ را تصویب کرد که مکانیسم تحقیقات مشترکی برای شناسایی افراد، شرکت ها، گروه ها ، دولت ها، سازمان دهندگان، حامیان و کسانی که در کار برد سلاح های شیمیایی درگیر بوده اند، بوجود می آورد. این مکانیسم وقتی هیات حقیقت یاب سازمان ممنوعیت سلاح های شیمیایی در مورد چگونگی استفاده از تسلیحات شیمیایی در سوریه تصمیم گرفت به کار گرفته خواهد شد. هدف این است که یک شالوده واقعی بین المللی برای یافتن مسئولان نهایی فراهم شود.
سامانتا پاور، نماینده دائمی آمریکا در سازمان ملل متحد گفت «تا تصویب قطعنامه امروز، هیچ مکانیسمی برای برداشتن گام بعدی که مسئول چنین حملاتی را مشخص سازد وجود نداشت. حتی وقتی علائم روشنی بود که به مسئولان اشاره می کرد محققان قادر نبودند آنها را هدف بگیرند. این وضع حس مصونیت را که اکنون در سوریه بالا است تقویت کرد.»
اما سامانتا پاور گفت کسانی که فکر می کنند چنین مصونیتی همیشگی خواهد بود باید به تمام افراد درگیر در حملات شیمیایی نگاه کنند که امروز خود را ناچار می بینند به اعمالی که سال ها یا حتی ده ها پیش مرتکب شدند پاسخ دهند.