تونی دیاموند هر بامداد برای یک ساعت پیاده‌روی سریع به یک پارک محلی می‌رود. سپس یک ساعت دیگر می دود. او همچنین هفته‌ای دو یا سه بار برای بدنسازی به باشگاه ورزش می‌رود. این کاپیتان نیروی دریایی آمریکا که اخیرا بازنشسته شد، در مسابقات ملی سالمندان در پیاده‌روی سریع در گروه سنی ۸۵ تا ۸۹ سال، سه مدال دریافت کرد.
او می گوید « من ۸۶ سال دارم اما از نظر (سن فیتنس) سلامت جسمی ۴۴ ساله‌ام. فکر می‌کنم دلیلش این است که در دوره زندگی‌ام زیاد ورزش کرده‌ام. از کودکی ورزش می‌کردم.»
هلن وایت، ورزشکاری که در مسابقات ملی سالمندان در سال ۲۰۱۳ در «پیکا بال» مدال نقره گرفت، بسکتبال هم بازی می کند و به گروه های سالمند ورزش تدریس می کند.
می گوید « ۶۲ سال دارم و آزمایش های سلامت جسمی من نشان داد ۳۲ ساله هستم. ۵۰ ساله بودم که تصمیم گرفتم جدی تر شوم و روی بازی تمرکز کنم، و مسلم سازم بخش روزانه‌ای از زندگی ام ورزش باشد.»
وایت و دیامون از جمله پنج هزار ورزشکار در بازی های ملی سالمندان هستند، رقابتی برای تمام ورزشکاران بالای ۵۰ سال که اخیرا در مینه سوتا برگزار شد.
پژوهش ها، به سرپرستی دکتر پاملا پیک از دانشگاه مریلند در همکاری با دکتر اولریک ویسلوف استاد دانشگاه علوم و فناوری نروژ، نشان داد سن سلامتی ورزشکاران مسن تر بیش از ۲۰ سال از سن واقعی آنها کمتر است.
پیک، عضو سازمانی که بازی های ملی سالمندان را اداره می کند، می گوید بسیاری از رقیبان تمرین و آموزش را در سال های دیر تر زندگی آغاز کردند. میانگین سن شرکت کنندگان در مسابقات، که انواع ورزش ها را شامل می شود ۶۸ سال است، گرچه میانگین سن سلامت آنان ۴۳ سال است.
او می گوید مهم نیست چند سال داریم. همه ما می توانیم با مراقبت از خودمان ، بویژه فعالیت های بدنی، سن سلامت خود را پائین تر بیاوریم.