رییس جمهوری آمریکا بهبود روابط با روسیه را یکی از ستون بناهای خود در دور نخست ریاست جمهوری قرار داده بود.
طی دور اول ریاست جمهوری باراک اوباما، کوشش وی در این راستا نتایجی عینی به همراه داشت که در میان آنها معاهده منع گسترش سلاح های دوربرد اتمی میان آمریکا و روسیه بود.
نمونه ای دیگر از موارد همکاری میان دو کشور، موضع راسخ تری است که روسیه اخیراً در برابر ایران اتخاذ کرده است. روسیه در سازمان ملل با رأی خود خواهان اعمال تحریم های شدیدتر علیه ایران شد.
ویلیام کوهن، وزیر دفاع آمریکا در دوران ریاست جمهوری بیل کلینتون، می گوید سیاست اعمال فشار از طریق تشدید تحریم ها علیه ایران برای محدود کردن فعالیت های اتمی آن کشور باید ادامه یابد.
کوهن افزود:«در غیر این صورت، عدم ثباتی که در منطقه ایجاد می شود، پرسش در خصوص ضرورت اقدام نظامی را در آینده مطرح خواهد کرد. امید ما آن است که کار به آنجا نکشد، و به عقیده من همه کشورها در تلاش برای اجتناب از اقدام نظامی نفع می برند و روسیه و چین هم باید در این راستا با کشورهای دیگر هم داستان شوند.»
نشان دیگری از همکاری نزدیکی که طی چند سال اخیر میان ایالات متحده و روسیه ایجاد شده، تصمیم مسکو بوده برای آنکه به نیروهای آمریکایی اجازه دهد تا از طریق روسیه به افغانستان وارد و از آن کشور خارج شوند.
مسکو به ایالات متحده اجازه دسترسی به یک پایگاه نظامی خود را داده که در ۳۰۰ کیلومتری شمال غربی مرز آن کشور با قزاقستان است و موقعیت لجستیک آن به گونه ای است که به آمریکاییان امکان می دهد تا حضور نظامی خود در افغانستان را طی دو سال آینده به مرور کاهش دهند.
برنت اسکوکرافت که در دوران ریاست جمهوری جرالد فورد و جورج بوش پدر با سمت مشاور ارشد امنیت ملی آمریکا خدمت کرده است، می گوید اکنون بر خلاف دوران جنگ سرد، ایالات متحده و روسیه دشمن قسم خورده یکدیگر به شمار نمی آیند. وی این واقعیت را فرصتی مغتنم برای آمریکا تلقی می کند که در روابط آمریکا نه تنها با روسیه، که با چین نیز، مطرح است؛ فرصتی که ایالات متحده باید از آن بهره ببرد.
با وجود تحولاتی مثبت در عرصه هایی چون مهار تولید و کاربرد سلاح های دوربرد اتمی و شیوه برخورد با افغانستان و ایران، تحلیلگران سیاسی برآنند که واشنگتن و مسکو همچنان بر سر چندین موضوع کلیدی از جمله شیوه برخورد با بحران سوریه، اختلاف نظر دارند.
دولت اوباما از بشار اسد خواسته تا از قدرت کناره بگیرد. مسکو با این سیاست مخالف است و چندین بار قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل علیه رژیم اسد را وتو کرده است؛ قطعنامه هایی که اعمال تحریم علیه دولت بشار اسد در میان آنها بوده است.
اخیراً اما مسکو خود را از اسد قدری دور کرده است. میخائیل بوگدانوف، معاون وزیر امور خارجه روسیه، چندی پیش گفت که رییس جمهوری سوریه به نحوی روزافزون مهار قدرت را در کشورش از دست می دهد و این امر ممکن است به پیروزی مخالفان بیانجامد.
یکی دیگر از موارد عدم توافق آمریکا و روسیه، طرح دولت اوباماست برای استقرار موشک های بالیستیک به منظور ایجاد سپر دفاع موشکی در اروپا. واشنگتن و متحدانش می گویند این سپر دفاعی با هدف حفاظت از اروپا در برابر حمله موشکی احتمالی کشورهایی چون ایران طراحی شده است. مسکو اما می گوید این سیستم ضدموشکی در زمان استقرار، ممکن است با خنثی کردن قدرت موشکی روسیه، آن کشور را در برابر غرب آسیب پذیر کند.
از دیگر چالش هایی که در روابط آمریکا و روسیه مطرح است، آن است که بسیاری از تحلیلگران معتقدند دولت اوباما در محکوم کردن سرکوب شهروندان روس و عدم اعمال صحیح و اصولی موازین حقوق بشر از سوی پوتین در روسیه موضع قدرتمندی اتخاذ نکرده است.
جان بولتون، سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل (در دوران ریاست جمهوری جورج بوش)، می گوید:«پوتین با اعتماد به نفس و بدون ترس از تلافی از سوی ایالات متحده، هر کاری که می خواهد، انجام می دهد.» بسیاری از تحلیلگران و سیاستمداران، از جمله ویلیام کوهن، برآنند که آمریکا باید در موضع دفاع از اصول حقوق بشر باشد.
آقای کوهن (وزیر دفاع پیشین آمریکا) می افزاید که با این وصف، روسیه در خصوص شیوه اداره کشور و برخورد با شهروندانش، سیاست خاص خود را دارد و آمریکا به رغم آنکه باید مشعل آزادی را در دست گیرد، نمی تواند روسیه را به رعایت یا اعمال موازین حقوق بشر و آزادی شهروندانش وادار کند.
در آستانه دور دوم ریاست جمهوری باراک اوباما، برای بسیاری از مفسران سیاسی روشن نیست که وی به اندازه دور اول ریاست جمهوری اش بر روابط با روسیه تمرکز خواهد کرد یا نه.
طی دور اول ریاست جمهوری باراک اوباما، کوشش وی در این راستا نتایجی عینی به همراه داشت که در میان آنها معاهده منع گسترش سلاح های دوربرد اتمی میان آمریکا و روسیه بود.
نمونه ای دیگر از موارد همکاری میان دو کشور، موضع راسخ تری است که روسیه اخیراً در برابر ایران اتخاذ کرده است. روسیه در سازمان ملل با رأی خود خواهان اعمال تحریم های شدیدتر علیه ایران شد.
ویلیام کوهن، وزیر دفاع آمریکا در دوران ریاست جمهوری بیل کلینتون، می گوید سیاست اعمال فشار از طریق تشدید تحریم ها علیه ایران برای محدود کردن فعالیت های اتمی آن کشور باید ادامه یابد.
کوهن افزود:«در غیر این صورت، عدم ثباتی که در منطقه ایجاد می شود، پرسش در خصوص ضرورت اقدام نظامی را در آینده مطرح خواهد کرد. امید ما آن است که کار به آنجا نکشد، و به عقیده من همه کشورها در تلاش برای اجتناب از اقدام نظامی نفع می برند و روسیه و چین هم باید در این راستا با کشورهای دیگر هم داستان شوند.»
نشان دیگری از همکاری نزدیکی که طی چند سال اخیر میان ایالات متحده و روسیه ایجاد شده، تصمیم مسکو بوده برای آنکه به نیروهای آمریکایی اجازه دهد تا از طریق روسیه به افغانستان وارد و از آن کشور خارج شوند.
مسکو به ایالات متحده اجازه دسترسی به یک پایگاه نظامی خود را داده که در ۳۰۰ کیلومتری شمال غربی مرز آن کشور با قزاقستان است و موقعیت لجستیک آن به گونه ای است که به آمریکاییان امکان می دهد تا حضور نظامی خود در افغانستان را طی دو سال آینده به مرور کاهش دهند.
برنت اسکوکرافت که در دوران ریاست جمهوری جرالد فورد و جورج بوش پدر با سمت مشاور ارشد امنیت ملی آمریکا خدمت کرده است، می گوید اکنون بر خلاف دوران جنگ سرد، ایالات متحده و روسیه دشمن قسم خورده یکدیگر به شمار نمی آیند. وی این واقعیت را فرصتی مغتنم برای آمریکا تلقی می کند که در روابط آمریکا نه تنها با روسیه، که با چین نیز، مطرح است؛ فرصتی که ایالات متحده باید از آن بهره ببرد.
با وجود تحولاتی مثبت در عرصه هایی چون مهار تولید و کاربرد سلاح های دوربرد اتمی و شیوه برخورد با افغانستان و ایران، تحلیلگران سیاسی برآنند که واشنگتن و مسکو همچنان بر سر چندین موضوع کلیدی از جمله شیوه برخورد با بحران سوریه، اختلاف نظر دارند.
دولت اوباما از بشار اسد خواسته تا از قدرت کناره بگیرد. مسکو با این سیاست مخالف است و چندین بار قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل علیه رژیم اسد را وتو کرده است؛ قطعنامه هایی که اعمال تحریم علیه دولت بشار اسد در میان آنها بوده است.
اخیراً اما مسکو خود را از اسد قدری دور کرده است. میخائیل بوگدانوف، معاون وزیر امور خارجه روسیه، چندی پیش گفت که رییس جمهوری سوریه به نحوی روزافزون مهار قدرت را در کشورش از دست می دهد و این امر ممکن است به پیروزی مخالفان بیانجامد.
یکی دیگر از موارد عدم توافق آمریکا و روسیه، طرح دولت اوباماست برای استقرار موشک های بالیستیک به منظور ایجاد سپر دفاع موشکی در اروپا. واشنگتن و متحدانش می گویند این سپر دفاعی با هدف حفاظت از اروپا در برابر حمله موشکی احتمالی کشورهایی چون ایران طراحی شده است. مسکو اما می گوید این سیستم ضدموشکی در زمان استقرار، ممکن است با خنثی کردن قدرت موشکی روسیه، آن کشور را در برابر غرب آسیب پذیر کند.
از دیگر چالش هایی که در روابط آمریکا و روسیه مطرح است، آن است که بسیاری از تحلیلگران معتقدند دولت اوباما در محکوم کردن سرکوب شهروندان روس و عدم اعمال صحیح و اصولی موازین حقوق بشر از سوی پوتین در روسیه موضع قدرتمندی اتخاذ نکرده است.
جان بولتون، سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل (در دوران ریاست جمهوری جورج بوش)، می گوید:«پوتین با اعتماد به نفس و بدون ترس از تلافی از سوی ایالات متحده، هر کاری که می خواهد، انجام می دهد.» بسیاری از تحلیلگران و سیاستمداران، از جمله ویلیام کوهن، برآنند که آمریکا باید در موضع دفاع از اصول حقوق بشر باشد.
آقای کوهن (وزیر دفاع پیشین آمریکا) می افزاید که با این وصف، روسیه در خصوص شیوه اداره کشور و برخورد با شهروندانش، سیاست خاص خود را دارد و آمریکا به رغم آنکه باید مشعل آزادی را در دست گیرد، نمی تواند روسیه را به رعایت یا اعمال موازین حقوق بشر و آزادی شهروندانش وادار کند.
در آستانه دور دوم ریاست جمهوری باراک اوباما، برای بسیاری از مفسران سیاسی روشن نیست که وی به اندازه دور اول ریاست جمهوری اش بر روابط با روسیه تمرکز خواهد کرد یا نه.