واشنگتن، صدای آمریکا - دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات متحده پیشتر گفته بود: «ما با کرهٔ شمالی در تماس بوده‌ایم. ما در ماه مه یا اوایل ژوئن با آنها دیدار خواهیم کرد. و من فکر می‌کنم که هر دو طرف برای این موضوع احترام فراوانی قائل خواهند بود و امیدوارم که ما بتوانیم به توافقی بر سر خلع سلاح هسته‌ای کرهٔ شمالی دست یابیم. آنها این را گفته‌اند و ما هم همین را گفته‌ایم. به امید آن که این رابطه، سالیان سال رابطه‌ای متفاوت باشد.»
بنا به گزارش‌ها، پیونگ یانگ نیز تأیید کرده که کیم جونگ اون، رهبر کرهٔ شمالی، مایل است در نشست آینده با پرزیدنت ترامپ در مورد غیرهسته‌ای شدن مذاکره کند.
این نشست، در صورت برگزاری، نخستین ملاقات یک رئیس‌جمهوری وقت آمریکا با یک رهبر کرهٔ شمالی خواهد بود. اما آیا رهبران دو کشور می‌توانند، در شرایطی که آمریکا هرگز کرهٔ شمالی را از لحاظ دیپلماتیک به رسمیت نشناخته است، با یکدیگر ملاقات کنند؟
گرگ برژینسکی، دانشیار تاریخ، دانشگاه جرج واشینگتن می گوید: «شما می‌توانید بدون به رسمیت شناختن، با هم گفتوگو کنید. برای نمونه در سال ۱۹۷۲ وقتی که ریچارد نیکسون به چین رفت در آن زمان ایالات متحده هنوز جمهوری خلق چین را به عنوان دولت رسمی چین به رسمیت نشناخته بود و تنها جمهوری چین را به رسمیت می‌شناخت. با این وجود آنها رفتند و با مائو تسه‌تونگ و چوان‌لای گفتوگو کردند. من فکر می‌کنم که شما قطعأ می‌توانید مشابه این کار را با کرهٔ شمالی نیز انجام دهید. برای گفتوگو نیازی نیست که شما دولت‌شان را به رسمیت بشناسید. بی‌تردید یکی از خواسته‌های کرهٔ شمالی این خواهد بود که در نهایت ایالات متحده آنها را به رسمیت بشناسد، همان‌گونه که چهل سال پیش جمهوری خلق چین نیز همین را درخواست کرده بود. ولی شما برای آغاز این روند، نیازی به شناسایی رسمی ندارید.»
جیمز پرسن، مدیر تحقیقات مؤسسهٔ آمریکا-کره دانشگاه جانز هاپکینزمی گوید: «ما باید تعامل کنیم. در انزوا باقی ماندن آنها، هیچ‌گونه صلح پایداری را به شبه جزیرهٔ کره نخواهد آورد. ما باید تلاش کنیم تا راه‌هایی را برای دستیابی به یک قرار موقت پیدا کنیم و مثلاً با جایگزین کردن یک موافقت‌نامهٔ صلح به جای توافق ترک مخاصمهٔ جنگ کره، یک رابطه را برقرار کنیم.»
افراد خوش‌بین به سیاست خارجی می‌گویند که نشست کیم و ترامپ ممکن است مثل گشایش چشمگیر روابط آمریکا با چین در سال ۱۹۷۲ توسط پرزیدنت ریچارد نیکسون باشد. اما بدبین‌ترها بیشتر مایلند منتظر بمانند و نتیجه را ببینند. پرزیدنت ترامپ می‌گوید که این، امری حیاتی است.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات متحده گفته بود: «این کار باید قبلاً توسط رؤسای‌جمهور دیگر انجام می‌شد. اما آنها تصمیم گرفتند که این کار را نکنند. آنها قادر به انجام آن نبودند. انجام این کار پنج، ده، یا بیست سال پیش بسیار آسان‌تر از حالا بود. ما نشستی را با کرهٔ شمالی در پیش داریم که زمینه‌سازی برای آن در جریان است. من فکر می‌کنم که این، برای جهان بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود.»
اگر پرزیدنت ترامپ در کاهش تنش‌ها میان ایالات متحده و کرهٔ شمالی موفق شود، این تحول تاریخی برای یکی از متحدان اصلی کرهٔ شمالی، یعنی ایران، پیامد‌های جدی را در بر خواهد داشت.
ایران امروزه خریدار اصلی فناوری موشک‌های بالستیک کرهٔ شمالی و از سرمایه‌گذاران کلیدی در برنامهٔ هسته‌ای پیونگ یانگ است.
گرگ برژینسکی، دانشیار تاریخ، دانشگاه جرج واشینگتن می گوید: «اگر این کاهش تشنج با غرب به یک تغییرجهت چشمگیر در سیاست خارجی کرهٔ شمالی بیانجامد، این به رویدادهای دههٔ ۱۹۷۰ در جمهوری خلق چین شباهت زیادی خواهد داشت. در آن مورد چین ناگهان از هم‌پیمانانش در اردوی کمونیسم فاصله گرفت و روند بهبود روابط خود با کشورهایی مانند ژاپن و تایلند را آغاز کرد. من فکر می‌کنم چنان‌چه در کرهٔ شمالی نیز این اتفاق بیافتد، آنگاه از اهمیت ایران برای کرهٔ شمالی به شدت کاسته خواهد شد؛ زیرا به نظر من ایران، جز تأمین مالی برنامهٔ هسته‌ای، فایدهٔ دیگری برای کرهٔ شمالی ندارد.»
اگر قمار پرزیدنت ترامپ برای صلح با کرهٔ شمالی با برد همراه شود، تهران یکی از پایتخت‌هایی خواهد بود که با نگرانی بسیار زیاد نتیجهٔ این نشست را زیر نظر خواهد داشت.