نشریه فارین پالیسی در بخشی از وبسایت خود با عنوان "تصمیم گیران"، برخی از شخصیت های مطرح را در برابر هم قرار داده است؛ از جمله علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی ایران و ارنست مونیز وزیر انرژی ایالات متحده آمریکا.
به نوشته فارین پالیسی، مقام های دیپلماتیک و سیاسی کشورهای درگیر مذاکره برای رسیدن به توافق تاریخی هسته ای در وین، اعتبار زیادی گرفتند؛ اما دو فیزیکدان بودند که در یک رویارویی علمی، در آن گفتگوها نقش مهمی ایفا کردند.
علی اکبر صالحی و ارنست مونز در سال ۲۰۱۴ به مذاکرات اتمی بین ایران و شش قدرت جهانی پیوستند، و تخصص خود را برای جلو بردن گفتگوها درباره محدودیت هایی که باید بر برنامه غنی سازی و سانتریفیوژهای ایران اعمال شود به کار بردند.
امسال، آنها کار تهیه توافقی بدیع و راه گشا را تمام کردند که نه فقط تولید اورانیوم، بلکه همچنین پلوتونیوم را، که راه سریع تری به سوی ساخت بمب فراهم می آورد، محدود می کند و در تدوین مواد توافق برای همکاری علمی گسترده تر در حوزه های تخصصی - از جوش هسته ای تا درمان سرطان - کارساز بودند.
جان دوچ مدیر سابق اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در اشاره ای به آقای مونز می گوید "گاهی یک دانشمند در لحظه درست، و با تخصص درست، وارد دولت می شود." به نظر می رسد، همین نکته در مورد صالحی هم صدق می کند.