یک تحلیلگر سیاسی می گوید همکاری آمریکا با ایران در عراق، ممکن است به تضغیف داعش کمک کند اما احتمال نمی رود نا امنی فزاینده در منطقه را که تا حدودی برآیند سیاست های فرقه ای ایران است برطرف کند.
علیرضا نادر، عضو ارشد اندیشکده و پژوهشکده راند، در واشنگتن، این نظر را در بررسی جدیدی که درباره قابلیت همکاری آمریکا و ایران انجام داده ابراز داشته است.
او می گوید قدرت گرفتن گروه «دولت اسلامی» در عراق و شام، بحث هایی را به سود همکاری آمریکا و ایران در نبرد با آن موجب شده است. زیرا منافع فوری دو کشور در عراق بسیار شبیه است. هردو داعش، و جنبش گسترده تر جهادی سنی را تهدید های عمده ای برای منافع ملی خود می بینند. نیروهای نظامی آمریکا و ایران در عراق با یک دشمن می جنگند، و بنظر می رسد قدرت هوایی آمریکا حضور زمینی ایران را تکمیل می کند.
علیرضا نادر در مقاله ای می گوید در حالی که آمریکا و ایران در نهایت هدف های دراز مدت متفاوتی برای عراق دارند، و با اختلافاتی در بسیاری از مسائل دیگر روبرو هستند، اما همکاری تاکتیکی محدود در ضعیف ساختن داعش ممکن است امکان پذیر باشد.
مقاله به بررسی هدف ها و نفوذ ایران در عراق می پردازد، بویژه بر پیوندها ایران با احزاب و میلیشاهای شیعه عراق و پیچیدگی های سیاست های فرقه ای ایران برای آمریکا تمرکز می کند.
افزون بر این، نقش بازیگران مشخص ایران در عراق، بخصوص سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، و نیز روحانیان و دولت روحانی را بررسی می کند و چند توصیه سیاسی به دولت آمریکا ارائه می دهد.
علیرضا نادر بر این نظر است که همکاری آمریکا و ایران در عراق ممکن است در تضعیف داعش کارساز باشد، اما احتمال نمی رود ناامنی در منطقه را برطرف سازد. او سیاست های فرقه ای ایران را تا حدودی مسئول می داند، و یاد آور می شود که ورای همکاری تاکتیکی در نبرد علیه داعش، دشوار است تغییر اساسی در رفتار تهران را که بتواند به همکاری دراز مدت دو کشور منجر شود شاهد بود.
او می گوید در حال حاضر جنگ ایران علیه داعش منافع تاکتیکی کوتاه مدتی دارد، اما واشنگتن نباید تنش زدایی گسترده تر بین دو کشور را در نتیجه منافع مشترک در جنگ با داعش، انتظار داشته باشد.
از جمله توصیه ها، علیرضا نادر می گوید: کوشش های آمریکا جهت یافتن راه حل سیاسی برای بحران های متعدد در منطقه باید نفوذ ایران را به حساب بیاورد. آمریکا در حالی که ممکن است همکاری گسترده تر با ایران را مشکل زا بیابد، باید توافق های سیاسی با این کشور را بررسی کند. هدف چنین توافق هایی نباید تغییر اساسی مناسبات با ایران باشد، بلکه به یافتن راه هایی برای فرونشاندن جنگ های فرقه ای در عراق، سوریه و خاورمیانه بزرگتر باشد.
توصیه دیگر علیرضا نادر این است که سیاست آمریکا نسبت به ایران نباید بر عادی سازی مناسبات یا اتحاد سازی استوار باشد، زیرا دو کشور احتمالا سال ها بعنوان رقیب باقی خواهند ماند، بجای آن باید بر یافتن فضاهایی متمرکز باشد که در آنها بتوانند نفوذ های یکدیگر را، در حالی که برای ثبات در منطقه در تلاش هستند، تحمل کنند.