یادداشتی در بوستون گلوب از ارنست مونیز، وزیر پیشین انرژی آمریکا
تصمیم دولت ترامپ به ترک توافق هسته ای ایران چهار پیامد پر خطر خواهد داشت:
نخست- محدودیت هایی که عملا برای بیش از یک دهه هر راه بالقوه ای به سوی بمب هسته ای را برای ایران مسدود کرده است از بین خواهد رفت. محدودیت بر غنی سازی اورانیوم زیر پنج درصد، تولید پلوتونیوم، ذخایر اورانیوم غنی شده و تحقیق و توسعه با ابعاد نظامی برداشته خواهد شد.
دوم- امکان بازرسی های کم سابقه آژانس بین المللی انرژی اتمی از هر مرحله از فعالیت هسته ای ایران از دست می رود. آژانس بدون برجام به هیچ مرکز مشکوکی دسترسی نخواهد داشت. آمریکا هم از امکان بررسی خریدهای هسته ای ایران و احتمالا رد آن ها محروم خواهد شد. اگر چه بعضی مفاد توافق در ارتباط با غنی سازی اورانیوم و فعالیت های هسته ای بین سال های ۲۰۲۶ تا ۲۰۳۱ منقضی می شود، اما مهم ترین بخش های توافق تا ابد باقی خواهد ماند؛ از جمله منع دائم دسترسی ایران به جنگ افزار هسته ای یا برنامه جنگ افزار هسته ای و ادامه بازرسی های فراگیر.
بر مبنای برجام آمریکا از تمام گزینه هایی که امروز و در آینده در دسترس دارد برخوردار خواهد بود و اطلاعاتی بهتر برای یک واکنش خواهد داشت. این گفته که ایران پس از ده تا پانزده سال به طور اتوماتیک به کشوری دارای جنگ افزار هسته ای بدل می شود حرفی پوچ است.
سوم- ما روند سهل مورد حمایت دیگر کشورها برای وضع دوباره تحریم علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد را از دست خواهیم داد. تحریم تنها گزینه ما نخواهد بود. هیچ چیز در برجام مانع استفاده آمریکا از اقدام نظامی، در صورت مشاهده شواهد ساخت بمب اتم، نخواهد شد.
چهارم- ترک توافق به انزوای آمریکا می انجامد. آمریکا احتمالا در خروج از توافق تنها خواهد بود. اگر توافق را با هدف اصلاح آن از بین ببریم تنها جهان را با ایران علیه آمریکا متحد کرده ایم.
همانطور که سابقه توافق های آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سابق نشان می دهد هیچ چیز مانع این نمی شود که با جاه طلبی های منطقه ای ایران خارج از برجام برخورد نکرد. وضعیت امروز کره شمالی نمونه ای خوبی از این است که یک ایران مسلح به جنگ افزار هسته ای چه مشکلاتی می تواند ایجاد کند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
