یادداشتی از ریموند تنتر در نشریه هیل
رییس جمهوری آمریکا نه در ماه آوریل و نه این بار نمی خواست تعهد ایران به برجام را تایید کند، اما با این شرط پذیرفت که تیم امنیت ملی او استراتژی جدیدی را برای مواجهه با تهران در اختیار او بگذارند.
به گزارش رسانه ها، پیش نویس اولیه پذیرفته نمی شود ولی متن دوم نهایتا به کنگره فرستاده می شود تا تعلیق تحریم های هسته ای ادامه پیدا کند.
تصمیم وزیر خارجه آمریکا در تایید دوباره برجام یک اشتباه است. بازبینی سیاست ایران باید به اجرای سفت و سخت برجام، مذاکره دوباره آن یا اعمال تحریم های غیر هسته ای مضاعف در واکنش به آزمایش موشک های بالیستیک و حمایت تهران از تروریسم بین المللی بیانجامد.
بر مبنای قوانین آمریکا، وزارت خارجه باید هر نود روز پایبندی ایران به توافق هسته ای را به اطلاع کنگره برساند. دوشنبه هفدم ژوییه ضرب الاجل ارائه این گزارش بود. سه شنبه هیجدهم ژوییه یک تاریخ تعیین شده دیگر است. دولت ترامپ باید هیجدهم ژوییه به کنگره گزارشی درباره رفتار کلی هسته ای ایران ارائه بدهد و تصمیم بگیرد که تحریم ها را بر مبنای برجام لغو یا حفظ کند. مقرر شده بود که این گزارش صد و هشتاد روز پس از مراسم تحلیف رییس جمهور در بیستم ژانویه آماده شود.
سیاسی کاری بروکراتیک در میان حامیان و مخالفان برجام نقش مهمی در پایبندی به این ضرب الاجل ها بازی می کند.
رکس تیلرسون، وزیر خارجه آمریکا، در کنار جیم متیس، وزیر دفاع آمریکا، با این استدلال چیره شده اند که توافق هسته ای نباید به مجموعه اقدامات تنبیهی خارج از حدود برجام گره زده شود و هر اقدام مرتبط هسته ای باید به بازبینی سیاست کلی هسته ای منوط شود.
اول اینکه تایید پایبندی ایران به برجام باید با احتیاط انجام بگیرد مبادا به تهران این پیام را بفرستد که می تواند از مفرهای توافق هسته ای سوء استفاده کند و به آزمایش موشک های بالیستیک که خارج از حوزه برجام است ادامه بدهد.
دوم، توافق هسته ای باید به سختی به اجرا گذاشته شود. تحریم های اخیر ایران مصوب کنگره باید به سرعت برای امضا رییس جمهوری به کاخ سفید فرستاده شود.
سوم، بازبینی سیاست ایران باید حاوی عناصری کلیدی باشد که اولویت های امنیت ملی پرزیدنت ترامپ درباره سخت گیری بر سر ایران را انعکاس بدهد. رییس جمهوری آمریکا باید بگوید که ایران همچنان در زیر نظر خواهد ماند.
چنین تدابیری نشانگر عزم آمریکا در برابر رهبران جمهوری اسلامی است، وقتی آن ها به گروگان گیری شهروندان آمریکا اقدام می کنند، قایق های تندروی سپاه پاسداران در خلیج فارس در برابر شناورهای آمریکایی به اقدامات تحریک دست می زند و در داخل ایران و خارج از ایران ناراضیان ایرانی سرکوب می شوند.
از این منظر در بازبینی سیاست ایران، «شورای ملی مقاومت ایران» باید به عنوان یک سازمان اپوزیسیون مشروع به رسمیت شناخته شود و برای مقام های وزارت خارجه و وزارت دفاع آمریکا روشن شود که با آن چنین برخوردی داشته باشند. چنین اقدامی دیگر تدابیر فعال علیه ایران را تقویت می کند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
