یادداشتی از مایکل مازا در نشنال اینترست
ایالات متحده آمریکا باید در پی شکل دادن به جنوب شرقی آسیایی باشد که از اقتصاد بازار آزاد استقبال می کند و تعامل عمیق تری با تجارت جهانی و جریان سرمایه دارد.
تصمیم رییس جمهوری آمریکا به ترک موافقتنامه تجارت آزاد آسیا اقیانوسیه موسوم به «تی پی پی» امید به تحقق اهداف او در سفرش به آسیا را غیرواقع بینانه کرده است. اما پرزیدنت ترامپ می تواند گام هایی بردارد که کشورهای منطقه و ایالات متحده از آن نفع ببرند.
ویتنام، اندونزی و فیلیپین به دلیل تولید ناخالص ملی قابل توجه شان به ترتیب ۱۹۱ میلیارد، ۸۵۹ میلیارد و ۲۹۲ میلیارد دلار و نرخ رشد اقتصادی شان به ترتیب ۳/۶ درصد، ۲/۵ درصد و ۶/۶ درصد با جمعیت بین یکصد تا دویست و پنجاه میلیونی شان از اهمیتی ویژه برخوردارند.
دارایی ملی ویتنام از سال ۲۰۰۰ تا نیمه سال ۲۰۱۶ از ۷۲ میلیارد دلار به ۳۴۲ میلیارد دلار افزایش یافته است.
انتظار می رود طبقه متوسط آن کشور بین سال های ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ دو برابر شده و از دوازده میلیون به سی و سه میلیون نفر برسد.
دارایی ملی اندونزی از سال ۲۰۰۰ تا سال ۲۰۱۶ پنج برابر شده است. هر سال هشت تا نه میلیون نفر به طبقه متوسط آن کشور افزوده می شوند.
دارایی ملی فیلیپین هم نرخ رشدی مانند اندونزی داشته است. طبقه متوسط فیلیپین بین سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۳۰ رشدی حدودا چهل و دو درصدی خواهد داشت.
کوتاه کلام این که فرصت های بالقوه برای شرکت ها و کارگران آمریکایی فراوان است.
پرزیدنت ترامپ طی دیدار از جنوب شرقی آسیا و شرکت در کنفرانس «اَپک» و حضور در اجلاس «آمریکا-آسه آن» باید علاقه خود را به آن منطقه و اهمیت مسائل اقتصادی اش به نمایش بگذارد.
رییس جمهوری آمریکا در جریان بازدید از ویتنام و فیلیپین می تواند نشان دهد که برای گسترش تجارت با منطقه و اطمینان از رشد و کامیابی جنوب شرقی آسیا یک استراتژی مشخص دارد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
