به گزارش گزارشگر صدای امریکا در استانبول، در میان شمار بالای کودکانی که درپنج سال گذشته در ترکیه گم شده اند، هنوز یک هزار و پانصد تن از آنان پیدا نشده اند. بیشتر این کودکان اهل استانبول، بزرگ ترین شهر ترکیه، هستند. نیروهای امنیتی ترکیه واحد ویژه ای برای یافتن آنان ایجاد کرده است. خبری خوش برای بنیاد امید، که دو دهه پیش توسط پدر و مادران کودکان ربوده شده تاسیس شد. بنیاد امید در این مدت به امید یافتن کودکان گم شده در ترکیه، به نبردی تنها ادامه می دهد.
این گروه بیست سال است که با یک مینی وان به امید یافتن گمشدگان همه جای ترکیه را زیر پا گذاشته اند.
اتوبوس امید
ظفر اوزبیلی چی، از بنیان گذاران بنیاد امید است. ۲۱ سال پیش برادر عقب مانده ذهنی او ناپدید شد و ازآن پس ظفر زندگی خود را صرف یافتن برادر و دیگر کودکان گم شده کشورش کرده است.
او به خبرنگار صدای آمریکا در استانبول می گوید: «این اتوبوس را اتوبوس امید می خوانند. برای نخستین بار در ترکیه با این اتوبوس توجه مردم را به کودکان گم شده جلب کرده ایم». اتوبوس پوشیده از عکس بچه هاست. ظفر و گروه بنیاد امید در حین سفر به سراسر ترکیه مردم را از لزوم توجه به کودکانشان آگاه می کنند.
جوهر کوپسی یکی دیگر از اعضای گروه است که پسر پنج ساله اش هفت سال پیش گم شد. همسایگان گفتند که چند مرد که اتومبیل سیاهی داشتند او را با خود بردند. از آن پس او جست و جوی پسرش را آغاز کرده است. او می گوید: «گم شدن بچه خیلی وحشتناکه... هیچ وقت یادتون نمیره. وقتی در می زنند می گید نکنه خبری از او آورده ان. می خواستیم از اینجا اسباب کشی کنیم اما فکر کردیم اگر پسرمون برگرده و اینجا نباشیم چی میشه؟ می خواهیم بچه مون رو پیداکنیم. حتی اگر جنازه اش هم باشه. پیداش کنیم و دست کم خاکش کنیم و سرقبرش بریم.»
آیا دست سازمان های تبهکار درکار است؟
از میان بیش از ۱۵۰۰ کودکی که در حال حاضر در ترکیه ربوده یا گم شده اند، از گم شدن بیش از ۸۵۰ نفرشان بیش از یک سال می گذرد. تعداد کودکان گم شده در استانبول بیش از دیگر شهرهاست و بنیاد امید می گوید به احتمال زیاد دست تبهکاران سازمان یافته در کار است.
به نظر ظفر «کودکان مورد سوءاستفاده قرار می گیرند. استثمار می شوند. برای پورنوگرافی کودکان و پیوند غیرقانونی اعضای بدن ازشان استفاده می شود و ظاهرا مافیایی هست که با اعضای بدن ربوده شدگان و ازجمله کودکان تجارت می کند.» اما به گفته او پلیس تاکنون نتوانسته برگه محکمی ازآنها به دست آورد. او احتمال می دهد که برادرش قربانی تجارت اعضای بدن شده باشد.
یکی از مادران گروه که دست کودکش را دردست گرفته می گوید: « بعضی ها بچه ها را درخیابان رها می کنند که تا نصف شب در خیابان بازی کنند. هیچ بزرگ تری هم بالای سربیشترشان نیست. فقط می خواهند بچه ها از خانه بیرون باشند.»
پلیس واحد کودک ربایی ویژه ای برای مقابله با شمار رو به افزایش ناپدید شدگان ایجاد کرده است. ناظران می گویند رفته رفته والدین کودکان درک می کنند که رها کردن آنان در پارک ها و خیابان ها مانند گذشته امن نیست. با این حال تعداد عکس های کودکان گم شده بر دیوارهای شهر هم هشداری به مردم است و هم نشان از شمار بالای گم شدگان دارد.