تظاهرات عليه رهبری جمهوری اسلامی؛ آينده سياست در کشورهايی که حکومت استبدادی را به زير کشيده اند، و نقش اسلام در آينده تونس تيتر اول نشريات امروز جهان را تشکيل می دهد.
وال استريت جورنال از هجوم نيروهای امنيتی به تظاهرکنندگان در ايران خبر داده و نوشته است دهها هزار نفری که روز اول اسفند در شهرهای مختلف ايـــران با شعار سرنگونی دولت جمهوری اسلامی به خيابان ها ريختند، هدف حملات وحشيانه نيروهای ضد شورش و بسيج و لباس شخصی ها قرار گرفتند.
روزنامه لوموند اين پرسش را مطرح کرده است که آيا انقلاب در کشورهای عرب، نسخه جديدی از انقلاب است که به کمک وبلاگ ها و شبکه های اجتماعی روی اينترنت پا گرفته و رشد می کند؟
نيويورک تايمز با اشاره به هجوم عده ای از متعصبان مذهبی به خانه های فساد در پايتخت تونس نوشته است انقلاب تونس در روزهای اخير به مرحله تازه ای پا گذاشته؛ پرسش هايی را در زمينه نقش اسلام در سياست آينده کشور برانگيخته است. اين روزنامه می نويسد هر چند ۹۸ درصد از جمعيت ده ميليونی تونس را مسلمانان تشکيل می دهند، از کليشه های رايج در کشور های عربی فاصله دارند. زنان تونسی که توانسته اند جايگاه خود را در جامعه به کرسی بنشانند، حاضر به عقب گرد نيستند و در فراخوان برای جدايی دين از سياست بزرگترين راهپيمايی را پس از خلع بن علی از حکومت، به راه انداختند.
در ستون نظرات تورونتو سان چاپ کانادا پيتر وورتينگتون مينويسد به گواهی تاريخ، هنگامی که يک ديکتاتور پس از ساليان دراز سرنگون می شود، احتمال اين که ديکتاتور ديگری قدرت را به دست بگيرد، بسيار زياد است. اين روزنامه اشاره می کند که در سال ۱۳۵۷، دنيا سقوط پادشاه ايران را به چشم پيروزی دموکراسی می ديد. اما بعيد است که بلافاصله پس از سقوط يک ديکتاتور، دموکراسی در کشوری برقرار شود؛ و مشاهده می کنيم که سی سال پس از انقلاب اسلامی، جوانان ايرانی همچنان تشنه دموکراسی اند. نويسنده مقاله اين پرسش را مطرح کرده است که آيا مصر پس از رفتن حسنی مبارک، ايران ديگری خواهد شد؟