دانشمندان می‌گویند یک گونه باستانی از میمون‌های غول‌پیکر زمانی که تغییرات آب و هوایی باعث شد میوه‌های مورد علاقه‌شان در فصول خشک دور از دسترس قرار گیرد به سمت انقراض رفتند.
گونه گیگانتوپیتکوس که زمانی در جنوب چین می‌زیست، بزرگترین میمون شناخته شده در تاریخ است که سه متر قد و نزدیک ۳۰۰ کیلوگرم وزن داشت.
شماری از دانشمندان می‌گویند اندازه آن نیز ممکن است به انقراضشان کمک کرده باشد.
رنو جوآنز بویائو، پژوهشگر دانشگاه کراس جنوبی استرالیا و یکی از نویسندگان این پژوهش که نتایج آن در مجله «نیچر» منتشر شده است به خبرگزاری آسوشیتدپرس می‌گوید: «وقتی غذا کمیاب شد، این میمون به خاطر اندازه‌اش نمی‌توانست برای کشف منابع غذایی جدید از درختان بالا برود.»
میمون‌های غول‌پیکر، که احتمالاً شبیه اورانگوتان‌های امروزی بودند، حدود ۲ میلیون سال در جنگل‌های منطقه گوانگشی چین زنده ماندند. آن‌ها رژیمی گیاهی داشتند و از‌میوه‌ها و گل‌ها در جنگل‌های استوایی تغزیه می‌کردند تا اینکه محیط شروع به تغییر کرد.
محققان نمونه‌های گرده و رسوب از غارهای گوانگشی و دندان‌های فسیلی را بررسی کردند تا بفهمند چگونه جنگل‌ها به خاطر بروز فصل‌های خشک بیشتر، از حدود ۶۰۰ هزار سال پیش میوه‌های کمتری تولید می‌کردند.
محققان دریافتند که میمون‌های غول پیکر به سرعت ناپدید نشدند، اما احتمالا بین ۲۱۵ تا ۲۹۵ هزار سال پیش منقرض شدند.
در حالی که میمون‌های کوچکتر برای جستجوی غذای مختلف از درختان بالا می‌رفتند، میمون‌های غول‌پیکر بیشتر پوست درخت، نی و دیگر مواد غذایی غیر مغذی می‌خوردند.
بیشتر آنچه دانشمندان درباره میمون‌های بزرگ منقرض شده می‌دانند، از مطالعه و بررسی فسیل‌های دندان و چهار استخوان بزرگ فک پایین به دست آمده است و هیچ اسکلت کاملی پیدا نشده است.
سوابق فسیلی نشان می‌دهد که بین ۲ تا ۲۲ میلیون سال پیش، چندین گونه از میمون‌های بزرگ در آفریقا، اروپا و آسیا زندگی می‌کردند ولی امروز فقط گوریل‌ها، شامپانزه‌ها، بونوبوها، اورانگوتان‌ها و انسان‌ها باقی مانده‌اند.
