جنگ داخلی سوریه کم کم وارد سومین سال می شود و شمار آوارگان این کشور رو به افزایش است. بسیاری خود را به پناهگاه هایی در مرز ترکیه رسانده اند تا پس از ماه ها انتظار به آن سوی مرز منتقل شوند. در کمتر از یک سال این پناهگاه ها به شهرک هایی با شرایط خاص خود تبدیل شده اند.
باب السلامه یکی از این کمپ ها در شمال سوریه است. زندگی در آنجا یکنواخت است و ساکنان در انتظار انتقال به کمپ های پناهندگی در ترکیه هستند. این پناهگاه در ده ماه گذشته از هیچ به یک شهرک با جمعیتی حدود ١٥ هزار نفر تبدیل شده است که در چادر و بدون امکاناتی مثل برق و آب به سر می برند.
محمود اسد، نوجوان ١٥ ساله ای که پنج ماه پیش با خانواده اش از حلب به این کمپ رفته به صدای آمریکا می گوید زندگی آنجا سخت است: «اینجا خیلی گرم است. پشه ها نیشمان می زنند و مگس زیاد است. برادرم را مار نیش زد.»
شرایط وخیم بهداشت
بهداشت پایین سلامت افراد را به خطر می اندازد. دکتر نمیر الناصر، رئیس بخش پزشکی کمپ نگران شیوع وبا و تیفوئید است: «تغذیه در اینجا بسیار بد است. غذاهای گوشت دار هفته ای یک بار به افراد داده می شود و تخم مرغ اصلا نیست. شیر وجود ندارد و تنها ماست به ساکنین داده می شود که برای این جمعیت کافی نیست.»
این پزشک می گوید با آن که آب تصفیه شده اما به دلیل نبود بهداشت، ابتلا به اسهال فراوان است.
ساکنان کمپ روزی یک بار غذا دریافت می کنند. سال گذشته روزی سه بار غذا تقسیم می شد. غذای امروز بلغور گندم و فلفل سبز است.
تلاش برای بقا
برخی ساکنین دکه های کوچک راه انداخته اند. حسن می گوید روزی یکی دو دلار درمی آورد. او می گوید: «اینجا داریم می میریم. مردم پول ندارند.»
حسین ٢٨ ساله چهار ماه پیش به کمپ باب السلامه آمده، پس از آن که نیروهای سوریه برادرش را کشتند و روستایشان را بمباران کردند. او درباره سلاح های وعده داده شده کشورهای غربی و عرب به مخالفان می گوید: «ای کاش این سلاح ها زودتر به دست مخالفان می رسید. اما انشاالله به تغییر وضع کمک کند.»
کودکان عصرها سر کلاس می روند. محمد الاترش، معلم ٢٤ ساله این کلاس می گوید تلاش می کند روحیه جدیدی را به شاگردانش آموزش دهد: «آزادی بیشتر. هدف اصلی این است که آنها بتوانند هرچه می خواهند را در هر جا و زمانی بگویند.»
با تمام این ها جو رقت بار است. پس از ماه ها انتظار، راه رفتن به امن و امان به ترکیه هنوز برای خیلی ها هموار نشده است.
باب السلامه یکی از این کمپ ها در شمال سوریه است. زندگی در آنجا یکنواخت است و ساکنان در انتظار انتقال به کمپ های پناهندگی در ترکیه هستند. این پناهگاه در ده ماه گذشته از هیچ به یک شهرک با جمعیتی حدود ١٥ هزار نفر تبدیل شده است که در چادر و بدون امکاناتی مثل برق و آب به سر می برند.
محمود اسد، نوجوان ١٥ ساله ای که پنج ماه پیش با خانواده اش از حلب به این کمپ رفته به صدای آمریکا می گوید زندگی آنجا سخت است: «اینجا خیلی گرم است. پشه ها نیشمان می زنند و مگس زیاد است. برادرم را مار نیش زد.»
شرایط وخیم بهداشت
بهداشت پایین سلامت افراد را به خطر می اندازد. دکتر نمیر الناصر، رئیس بخش پزشکی کمپ نگران شیوع وبا و تیفوئید است: «تغذیه در اینجا بسیار بد است. غذاهای گوشت دار هفته ای یک بار به افراد داده می شود و تخم مرغ اصلا نیست. شیر وجود ندارد و تنها ماست به ساکنین داده می شود که برای این جمعیت کافی نیست.»
این پزشک می گوید با آن که آب تصفیه شده اما به دلیل نبود بهداشت، ابتلا به اسهال فراوان است.
ساکنان کمپ روزی یک بار غذا دریافت می کنند. سال گذشته روزی سه بار غذا تقسیم می شد. غذای امروز بلغور گندم و فلفل سبز است.
تلاش برای بقا
برخی ساکنین دکه های کوچک راه انداخته اند. حسن می گوید روزی یکی دو دلار درمی آورد. او می گوید: «اینجا داریم می میریم. مردم پول ندارند.»
حسین ٢٨ ساله چهار ماه پیش به کمپ باب السلامه آمده، پس از آن که نیروهای سوریه برادرش را کشتند و روستایشان را بمباران کردند. او درباره سلاح های وعده داده شده کشورهای غربی و عرب به مخالفان می گوید: «ای کاش این سلاح ها زودتر به دست مخالفان می رسید. اما انشاالله به تغییر وضع کمک کند.»
کودکان عصرها سر کلاس می روند. محمد الاترش، معلم ٢٤ ساله این کلاس می گوید تلاش می کند روحیه جدیدی را به شاگردانش آموزش دهد: «آزادی بیشتر. هدف اصلی این است که آنها بتوانند هرچه می خواهند را در هر جا و زمانی بگویند.»
با تمام این ها جو رقت بار است. پس از ماه ها انتظار، راه رفتن به امن و امان به ترکیه هنوز برای خیلی ها هموار نشده است.
