با ادامه سرکوب تظاهرات مردم سوريه توسط نيروهای دولتی، جامعه جهانی به اين نتيجه رسيده است که بشار اسد، رييس جمهوری سوريه، بايد کنار برود.
وال استريت جورنال در مقاله ای با عنوان «دمشق نيازمند تغيير رژيم است،» يادآوری می کند که واشنگتن و غرب چهار دهه به انواع بهانه ها حکومت خاندان اسد بر سوريه را توجيه کرده اند؛ از جمله آن که وزير خارجه ايالات متحده بشار اسد را اصلاح طلب خواند و يک مقام پيشين سازمان اطلاعات مرکزی آمريکا - سيا- به رغم آنکه گفت رژيم اسد اصلاً مورد علاقه واشنگتن نيست ولی می توانيم روابط بسيار ارزشمندی با آن داشته باشيم. و عذر بدتر از گناه اين که «هرقدر هم رژيم اسد بد باشد، رژيم بعدی احتمالاً از آن هم بدتر خواهد بود.»
در ادامه مقاله آمده است اکنون موقع آن فرارسيده که دست از توجيه دمشق برداريم و با واقعيت آن رژيم روبرو شويم: «رژيمی که در چهل و يک سال حکومتش معيارهای جهانی را زير پا گذاشته است، عضو مسؤليت پذيری در جامعه بين المللی نبوده؛ گامی در جهت صلح برنداشته و از سازمان های تروريستی حمايت کرده است. بايد کمک کنيم تا رژيمی با استانداردهای جهانی جايگزين آن شود.»
روزنامه گاردين چاپ لندن نيز می نويسد تظاهرات مردم سوريه در ابعاد بسيار کوچکی آغازشد؛ اما برخورد وحشيانه دولت دمشق موجب بالا گرفتن اعتراضات مردمی و گسترش دامنه آن شده است. همزمان با کشتار مردم سوريه توسط نيروهای ارتش، رژيم اسد می کوشد تا تظاهرات را توطئه خارجی، نقشه تبهکاران مسلح، و شورش های فرقه ای جلوه بدهد؛ اما اين همه به زيان بشار اسد تمام شده، و او را به پرتگاه بی بازگشت شکست کشانده است.
در مقاله ای در نشريه اينترنتی هافينگتن پست آمده است سال ۲۰۰۵ هنگامی که تحولات دموکراتيک در لبنان به سه دهه اشغال نظامی آن کشور توسط سوريه پايان داد، جرقه انقلابهای دموکراسی خواهانه در خاورميانه زده شد. آن زمان فرصت خوبی برای آمريکا بود تا به رژيم های حاکم بر منطقه از جمله سوريه، برای حرکت به سوی دموکراسی فشار آورد؛ و دست سوريه و دولت تهران را از نفوذ بر منطقه کوتاه کند. اين فرصت اکنون برای بار دوم فراهم شده است؛ و ايالات متحده بايد تا سرنگونی رهبران خودکامه و رسيدن کشورهای انقلابی خاورميانه به دموکراسی، در کنار مردم بايستد.
