سرمقاله هیات تحریریه روزنامه نیویورک تایمز
پس از تحمل پنج ماه رنج و تخریب ناشی از بمباران های بی وقفه هواپیماهای روسی، مردم سوریه دست کم خبرهای خوشی دریافت کردند: بامداد جمعه در مونیخ یک توافق بین المللی میان آمریکا و روسیه برای ارسال کمک های بشردوستانه جداگانه به شهرهای محاصره شده سوریه و متعاقب آن توقف موقت مخاصمه اعلام شد.
همانطور که جان کری وزیر خارجه آمریکا اشاره کرد "آزمون واقعی در این است که آیا تمام طرفین به آن تعهدات پایبند خواهند ماند یا خیر." با توجه به بی‌رحمی و جاه طلبی دیکتاتورمآبانه بشار اسد رییس جمهوری سوریه و رفتار مزورانه متحد اصلی او، ولادمیر پوتین رییس جمهوری روسیه، این توافق اما و اگرهای بزرگی دارد؛ اما در حال حاضر برداشتن یک گام به سوی آنچه که می تواند نخستین توقف قابل دوام جنگ داخلی سوریه از سال ۲۰۰۱ باشد، ارزش شادمانی را دارد.
توقف جنگ با فرض این که از مسیر خود خارج نشود تا یک هفته دیگر رخ نخواهد داد و شامل تمام گروه های شورشی پیکارجو از جمله داعش نمی شود. روشن نیست که آیا توافق تمام گروه های طرف جنگ با اسد با موفقیت های تقلیل یافته شان را در بر می گیرد یا نه. برای اطمینان از این که این توافق چیزی فراتر از یک فرصت شکننده و موقت باشد، گفتگوهای صلح بیشتری لازم است.
بعضی دیپلمات ها تاکید می کنند که توقف جنگ به حفظ وضعیت کنونی می انجامد که به سود اسد و روس ها است. به اعتقاد این دیپلمات ها، با توجه این که حملات هوایی روسیه و عملیات زمینی نیروهای اسد باعث شده است تا بخش عمده ای از مناطق پر جمعیت غرب سوریه دوباره در اختیار دولت اسد قرار بگیرد و شورشیان حلب را ترک کنند، حال این احتمال وجود دارد که مسکو همکاری بیشتری بر سر توقف جنگ نشان دهد.
تا این جای کار، پوتین تمام و کمال درگیر تخریب سوریه و مردمش بوده است. بنا بر گزارش ها، در پنج ماه گذشته بمباران هواپیماهای روسیه موجب مرگ حدود ۱۴۰۰ غیرنظامی شامل ۵۲۷ زن و کودک شده است؛ بمباران هایی که تماما در خدمت بقای دیکتاتوری بی‌رحم و سرکش اسد بوده است.
یافته های عفو بین الملل حاکی است که بخش عمده ای از این قتل عام در نقض آشکار قانون بین الملل انجام می گیرد. روس ها مناطق مسکونی را با مهمات خوشه ای و بمب های بی هدف که استفاده از آن ها ممنوع است مورد حمله قرار داده و دست کم یک بیمارستان و یک مسجد را در ادلب تخریب کرده اند. پزشکان بدون مرز می گویند ۱۳ مرکز درمانی از آغاز سال جاری میلادی هدف قرار گرفته اند؛ دیگران می گویند به مدارس، بازار، و دیگر اماکن بدون هیچ استفاده آشکار نظامی هم حمله هوایی شده است.
کشته های مربوط به حملات روس ها در سوریه بر وخامت فاجعه افزوده است؛ جنگی با ۲۵۰ هزار کشته و ۱۱ میلیون آواره که در جستجوی سرپناه در نقاط دیگر سوریه، کشورهای همسایه یا اروپا هستند.
پوتین از همان ابتدا بازی تزویر آمیزی را در پیش گرفت. او در حالی که وانمود می کرد هدف اقدامات نظامی روسیه داعش و دیگر تروریست ها است، به شکل گسترده ای شورشیان مخالف اسد را زیر حمله قرار داد تا با تحکیم قدرت اسد بتواند پایگاه نظامی روسیه در بندر طرطوس در دریای مدیترانه را حفظ و به اعمال نفوذ در خاورمیانه ادامه دهد.
پوتین اجازه داد وزیر خارجه اش با آمریکا و سازمان ملل متحد بر سر تنها راه حل برای جنگ داخلی سوریه مذاکره کند؛ راه حلی سیاسی که خواهان گذار هجده ماهه به دولتی جدید با قانون اساسی نوین و انتخابات است. اما در حالی که قرار بود هفته پیش مذاکرات صلح در ژنو از سر گرفته شود، روسیه به حملات هوایی در سوریه شدت بخشید و با خشمگین کردن مخالفان مذاکرات را به عقب انداخت.
پوتین به هر دلیلی به نظر می رسد برای مخمصه هولناکی که مردم سوریه بدون غذا و سرپناه و دارو در آن گرفتار شده اند، احساس همدردی می کند. از سرگیری کمک ها و توقف موقت مخاصمه می تواند گام نخست به سوی صلح باشد. اما لازمه این امر تغییری جدی در رویکرد پوتین و ادامه فشارهای دیپلماتیک آمریکا و متحدانش است.
* برگردان فارسی این مقاله ها تنها برای آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آنها الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.