نا آرامی ها و تظاهرات ضد حکومتی مردم سوریه از شهر مرزی درعا به سایر شهرهای این کشور کشیده شده و روز جمعه بیشتر شهرهای بزرگ و کوچک سوریه صحنه تظاهرات ضد دولتی بود. تظاهراتی که از سوی ماموران امنیتی به خشونت و کشتار انجامید.
یک فیلم ویدیوئی از شهر حُمص نشان می دهد که مردم عکس های بشار اسد رئیس جمهوری و پدر وی حافظ اسد را پاره کرده و به آتش کشیده اند. گزارش شده است که در تظاهرات روز جمعه سوریه دست کم ۲۳ نفر توسط ماموران دولتی به قتل رسیده اند.
در شهر دمشق به دلیل سانسور شدید خبرها و حضور نداشتن خبرنگاران مستقل، اطلاعات درباره کشته ها و زخمی های روز جمعه چندان زیاد نیست.
درشهر درعا مردم فریادآزادی سر دادند و مجسمه حافظ اسد پدر رئیس جمهوری را از میدان شهر پائین کشیدند .مردم این شهر در زیر رگبار گلوله و گاز اشگ آور به رویاروئی با پلیس و نظامیان برخاستند و پس از آنکه ماموران امنیتی صحنه را ترک کردند شماری ازساختمان های دولتی به آتش کشیده شد.
ابراهیم، حقوقدان در شهر درعا، رویدادهای کشورش را با مصر و تونس مقایسه می کند و می گوید: «دیوارهای ترس ترک برداشته و شکسته شده است. این نخستین گام در مسیر سرنگون کردن رژیم است. ما به نقطه بی برگشت رسیده ایم.»
مردم شهر پس از پائین کشیدن مجسمه حافظ اسد به روی آن بنزین ریختند و آن را به آتش کشیدند. صحنه ای که پائین کشاندن مجسمه ها صدام حسین در سال ۲۰۰۳ درعراق را به خاطر می آورد.
در شهر سنامین، پلیس به روی مردمی که در مقابل ساختمان اداره اطلاعات و امنیت شهر گردآمده بودند آتش گشود و بیش از ۲۰ نفر را کشت. خبرگزاری دولتی سوریه دراین باره گزارش داد ماموران به روی مردمی که مسلحانه قصد حمله به ساختمان را داشتند آتش گشودند. درعا کانون سنی مذهبان سوری است که با حکومت اقلیت علوی خاندان اسد بر کشور و فساد حاکم بر سوریه مخالفند. مقام های بیمارستان شهر از کشته شدن ۳۷ نفر درتظاهرات روز پنجشنبه مردم خبر داده اند.
بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد در گفت و گوی تلفنی با بشار اسد از به کار گرفته شدن بیش از حد زور در مقابله با تظاهرات آرام مردم انتقاد کرده و خواهان خویشتنداری حکومت در مقابل مردم معترض شده است.
سخنگوی کاخ سفید گفته است «ما قویا تلاش های دولت سوریه در سرکوب و ارعاب مردمی را که دست به تظاهرات زده اند محکوم می کنیم.»
گروه بحران بین المللی می گوید «دو راه بیشتر پیش روی سوریه نیست. یکی ایجاد این برداشت در مردم که رژیم خواهان اصلاحات و تغییر است و دیگری افزایش میزان سرکوب و راه انداختن جوی خون که حاصلش مشروعیت زدائی بیشتر از رژیم خواهد بود. رژیم به نقطه تعیین کننده خود رسیده است.»