گالری سیحون در شهر هالیوود غربی در لس آنجلس، از روز ٣٠ جولای تا چهارم اوت میزبان نمایشگاه عکاسی است که در آن «سرژ حاماد» عکاس فرانسوی و هنرمند هنرهای بصری ساکن نیویورک یک سری عکس های تازه خود را با موضوع حقوق بشر در ایران به نمایش گذاشته است.
سرژ حاماد که عکاسی را از سن ده سالگی با دوربینی که از مادرش هدیه گرفته بود آغاز کرده، در ١٩ سالگی به عنوان عکاس جنگی به کار مشغول شد و به ثبت تصاویری از مشخصه های انسانی از جمله زیبایی، بدبختی، نفرت و شفقت پرداخت اما در تمام این مدت به این مسایل از دیدگاهی عمیق و پراحساس اما بی طرف و منصفانه نگاه کرده است.
«سرژ» بعدها به کار فیلمسازی مستند روی آورد و به این صورت «صدا» را هم به تصاویر تاثیرگذار خود اضافه کرد. او دراوایل دهه ٩٠ میلادی به همراه همسر ایرانی خود «هاله» که او نیز یک ادیتور ورزیده فیلم به شمار می رود، یک شرکت تهیه فیلم مستقل را پایه گذاری کرد و به ساختن فیلم برای تلویزیون های مختلف اروپا پرداخت.
اما در این تازه ترین پروژه، که از دو سال پیش تا کنون تنها مشغله سرژ حاماد بوده، این هنرمند فرانسوی تبار کوشیده است هنر خود را در راه حمایت از حقوق بشر در سطح جهانی با تمرکز بر روی مسئله نقض حقوق بشر در ایران ارائه دهد و تمام عواید این نمایشگاه تازه را هم به کمپین «امید»، سازمانی برای حمایت از حقوق بشر در ایران اهدا کند.
عکس های تازه «سرژ حاماد» در نمایشگاه اخیر، به مسایل و مشکلاتی چون اعدام، سنگسار، ناهمگونی های شرایط و تبعیضات علیه زنان، نبود آزادی بیان در ایران، به زندان افکندن هنرمندان و فیلمسازان و نبود آزادی برای موسیقی دان های جوانی که با وجود مشکلات موجود توانسته اند آثار خود را ارایه دهند پرداخته است.»
هدف «سرژ» از برگزاری این نمایشگاه هم صحه گذاردن به سازمان های حامی حقوق بشر از طریق عکاسی خلاق بوده است. شیرین نشاط هنرمند سرشناس ایرانی برخی از آثار تازه به نمایش گذاشته شده «سرژ حاماد» را به حراجی «کریستی» در لندن پیشنهاد داده است و قرار است تا عواید حاصله از فروش این آثار در حراجی مذکور به مصرف پیشبرد اهداف سازمان های مدافع حقوق زنان برسد.
سرژ حاماد در پاسخ به این سئوال که خلق و گنجاندن تصاویری چون دست های زنده ای که از زیر سنگ بیرون آمده و بیانگر عمل خشونت بار سنگسار به صورتی هنری است از کجا سرچشمه می گیرد به صدای آمریکا می گوید: «تصاویر من مجموعه ای از دیده هایم در طول دوران زندگی عکاسی حرفه ای چه در جنگ های مختلف و چه در دورانی است که به عکاسی از مسایل دیگر اجتماعی اشتغال داشتم. اما زمانی که سکینه محمدی آشتیانی در آستانه اعدام از طریق سنگسار به سر می برد، روزی همسرم «هاله» که فیلم مستندی از وقایع مربوط به سکینه را برای تلویزیونی در فرانسه «ادیت» کرده بود و به شدت ناراحت به نظرمی رسید مرا در جریان این وقایع گذاشت. همان جا با همفکری هاله تصمیم گرفتیم کاری در این مورد انجام دهیم و ایده عکس های اخیر و تشکیل نمایشگاه هم از همانجا سرچشمه می گیرد. البته افراد سرشناسی چون خانم شیرین عبادی، ایزابل روسلینی بازیگر سینما و رابرت ویلسون، یکی از برجسته ترین هنرمندان تئاتر آوانگارد در جهان از حامیان این پروژه بوده اند.»
اما انگیزه اصلی «سرژ» در انجام این پروژه تازه عشقی است که این هنرمند به ایران دارد: «من عاشق ایران هستم. من مطمئنم که هر کسی که با این مملکت و مردم آن، به صورتی ارتباط برقرار کند همین احساس مرا خواهد داشت. البته من این افتخار را هم داشته ام که هیجده سال پیش با یک زن ایرانی ازدواج کنم و برای همین هم برایم بسیار آزار دهنده است که این خبرها را در رابطه با بازداشت های بی جهت، اعدام و شکنجه های جسمی و روانی مردم در ایران بشنوم و شاهد نقض اولیه ترین حقوق انسانی این مردم به طور روزانه باشم.»
در نمایشگاه عکس های «سرژ حاماد» علاوه بر عکس های سیاه و سفید، آثاری نیز به صورت گرافیک با موضوع های خاصی در رابطه با سرکوب جنبش سبز درایران، فساد و ضدیت با احقاق حقوق بشر و حجاب زنان به نمایش گذاشته شده است. اما تم مشترک میان این آثار، پیام اصلی این هنرمند و نتیجه ای که تماشاگر از تماشای آثار او می گیرد «امید» است. امید به تغییرات و امید به آینده ای بهتر: «پیام من امید است. من هیچ نوع هدف سیاسی از برگزاری این نمایشگاه ندارم و به دنبال ادامه راه تبلیغات منفی غرب هم نیستم. من فقط می خواهم با هنرم دیگران را از وضعیت دشواری که مردم ایران در آن به سر می برند آگاه کنم. اما این مسئله را برعهده خود مردم می گذارم که تصمیم بگیرند چگونه به حل این مشکلات کمک کنند. من امیدوارم با تماشای این عکس ها مردم فراموش نکنند که هزاران زندانی بی گناه در گوشه زندان های ایران و هزاران پناهنده سرگردان در گوشه و کنار جهان چشم به عکس العمل های آن ها دوخته اند.»