نام پیتر هاندکی، نویسنده و نمایشنامه نویس آوانگارد اتریشی، سال‌ها است به عنوان یکی از افراد شایسته برای دریافت جایزه نوبل ادبیات مطرح می‌شود و هواداران او از این خبر به وجد آمده‌اند.
آقای هاندکی به خاطر تجربه های غیر متعارفی که با فرم های مختلف روایی انجام داده است شناخته می شود.
داوران نیز آقای هاندکی را برای استفاده او از ژانرهای گوناگون از جمله نثر، نمایشنامه، فیلم، و رمان ستوده اند.
نخستین رمان پیتر هاندکی در سال ۱۹۶۶ منتشر شد. محبوب‌ترین اثرش نیز «اندوهی در پس رویاها» نام دارد که در آن به موضوع خودکشی مادرش پرداخته است.
اما اعطای جایزه نوبل ادبیات به پیتر هاندکی با انتقادهایی نیز همراه بوده است. منتقدان آقای هاندکی او را به دلیل نظرات سیاسی‌اش و نیز سخنرانی او در حمایت از اسلوبودان میلوشویچ، رئیس جمهوری سابق صربستان در سال ۲۰۰۶، شایسته دریافت نوبل نمی دانند. میلوشویچ به اتهام جنایات جنگی در دیوان بین‌المللی دادگستری لاهه محاکمه شده بود.
ولورا چیتاکو، سفیر کوزوو در آمریکا، بلافاصله این اقدام آکادمی (یا فرهنگستان) سوئد، موسسه انتخاب کننده برنده جایزه نوبل ادبیات، را محکوم کرد. اما مقامات و رسانه های صرب این انتخاب آکادمی را ستوده اند.
پیتر هاندکی، که خود از منتقدان شناخته شده جایزه نوبل ادبیات و آکادمی سوئد بوده، هنوز به دریافت جایزه نوبل ادبیات واکنشی نشان نداده است.
اولگا توکارچوک، نویسنده لهستانی، که با یک سال تأخیر (در پی لغو جایزه نوبل در سال ۲۰۱۸) برنده نوبل ادبیات سال ۲۰۱۸ شده است، در همان سال (یعنی سال ۲۰۱۸) نامش را به عنوان نخستین لهستانی دریافت‌کننده جایزه معتبر ادبی من بوکر بین المللی، به ثبت رساند.
«پروازها» نوشته خانم توکارچوک با ترجمه «جنیفر کرافت» جایزه پنجاه هزار پوندی من بوکر بین المللی را دریافت کرد و به این ترتیب نام این نویسنده لهستانی بر سر زبان‌ها افتاد.
خانم توکارچوک در آثارش به مهاجرت و دگرگونی فرهنگی می پردازد.
پیش از او، تنها ۱۴ زن از سال ۱۹۰۱ که نوبل ادبیات برای نخستین بار اعطاء شد این جایزه را دریافت کرده بودند.
اولگا توکارچوک ۵۷ ساله، نخستین کارش را که یک مجموعه شعر بود در سال ۱۹۸۹ منتشر کرد و در کل، هشت رمان و دو مجموعه داستان کوتاه در کارنامه ادبی‌اش دارد.
