جکی ابرامیان، بنیانگذار سازمان مشاوره بازاریابی رسانه ای «گلوبال کادنس» و از اعضای «گروه کاری زنان، دموکراسی، حقوق بشر و امنیت در سال ۲۰۰۰»، در مقاله ای در نشریه «فوربس» نوشته است موضوع محوری امسال روز جهانی زن «به چالش کشیدن را انتخاب کن» است. از این طریق از زنان در سراسر جهان دعوت شده است وضعیت کنونی خود را به چالش کشیده و برای تحقق یک جهان برابر قد علم کنند.
ابرامیان می گوید روز جهانی زن در هشتم مارس را کلارا زتکین یکصد سال پیش بنا گذاشت. سازمان ملل متحد طی «سال بین المللی زنان» در سال ۱۹۷۵ «روز جهانی زن» را جشن گرفت و در سال ۱۹۷۷ هشتم مارس را به طور رسمی «روز حقوق زنان و صلح بین الملل» تعیین کرد.
با گذشت یک سال از همه گیری ویروس کرونا ایمنی و امنیت زنان رو به وخامت گذاشته است. زنان در سراسر جهان در این باره حرف می زنند که «روز جهانی زن» برای آن ها چه معنایی دارد، چگونه آن را گرامی می دارند و چه خواسته ای دارند.
گروهی از زنان از رهبران جهان از جمله دبیرکل سازمان ملل متحد، دبیرکل سازمان همکاری اروپا، دبیرکل ناتو، دبیرکل شورای اروپا و روسای سازمان های چند ملیتی خواسته اند:
نقش حیاتی زنان را در استقرار صلح در جهان به رسمیت بشناسند.
زندانیان، زنان زندانی در جنگ، فعالان حقوق بشر و روزنامه نگاران را که تنها جرمشان احترام به صلح، عدالت برای همه و حاکمیت قانون است، آزاد کنند.
تلاش هایی حقیقی در اجرای قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت سازمان ملل متحد برای کمک به مشارکت زنان در همه مذاکرات صلح انجام دهند.
به گفته گلنارا شهینیان، بنیانگذار سازمان مردم نهاد «امروز دموکراسی» در ارمنستان، و هایدی ماینزولت، عضو اروپایی «اتحادیه بین المللی برای صلح و آزادی» در آلمان که این درخواست را ارائه داده اند، تنها آن موقع زنان می توانند روز جهانی زنان را به معنای واقعی جشن بگیرند. این طرح به امضای صدها زن مدافع حقوق بشر در سراسر جهان رسیده است.
مگز شاه، مهاجر هندی ساکن ایالات متحده و از بنیانگذاران «همکاری پاراسول»، الگوی خود را مادرش می داند که «دبیرستان را نیمه تمام رها کرد، انگلیسی نصف و نیمه حرف می زد ولی به مدرسه بازگشت و در نیمه چهل سالگی دستیار پزشک شد».
دکتر نازند بگیخانی، شاعر کرد و استاد دانشگاه ساکن پاریس، می گوید: «در فرهنگ کردی، ماه مارس به لحاظ تاریخی با قیام های مردمی، مبارزه برای آزادی، مقاومت در برابر دیکتاتوری حکومتی و یادبود نسل کشی کردها موسوم به انفال همزمان است. این نمادی از مقاومت زنان در برابر سرکوب و دعوت به حقوق برابر، دستمزد منصفانه، شرایط بهتر کار، حق رای و مشارکت و پایان دادن به خشونت است. در این ماه نوروز رخ می دهد. امیدواریم این روز برای همه بشریت در این دوران پر چالش روزی نو باشد.»
فیروز احمد، از موسسان «همکاری پاراسول» در «بنیاد بیدیانوندو» در ایالات متحده، با اشاره به تلاش های مادر و مادربزرگ اش در برنامه های آموزشی، راه اندازی مدارس و حمایت های خیرخواهانه در بنگلادش افزود: «من از اواخر دبیرستان در برنامه های حمایت از زنان در زاغه های داکا داوطلبانه کار می کردم. به عنوان مادر مجرد ۳ دختر، یک مسلمان و زن رنگین پوست، روز جهانی زن برای من اذعان به آن چیزهایی است که زنان در صورت نبود تبعیض ها می توانند به دست بیاورند.»
اپئولووا آشیمی، بنیانگذار و مدیر اجرایی «اِم کر» در نیجریه، که یک مرکز درمانی با ۹۰ درصد نیروی کار زن را اداره می کند در باره نقش زنان در خط مقدم بخش درمان گفت: «در بخش درمان در سراسر جهان زنان بیشتری در صف مبارزه با کووید-۱۹ هستند و سختی های آن را متحمل می شوند. ما باید به شکل اقتصادی ملموسی از نیروی کار زنان مان قدردانی کنیم.»
آنیس دِرسیمونیان، مدیر تعامل و ارتباطات جوانان در «پروژه لاله زرد»، تاکید می کند که برای او «روز جهانی زن فضایی حیاتی را فراهم می کند که ما زنان می توانیم اختلاف هایمان را کنار بگذاریم و فقط زن باشیم».
مونا لقمان، رئیس سازمان «غذا برای انسانیت» در یمن، به حضور زنان در نقاط خطرناک و در صف نخست واکنش های بشردوستانه در سراسر جهان پرداخته و گفته است: «با این وجود زنان به روندهای تصمیم گیری، مکانیزم های هماهنگی و جریان های تامین مالی واکنش های بین المللی دسترسی ندارند. زنان باید از فرصت ایفای نقشی فعال در شکل دادن به تصمیم گیری های محوری و حیاتی برخوردار باشند؛ انتخاب هایی که بر نسل های آتی اثر خواهد گذاشت.»
ییفات ساسکایند، مدیر اجرایی «مادره» مستقر در ایالات متحده، با اشاره به تلاش های رُز کانینگهام، همکار خود در نیکاراگوئه، در طوفان های دریایی ویرانگر نوامبر گذشته، گفت: «از زنانی مانند رُز باید در صحنه بین المللی قدردانی شود. آن ها به ما می آموزند چگونه هدایت کنیم و جهانی بیافرینیم که با مراقبت از یکدیگر و ایجاد روابطی مبتنی بر عشق و مقاومت همه در آن رشد کنند.»
شیرین جُردی، نماینده منطقه ای هیات مدیره بین المللی «منا» در لبنان، معتقد است: «بزرگترین دستاورد زنان و مردان محلی کردن دستور کارهای بین المللی، در نظر گرفتن جنبه انسانی و محلی چالش ها و خواسته های زنان محلی با رویکرد امنیت انسانی است.»
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
در همین مورد، یک دیدگاه دیگر را نیز بخوانید:
