سرمقاله هیات تحریریه نیویورک تایمز
روهینگیا اقلیتی مسلمان در کشور میانمار (برمه) با اکثریت بودایی هستند که به طور برنامه ریزی شده از اساسی ترین حقوق شان شامل حق شهروندی، انجام فرایض دینی، تحصیل، ازدواج، و سفر محروم بوده اند. ده ها هزار تن از این اقلیت مسلمان سال ۲۰۱۲ با خشونت از خانه هایشان کوچ داده شدند؛ بسیاری سال گذشته برای فرار از آزار و ایذا از روی ناچاری به دریا زدند.
آنگ سان سو چی، رهبر میانمار و برنده جایزه صلح نوبل، نمی خواهد آنها را روهینگیا خطاب کند زیرا ملی گرایان بودایی می کوشند این باور را جا بیاندازند که این اقلیت مسلمان در واقع بنگالی هستند و جایی در میانمار ندارند. سوچی همچنین از سفیر آمریکا در آن کشور خواسته است از عنوان روهینگیا برای این قوم استفاده نکند. توصیه او غلط و عمیقا تاسف آور است. مردم روهینگیا به همان اندازه برمه ای هستند که آنگ سان سوچی هست.
سوچی که طی پانزده سال حصر خانگی شهرتی جهان یافت احتمالا دلایل متعددی برای عدم تمایل اش به پیگیری مساله روهینگیا دارد. هنوز یک ماه از روزی نگذشته است که سوچی رهبری میانمار را در نخستین انتخابات دموکراتیک آن کشور از سال ۱۹۶۲ به دست گرفت. اواخر ماه آوریل پس از آن که سفارت آمریکا در یک نامه همدردی خطاب به خانواده قربانیان یک قایق غرق شده از آن ها به عنوان "جامعه روهینگیا" یاد کرد ملی گرایان خشمگین در مقابل سفارت آمریکا دست به تظاهرات زدند.
نیست که سوچی نمی خواهد با ذکر نام روهینگیا ملی گرایان برمه را خشمگین کرده و به روند آشتی ملی لطمه بزند. سال ۲۰۱۲ ایالت راخین در غرب برمه صحنه خشونت های هولناکی میان بوداییان و مسلمانان بود.
ایالت راخین یکی از فقیرترین مناطق میانمار و کانون پیچیده ای از تنفر فرقه ای است که احتیاط در رویکرد سیاسی را می طلبد. اما این امر نمی تواند آنها را از بردن نام شان محروم کند.
سوچی که برای یک نسل مترادف حقوق بشر و مقاومت در برابر حکومت نظامیان بوده است باید موضع خود را در این باره سریع تغییر بدهد، زیرا جایگاه او موجب پذیرش برمه در جامعه جهانی شد. پیشاپیش گروه های حقوق بشری از باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا، خواسته اند تحریم های میانمار را پیش از انقضا در بیستم ماه مه تمدید کند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.