سناتور جان مک کین، سناتور جمهوری خواه از ایالت آریزونا و کاندیدای پیشین ریاست جمهوری آمریکا در جلسه ای در "بنیاد ملی دموکراسی" که یک بنیاد غیر انتفاعی در واشنگتن است، به مناسبت سالگرد انتخابات ریاست جمهوری ایران و سرکوبی مردم در سال گذشته به ایراد یک سخنرانی پرداخت.
وی پس از سپاسگزاری از " کارل گرشمن" رئیس این بنیاد برای برقراری چنین جلسه مهمی گفت، این بنیاد بر اساس دیدگاه های کسی که قهرمان من است( رونالد ریگان) در سه دهه پیش بنیان گزارده شد.
رونالد ریگان (در یکی از سخنرانی هایش) گفت "هدفی را که من پیشنهاد می کنم این است که بگوئیم باید بنیادهای دموکراسی، نظام مطبوعات آزاد، احزاب سیاسی، اتحادیه ها و دانشگاه ها را پرورش داد زیرا چنین امری به مردم اجازه میدهد که راه خود را انتخاب کنند، فرهنگ خود را پرورش دهند و تفاوت های خود را از طریق راه های صلح آمیز به آشتی برسانند".
یک سال پیش در چنین هفته ای، در ایران آرمان هائی که در پی ایده های دموکراتیک بود، یک جنبش و یک رفرم سیاسی را متولد کرد که بیش از هر چیز در پی یک تفکر سیاسی بود. تفکری که نتیجه اش تولد جنبشی این چنین بود؛ جنبشی که بیش از هر چیز دیگر طی یک نسل خاورمیانه بخود دیده بود.
یک سال پیش، بینشی که چنان چشم اندازی را برای ایجاد یک تحول سیاسی در ایران دور و مبهم میدید، مطلقاً اشتباه کرده بود. پس از آن که حق مردم ایران برای برگزاری یک انتخابات آزاد و منصفانه رد شد؛ جهان با ترس و و حشت به دریائی از مخالفان که بنا بر آوردها به ۳ میلیون نفر میرسید، می نگریست. به مردمی که در سراسر کشور با غرور به خیابان ها ریخته بودند.
مردم عادی در ایران می دانستند که نمی توانند در پیکار با نقض حقوق بشر در میهنشان بی تفاوت باقی بمانند. در نتیجه، این تاریخ بود که در برابر چشمان ما شکل می گرفت. یک سال پیش تغییرات دموکراتیک در ایران غیر محتمل بنظر میرسید و درست یک هفته پس از آن، بالقوه اجتناب ناپذیر.
متاًسفانه، آن چه که پس از آن دیده شد، این بود که ما شاهد اعمال سخت گیری های بیرحمانه و سریعی شدیم.
مخالفانی که تظاهراتشان صلح آمیز بود، توسط ماًموران نقابدار رژیم در خیابان ها مورد حمله قرار گرفتند و با زور به تنگ ترین گوشه های تاریک بیداد گری کشانده شدند. بسیاری از بهترین ها و درخشان ترین ها مجبور شدند از ترس، سرزمینی را که به آن عشق میورزیدند، ترک کرده و در پی بدست آوردن پناهندگی سیاسی به سرزمین های دیگری مانند ترکیه و عراق بروند؛ سرزمین هائی که هنوز هم در آن به عنوان پناهنده اقامت دارند.
اتفاقات سال گذشته صفات ممتازه و شخصیت واقعی مردم ایران را بما نشان داد، مغرور، با استعداد، ناظر و نگاهبان یک فرهنگ غنی ، مشتاق نزدیک شدن به مردم جهان و همچنین در تلاش برای قضاوت یک ملت، ملتی که میتواند متحد مسلم آمریکا باشد.
اتفاقات سال گذشته همچنین چهره واقعی رژم را ایران را روشن تر و مشخص تر کرد، یک رژیم خشن و یک حکومت جابر و استبدادی نظامی.
حکومتی که تنها در فکر منافع خودش بود و نه در فکر منافع مردم ایران، بدون آن که بتواند ذره ای از موجه بودن حکومت خود را توجیه کند.
سناتور مک کین گفت ما دیگر بیش از این نمی توانیم رفتارهای دولت ایران را از ماهیت آن جدا کنیم.
بهر حال، آیا کسی فکر می کند که رژیمی که بهیچوجه برای شهروندان خود حقوق و اعتبار انسانی را قائل نیست نمی تواند همین بی احترامی را برای تعهدات بین المللی اش نشان دهد، یا میتواند حق حاکمیت و امنیت همسایه هایش و همچنین مسؤولیت هایش را در برابر جوامع متمدن مراعات کند.
نباید تعجب کرد که این همان رژیمی است که منابع گران بهای مردم خود را بجای ساختن جاده ها، یا مدارس و بیمارستان ها یا ایجاد مشاغل جدیدی که درجهت منافع همه مردم باشد، صرف کمک های مالی به گروه های خشن افراط گرای خارجی که بی گناهان را بقتل می رسانند؛ کرده است.
... و جای تعجب نیست که همین رژیم ایران در مورد دنبال کردن برنامه توانائی های تسلیحات اتمی اش غیر قابل مصالحه بوده و همیشه خواهد بود، نه برای این که بتواند صاحب یک منبع انرژی در جهان باشد، بلکه مهم تر از آن برای آن که بتواند یک منبع محفوظ و پایدار برای نظام فاسد و غیر عادلانه اش در سرزمین خود قرار بگیرد.
دوستان، من بر این باورم هنگامی که ما جنایات متعدد و تهدیدهای دولت ایران رامورد نظر قرار بدهیم، به یک نتیجه غیر قابل اجتناب خواهیم رسید. این نتیجه، وجوه مشخصه رژیم ایران است و نه تنها رفتارهائی که برای صلح و آزادی در جهان ما و همچنین در ایران تهدیدی ژرف تر بحساب می آید.
از این گذشته ، من بر این باورم که این خود مردم ایران خواهند بود که سرانجام تغییراتی را که ما در سیاست های ایران در انتظارش هستیم؛ انجام خواهند داد.
حتی اکنون نیز ما می شنویم و باز هم گفته میشود که اوپوزیسیون دموکراتیک ایران وادار به تسلیم شده است، من نمی توانم این مسئله را رد کنم که رژیمی این چنین که مرزی برای مظالم خود نمی شناسد؛ برخی از هدف هایش را تا بحال بدست آورده باشد. اما وقتی حاکمان ایران آنقدر از مردم خود وحشت دارند که حتی تحمل دمونستراسیون های معمولی مردم را- همانطور که اخیراً دیده شد - در تعطیلات رژیم هم ندارند، این دیگر دولتی نیست که بتوان آنرا موفق بحساب آورد. این گروه جنایتکار باید بدانند که ورشکستگانی هستند که بر خلاف جریان آب شنا میکنند.
طی شانزده ماه گذشته، پرزیدنت اُباما دست خود را مکرراً و مصراً بسوی رهبران ایران دراز کرد، ولی این دست باز با مشت رهبران ایران روبرو شد. مشتی که بیش از هر زمانی به خون فرزندان ایران زمین آلوده بود.
روز چهارشنبه بالاًخره قطعنامه تحریم های بیشتر علیه ایران به تصویب رسید. اما این آخرین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در ماهیت خود، نا کافی است. اکنون لازم است که کنگره آمریکا کار خود را در مورد تصویب لایحه تحریم ها علیه ایران به پایان برساند، ما می توانیم آن را بدون تاًخیر به تصویب برسانیم.
دولت آمریکا باید بدون تاًخیر تحریم های خود را علیه مقامات ایران، بازرگانان و بانک هائی که سیاست های خطرناک ترین رژیم ها را ترویج می کنند؛ اعمال کند و باید از متحدان خود د راروپا، آسیا و خاور میانه بخواهد که همان تحریم ها را اعمال کنند.
اما هدف از تمام این کارها چیست؟ آیا هدف آنست که در پی حاکمان ایران بود تا سرانجام بر سر میز مذاکره بنشینند و با حسن نیت از پی گیری برنامه تسلیحاتی اتمی شان، از حمایت از تروریسم و همچنین از سوء استفاده از مردم خود دست بردارند؟ من واقعاً امیدوارم که چنین مهمی امکان پذیر باشد اما چنین احتمالی از رژیمی با مشخصه های رژیم ایران کاملاً عجیب بنظر میرسد.
به همان دلیل، من هدف و مقصد دیگری را پیشنهاد می کنم. ما می توانیم تمام دوستان و متحدان خود را در بخش خصوصی و بخش عمومی و در کشورهائی که با ما همفکری معنوی دارند، تجهیز کنیم تا حقانیت رژیم ایران را به چالش طلبند و از مردم ایران برای آن که نهاد دولت خود را بگونه ای صلح آمیز و با شرائط خود تغییر دهند؛ حمایت کنیم.
سناتور مک کین در ادامه سخنرانی خود گفت البته دولت آمریکا هرگز نباید تا هنگامی که چنین مسئله ای خواسته نشده، حمایت خود را در اختیار قرار دهد. اما وقتی جوانان ایرانی در شعارهای خود هنگام برگزاری دمونستراسیون هایشان به زبان انگلیسی می نویسند و میخوانند اُباما – اُباما با اون هائی یا با ما ، این نشانه خوبی در این مورد است، در این که ما هم بیشتر میتوانیم از آرمان آنان حمایت کنیم و هم بیشتر باید حمایت کنیم.
ما باید درکنار مردم ایران بایستیم، لازم است که اهداف آنان را اهداف خود بدانیم. منافع آنان منافع ماست و تلاش هایشان ، تلاش های ما
ما باید اطلاعات را بگونه ای آزاد به ایران برسانیم و به مردم ایران کمک کنیم تا بتوانند سانسور دولت را بر اینترنت از سر خود باز کنند.
ایالات متحده آمریکا کمتر رئیس جمهوری که تا این حد بتواند مانند پرزیدنت اُباما با سخنانش توانائی الهام دادن را در خارج از خاک آمریکا داشته باشد، بخود دیده است و این خود دلیل قدرتمندی است که می تواند مردم را در جهت تغییرات دموکراتیک بجنبش در آورد و آنان را در جهت منابع دست نخورده ای که اکنون دراختیار همان فعالان حقوق بشر در ایران است؛ بحرکت در آورد.
دوستان، اگر هرگز تردیدی هم وجود داشت، تولد جنبش سبز در سال گذشته ما را متقاعد کرد که ایران آینده ای دموکراتیک خواهد داشت. آن آینده ممکن است برای مدتی به تاًخیر بیفتد، اما آن را نمی توان انکار کرد و اکنون زمان آنست که ایالات متحده آمریکا خود را در این مقطع از تاریخ ایران در کنار رفرمیست های با شهامتی مانند " شیوا نظر آهاری" قرار دهد.
شیوا برای نخستین بار در یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ در سن هفده سالگی و هنگامی که در روشن کردن شمع برای قربانیان حادثه تروریستی یازدهم سپتامبر شرکت کرده بود؛ بازداشت شد. پس از آزادی، وی به فعالیت های خود در زمینه دفاع از حقوق بشر ادامه داد تا زمانی که مجدداً در سال گذشته و در شب برگزاری انتخابات ایران دستگیر شد. شیوا اکنون با اتهامات بی اساس حمایت از تروریسم روبروست که مجازات اعدام در پی دارد.
امروز روز تولد شیواست. او امروز ۲۶ سال دارد اما او این روز را مانند بسیاری دیگر که قبل از او چنین بوده اند، بطور نا عادلانه ای در زندان بدنام (اوین) در محلی بسیار تنگ زندانی است. آخرین خبری که ما از او شنیده ایم اینست که وی دیگر نمی تواند کاملاً دست ها و پاهایش را تکان دهد.
سناتور مک کین در پایان سخنانش گفت" شیوا نظر آهاری" آینده ایران را و تمام آن چیزهائی را که میتواند بهترین ها در شایستگی و آرامشش باشد، معرفی میکند.
تعهد او به اعتبار انسانی و عدالت برای همه است. شیوا و تمام دیگر ایرانیانی که زندانی های عقیدتی خود هستند، باید بدانند که آنان در پیکارشان برای بدست آوردن دموکراسی و خواستشان برای تغییر حکومت تنها نیستند، آمریکا در کنار آنان و در کنار تمام کسانی که در پی آینده ای بهتر در ایران هستند؛ ایستاده است. جنبش سبز زنده خواهد ماند و در پیکارش بردبار خواهد بود و من اطمینان دارم که سر انجام ، شاید که نه فردا یا سال آینده یا حتی سال بعد، اما سرانجام ایرانیان به تغییرات دموکراتیکی که برای کشورشان می خواهند، دست خواهند یافت.
شاید چنین بنظر برسد که رژیم ایران اکنون می تواند همه را مرعوب کند، اما از درون در حال فاسد شدن و پوسیدن است. این شاید که ترس و قدرت سبعانه ای باشد که می خواهد آنرا بر پا نگاه بدارد، اما مردم ایران برای همیشه از آن هراس نخواهند داشت.
جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۰۸:۲۹