ترانه «مرا ببوس» شصت ساله شد. نخستین بار این ترانه در اوایل شهریور ۱۳۲۹ به چاپ رسید، اما شهرت و جاودانگی آن مرهون بازخوانی حسن گل نراقی و حاشیه های سیاسی پس از کودتای ۲۸ مرداد است.
این از پدیده های نادر در گستره هنر معاصر، به ویژه موسیقی پاپ ایران است که ترانه ای این چنین به یکباره گل می کند و زبانزد مردم کوچه و بازار می شود. اظهار نظرهای پراکنده و بازار داغ شایعات پیرامون این ترانه هنوز و همچنان ادامه دارد. «مرا ببوس» پیش از محبوب شدن یکی از اشعار دفتر شعر «آسمان اشک» اثر شاعر و انقلابی جوانی به نام «حیدر رِقابی» بود که توسط انتشارات امیر کبیر و به مدیریت عبدالرحیم جعفری منتشر شده بود. اما مرا ببوس هنوز شعری بود لابلای اشعار یک جوان جویای نام. حتا رویدادهای پیش و پس از کودتای ۲۸ مردادماه نیز شهرتی برای این ترانه به بار نیاورد. برای نخستین بار در سال ۱۳۳۵ این ترانه با آهنگی از مجید وفادار با تاثیرپذیری از یک آهنگ یونانی توسط خاطره پروانه از خوانندگان آن زمان اجرا و برای فیلم فارسی «اتهام» آماده پخش شد. این اجرای «مرا ببوس» عادی و فاقد انگیزه ای برای شهرت برق آسای آن بود.
به گفته اهل موسیقی که در باره این ترانه سخنی گفته اند؛ تنها بازخوانی آن توسط حسن گل نراقی و بدون حضور آهنگساز آن یعنی مجید وفادار در رادیو ایران بود که زمینه را برای جاودانگی آن فراهم آورد. پدیده شگفتی است که بازخوانی ترانه توسط خواننده ای غیرحرفه ای و ناآشنا شهرتی این چنین برای ترانه ای به دنبال داشت که در تاریخ موسیقی و ترانه خوانی معاصر ایران تاکنون بی رقیب مانده است.
فریدون مشیری، شاعر بلندآوازه ایران درباره ترانه مراببوس گفته است: «در همه عالم کسي به ياد ندارد/ نغمه‌سرائي که يک ترانه بخواند/ تنها با يک ترانه، در همۀ عمر/نامش اين‌گونه جاودانه بماند.»
زیبایی سحرگون و حزن انگیز آوای حسن گلنراقی در اجرای مرا ببوس باعث رشد شایعه ارتباط این ترانه با مسائل سیاسی روز آن زمان از جمله اعدام سرهنگ سیامک از افسران توده ای شد. اما اینها شایعه ای بود که در فضای خفقان و استبداد آن دوران شکل گرفته بود.
به گفته یکی از موسیقی دانان ایران: افکار عمومی معترض بار سنگین اعتراض خاموش علیه استبداد را بر دوش یک ترانه گذاشت. ترانه ای که در ستایش عشق بود.